روزنامه جهان صنعت

رهبران چین با توسعه سامانه‌های پرداخت مستقل و اعطای خطوط مبادله ارزی، تلاش گسترده‌ای برای بین‌المللی کردن یوآن دارند اما محدودیت‌های کنترل سرمایه مانع اصلی رشد و جایگاه جهانی این ارز است.

صندوق بین‌المللی پول اعلام کرده است که بدهی عمومی دولت‌ها در سطح جهان تا پایان سال ۲۰۲۴ از ۱۰۰ تریلیون دلار فراتر می‌رود که معادل حدود ۹۳ درصد تولید ناخالص داخلی جهانی است و این بحران بدهی می‌تواند پیامدهای اقتصادی و سیاسی گسترده‌ای داشته باشد.

دنی کوآ در کتاب «نظم نوین اقتصاد جهانی» معتقد است که در دوره کنونی «عصر گریز از مرکز»، نیروهای اقتصادی و ژئوپلیتیکی باعث تکه‌تکه شدن جهان شده‌اند.

خودکفایی اقتصادی با نادیده گرفتن مزیت نسبی، تحمیل هزینه‌های سنگین و ایجاد انزوای فناورانه، به جای تقویت اقتصاد، آن را در حصار ناکارآمدی و عقب‌ماندگی گرفتار می‌کند.

جهانی‌سازی فرآیندی است که با ایجاد وابستگی‌های اقتصادی، فرهنگی و تکنولوژیکی بین کشورها فرصت‌هایی برای رشد و توسعه فراهم می‌کند اما در عین حال چالش‌ها و تهدیدهایی مانند نابرابری، بحران‌های اقتصادی و زیست‌محیطی به همراه دارد.

تغییر رادیکال رویکرد اقتصادی دونالد ترامپ نقش ایالات متحده را از بیمه گر جهانی به استخراج کننده سود تغییر داده و ساختارهای اقتصادی جهانی را به طور بنیادین دگرگون کرده است.

گزارش موسسه PwC با عنوان «جهان در سال ۲۰۵۰» نشان می دهد که آینده اقتصاد جهانی به شکل اساسی بر سرمایه انسانی توانمند و نهادهای هوشمند و پاسخگو استوار خواهد بود و این دو عامل، معماران تمدن آینده اند.

کتاب «دلار ما، مشکل ما» نوشته کنث روگوف استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد، بررسی می کند که سلطه دلار آمریکا هرگز تضمین شده نبوده و با چالش هایی مانند رمزارزها و یوان چین، آینده نامطمئنی پیش روی آن است.

گزارش بانک جهانی درباره اقتصاد جهانی در سال ۲۰۲۵ نشان می‌دهد که رشد اقتصادی جهان در این سال حدود ۲.۷ تا ۳.۳ درصد پیش‌بینی شده که نسبت به میانگین تاریخی کمتر است و تورم جهانی نیز به تدریج کاهش می‌یابد اما همچنان بالاتر از سطح قبل از همه‌گیری باقی می‌ماند.

چین با سیاست گسترش تجارت بدون تعرفه و معافیت کامل تعرفه برای کالاهای کشورهای آفریقایی در حال ایجاد بازار بزرگ و همکاری راهبردی است، در حالی که آمریکا با افزایش تعرفه‌ها و سیاست‌های محافظه‌کارانه، روندی متضاد را دنبال می‌کند.