روزنامه جهان صنعت

در زمان حاضر با وجود 16 میلیارد و 720 میلیون مترمکعب آب ذخیره‌شده در سدهای کشور، 32 درصد ظرفیت مخازن سدها پُر و 68 درصد این ظرفیت خالی است.

یک تحلیل جدید با استفاده از دو دهه داده‌های ماهواره‌ای نشان می‌دهد که بخش‌های وسیعی از ذخایر آب اروپا در حال خشک شدن هستند و ذخیره آب شیرین در سراسر جنوب و مرکز اروپا، از اسپانیا و ایتالیا گرفته تا لهستان و بخش‌هایی از بریتانیا، در حال کاهش است.

مدیرعامل سد و نیروگاه کرخه با اشاره به خارج شدن واحدهای این نیروگاه از مدار تولید به دلیل کاهش آب دریاچه این سد گفت: دریچه‌های تحتانی این سد برای تامین آب مورد نیاز پایین دست بازگشایی شده است.

مجری طرح توسعه سامانه‌های نوین آبیاری اعلام کرد که اجرای فناوری‌های نوین می‌تواند مصرف آب را بین ۳۰ تا ۴۰ درصد کاهش دهد و بهره‌وری محصول را ۴۰ تا ۵۰ درصد افزایش دهد. استقبال کشاورزان از این سامانه‌ها با وجود محدودیت اعتبارات دولتی روزبه‌روز در حال افزایش است و بخش خصوصی نقش مهمی در توسعه این طرح‌ها ایفا می‌کند.

مهدی معتق تأکید می‌کند که بحران‌های همزمان آب، فرونشست و آلودگی در ایران ناشی از مدیریت ناپایدار و برداشت بی‌رویه از آب‌های زیرزمینی است.

ایران با خشک‌شدن دریاچه ارومیه و از دست دادن بیش از ۸۰ درصد تالاب‌ها، وارد مرحله‌ای بحرانی در حوزه آب شده است. متخصصان هشدار می‌دهند بدون اجرای قوانین برنامه هفتم توسعه و استفاده از منابع آب جایگزین، آثار این بحران سراسر فلات ایران را تهدید خواهد کرد.

کشور در حال حاضر با بحران آب جدی مواجه است که ناشی از بی‌توجهی به مدیریت منابع آبی، کشاورزی سنتی و حفر بی‌رویه چاه‌هاست.

متخصصان معتقدند ریشه بحران آب نه در «ابرها» و «آثار کیهانی»، بلکه در تصمیم‌هایی است که سال‌ها برخلاف ظرفیت طبیعی کشور گرفته شده؛ از کشت برنج در استان‌های با تبخیر بالا و استقرار صنایع آب‌بر در دل کویر تا خشک‌کردن سفره‌های زیرزمینی و مهاجرت به کلان‌شهرهای فاقد توان پشتیبانی. در این میان، کارشناسان تأکید می‌کنند راه خروج از بحران تنها با اصلاح الگوی توسعه، به‌کارگیری فناوری‌های نو و اجرای واقعی سیستم‌های بازچرخانی آب ممکن است.

بحران آب در ایران، به‌ویژه در تهران، ناشی از مدیریت نادرست منابع آبی، سدسازی بی‌رویه و کشاورزی پرمصرف است که منجر به کاهش شدید ذخایر آب و فرونشست زمین شده است.

بحران کنونی آب در ایران ناشی از تغییرات اقلیمی و سیاست‌های نامناسب جمعیتی و اقتصادی در حوزه کشاورزی و حکمرانی آب است.