ریسک‌های ایران در جهان امروز
جهان صنعت– ریسک‌های تکنولوژیک و زیستی: استفاده نادرست از فناوری‌هایی مانند هوش‌مصنوعی، فناوری‌های زیستی و ابزارهای نظارتی در بلندمدت می‌توانند تهدیدهای جدی برای آزادی‌های فردی و امنیت اجتماعی ایجاد کنند.
۳- در این گزارش پنج چالش و ریسک مربوط به کشور ایران مورد توجه بیشتر صاحب‌نظران قرار گرفته است.
– تورم: تورم مهم‌ترین ریسک در ایران شناخته شده است. نوسانات شدید قیمتی پیش‌بینی ناپذیرتر شدن وضعیت اقتصادی و کاهش قدرت خرید مردم به‌ویژه در حوزه کالاهای اساسی و خدمات، یکی از چالش‌های کلیدی برای خانواده‌ها و کسب‌‌وکارها تلقی شده است.
– کمبود منابع آبی: بحران آب، یکی از نگرانی‌های فزاینده است که تاثیرات آن در کشاورزی، صنعت و امنیت اجتماعی ملموس‌تر شده است.
– درگیری‌های مسلحانه: خطر بروز یا تشدید تنش‌های منطقه‌ای، اعم از تهدیدات، احتمال جنگ یا اقدامات پیش‌دستانه برای جلوگیری از وقوع جنگ تمام عیار و بی‌ثباتی در منطقه خارومیانه به‌عنوان یکی از تهدیدات مهم مورد ارزیابی قرار گرفته است. – رکود اقتصادی: تداوم وضعیت رکودی، کاهش رشد اقتصادی، افت سرمایه‌گذاری و محدودیت در اشتغال‌زایی از جمله نگرانی‌های فعالان اقتصادی در ایران است.
– مواجهه ژئواقتصادی: تحریم‌ها، تعرفه‌ها و محدودیت‌های سرمایه‌گذاری خارجی از جمله عواملی هستند که چشم‌انداز اقتصادی کشور را با ابهام مواجه کرده‌اند و ریسک‌های تجارت و جذب سرمایه را افزایش داده‌اند.
نتیجه
روند ریسک‌های کشورمان طی یک دهه گذشته و براساس همین گزارش نه‌تنها مسیر کاهش را نشان نمی‌دهد بلکه گام‌به‌گام افزایش یافته است. ریسک‌هایی مانند تورم، رکود اقتصادی، کمبود فرصت‌های اقتصادی، ریسک‌های محیط‌زیستی، بحران آلودگی، احتمال درگیری نظامی، محدودیت‌های تجاری، بسته‌تر شدن دایره تحریم‌های بین‌المللی، افزایش نابرابری و فقر و قطبی‌سازی‌های کاذب اجتماعی شماری از ریسک‌هایی هستند که طی سال‌های قبل تا به امروز در این گزارش‌ها به چنین مواردی اشاره شده است. با توجه به برخی کلید واژگان که به صورت مکرر از سوی مدیران ارشد نهاد دولت سیزدهم و چهاردهم مورد استفاده قرار می‌گیرد از قبیل ما می‌توانیم، ما باور به خودمان داریم، در حال پیشرفت و درست کردن مسیر هستیم و اینکه نباید در شرایط سختی امیدمان را از دست بدهیم، لازم به یادآوری است تصویر اصلی و تمام قد کشورمان نزد مدیران ارشد اجرایی کشورهای دیگر، صاحبان سرمایه، کانون‌های قدرت و تصمیم‌گیران اصلی و اهل سیاست و مرتبطان با هسته‌های اصلی قدرت و اقتصاد متشکل از چنین گزارش‌هایی است و نه سخنان ریز و درشت مسوولان در بخش‌های مختلف کشور. آن سخنان هر چه بوده و هست، مصرف داخلی دارد و بعضا حتی مورد بی‌توجهی شهروندان نیز قرار می‌گیرد. از همین‌رو متر و معیار اصلی کشورهای خارجی و سرمایه‌گذاران گزارش‌های واحدهای روابط عمومی شرکت‌ها و سایر سازمان‌های فربه و بیکاره نیست بلکه آنان فقط و فقط به همین گزارش‌ها دقت‌نظر دارند.
