روزنامه جهان صنعت

به دلیل کاهش شدید ارزش معاملات و خروج سرمایه‌های حقیقی، بورس تهران وارد دوره‌ای نوسانی و اصلاحی شده که چشم‌انداز صعودی قوی تا زمان مشخص شدن مولفه‌های کلان اقتصادی نامشخص است.

بورس تهران در روز سه‌شنبه ۲۷ آبان ۱۴۰۴ با افت شاخص کل مواجه شد؛ شاخص کل با کاهش ۱۴ هزار و ۹۳۸ واحدی (معادل ۰.۴۷ درصد) به ۳ میلیون و ۱۶۰ هزار واحد رسید و شاخص کل هموزن نیز با کاهش ۱٬۴۲۷ واحدی (معادل ۰.۱۵ درصد) به ۹۲۱ هزار واحد کاهش یافت.

بورس تهران در روز ۲۷ آبان ۱۴۰۴ با کاهش شاخص کل مواجه شد و شاخص با افت حدود ۱۴ هزار و ۹۳۸ واحدی به سطح ۳ میلیون و ۱۶۰ هزار واحد رسید.

بازار بورس تهران با غلبه خریداران، رشد شاخص و افزایش ارزش معاملات همراه بوده و چشم‌اندازی مثبت با توجه به کاهش ریسک‌های سیاسی و تحولات ارزی دارد.

بازار سهام تهران هفته گذشته با ورود پول قدرتمند و انتشار گزارش‌های عملکرد مثبت شرکت‌ها رشد کرد اما همزمان با ریسک‌های سیاسی به تعادل دست یافت و معاملات بیشتر حول محور نوسان‌گیری بود.

یک کارشناس بازار سرمایه اعلام کرد که بورس تهران به ارزان‌ترین بازار دارایی کشور تبدیل شده و با کاهش ریسک‌های سیاسی و بهبود وضعیت بنیادی شرکت‌ها، انتظار می‌رود روند صعودی خود را از سر بگیرد.

بازار سرمایه در شش ماهه نخست سال ۱۴۰۴ تحت تاثیر ریسک‌های سیاسی، اقتصادی و نظامی روندی نزولی داشته و شاخص کل بورس بیش از ۸ درصد کاهش یافته است؛ این کاهش‌ها با زیان قابل توجه پرتفوی سهامداران همراه بوده و عواملی مانند مکانیسم ماشه، ناترازی انرژی، جنگ ۱۲ روزه و دلار چندنرخی بر روند بازار تاثیر منفی گذاشته‌اند.

اقتصاد ایران در سال‌های اخیر در وضعیتی ویژه و به تعبیری «اقتصاد در تعلیق» قرار گرفته است که در آن به دلیل نااطمینانی‌های سیاسی و اقتصادی، سرمایه‌گذاری‌ها به تعویق افتاده، تصمیم‌های مهم به تأخیر می‌افتد و فعالان اقتصادی به سمت دارایی‌های امن می‌روند، در نتیجه تولید، اشتغال و رفاه کاهش یافته است.

بازار سرمایه تهران با ورود به فضای منفی و فشار ریسک‌های سیاسی به ویژه مکانیسم ماشه، در نوسان و ریزش قرار گرفته و سرمایه‌گذاران محتاطانه به شناسایی سود و جلوگیری از زیان روی آورده‌اند.

کارشناس اقتصاد توسعه، آلبرت بغزیان، در تحلیل موانع تحقق توسعه پایدار در ایران تاکید می‌کند که اصلی‌ترین مشکل کشور، بی‌ثباتی سیاسی، تحریم‌های خارجی و نبود برنامه‌ریزی دقیق و پایبند به برنامه‌های توسعه واقعی است که باعث شده دولت به مدیریت روزمره محدود شود و اعتماد بخش‌خصوصی و سرمایه‌گذاران جذب نشود.