در آرزوی عادی شدن زندگی
پرسش اصلی این روزهای مردم ایران که در این آب و خاک زندگی می‌کنند این است که شرایط زندگی آنها تا چند سال دیگر با همین دست فرمان پیش خواهد رفت و آنها باید چند سال دیگر سختی‌های ریشه دوانده در تحریم را تحمل کنند؟ به عبارت ساده‌تر ایرانیان می‌پرسند تا چند سال دیگر باید به شکل غیرعادی زندگی کنند؟ واقعیت‌ها را نمی‌توان تا ابد از شهروندان پنهان کرد و به آنها یادآور شد روزگارشان عادی است.
مردم با گوشت و پوست و استخوان خود دردهای تورم و رشدهای آهسته را که دستاوردشان فقیر‌تر شدن است احساس می‌کنند و شوربختانه امیدی هم برای آینده کوتاه‌مدت به آنها داده نمی‌شود.
نگاهی به گزارش و خبرهای سیاسی- دیپلماسی تهیه و منتشر شده از سوی رسانه‌های رسمی نشان می‌دهد مدیران جامعه از تسلیم نشدن ایرانیان می‌گویند و از این می‌گویند که اگر تجاوزی صورت پذیرد جواب دندان‌شکنی می‌دهند و می‌نویسند و می‌خوانند که تحریم‌های در راه تنها آثار روحی- روانی دارد و در عمل اتفاقی نمی‌افتد. مردم می‌پرسند آیا نباید از سوی مدیران و اداره‌کنندگان کشور زمانی برای پایان دادن به این مبهم در چشم‌انداز درنظر گرفته شود؟ واقعیت این است که نمی‌توان تا ابد و تا سال‌های طولانی، دیگر عین این روزهای سخت را ادامه داد و باید روزی برسد که مردم زندگی عادی داشته باشند.
به این تحلیل که یک رسانه حکومتی به اطلاع افکار عمومی رسانده و نشان‌دهنده دیدگاه و رفتار و خواسته یک گروه از مدیران است توجه کنید: «کارشناسان و تحلیلگران خارجی می‌گویند ایران با طراحی یک سازوکار دو جانبه غیردلاری توانسته است مسیری تازه برای انجام تجارت خارجی ایجاد کند که تحریم‌های مالی آمریکا را عملا بی‌اثر می‌کند.» پرسش این است که مگر می‌توان آینده یک سرزمین و ۹۰میلیون باشندگان آن را به این ترفندها گره زد؟ تا کی قرار است ایرانیان دنبال راه‌های تازه برای فرار از تحریم مالی باشند؟ چرا ایران نمی‌تواند و نباید نفت خود را مثل دیگر کشورها به بازار جهانی عرضه کند؟ این ترفندها اگر فایده داشت ایران اکنون سهم خود از بازار نفت جهان را به کشورهای دیگر نداده بود و گاز این کشور بی‌پناه و تنها در دل دریاها و کوه و بیابان‌ها و دشت‌های کشور رها نشده بود.
قبول کنیم باید دنبال حل مساله اصلی برویم و از تجربه ۱۵سال تازه‌سپری‌شده درس بگیریم. برای سربلندی ایران راه‌های دیگری هم هست.
