پرسش از آینده خودروسازی
یکم– باور کردنی نیست اما آمارهای رسمی ارائه شده به بورس تهران حقیقت دارد. چه خبری است که باورکردنی نیست اما حقیقت دارد؟ خبر این است: «صورت‌های مالی تلفیقی سه خودروساز بزرگ کشور-منتشر شده در کدال- نشان می‌دهد مجموع زیان انباشته این شرکت‌ها در پایان سال۱۴۰۳ به بیش از ۳۰۵هزارمیلیارد تومان افزایش یافته است.» این عدد بزرگی است. می‌شود این عدد کمی قابل درک‌تر شود؟ بله، از آنجایی که ایرانیان دلار زده‌اند می‌توان عدد یادشده را به دلار حساب کرد. با احتساب هر دلار معادل ۱۰۰هزارتومان و نیز با صرف‌نظر از ۵هزارمیلیارد تومان زیان انباشته شده و از تقسیم ۳۰۵هزارمیلیارد تومان بر عدد ۱۰۰هزار تومان به عدد ۳میلیارد دلار می‌رسیم.
دوم– خب کارشناسان چه پرسشی درباره این عدد و وضعیت دارند؟ به نظر می‌رسد مهم‌ترین پرسش این است که این میزان زیان از کیسه و جیب کدام نهادها پرداخت می‌شود؟ درستش این است که این زیان باید از کیسه خودروسازان و سهامداران آنها پرداخت شود؟ اگر اینطور باشد آیا نباید خودروسازان اعلام کنند دیگر توانایی اداره تولید را نداریم؟ مگر می‌شود کارخانه‌های خودروسازی به ازای میزان بیشتر تولید، زیان بیشتری بدهند؟ خودروسازان چه می‌گویند؟ آنها سال‌هاست باور دارند قیمت‌گذاری دستوری و تثبیت به زور قیمت‌ها از سوی نهاد دولت عامل این وضعیت است.
سوم– پرسش مهم‌تر اما این است که چه باید کرد؟ مگر می‌شود این وضعیت را ادامه داد؟ مگر امکان دارد با سپری شدن زمان بر میزان زیان انباشته شده اضافه کرد. در این صورت باید کیسه خودروسازان به یک جیب بزرگ وصل شود تا بتوانند زیان انباشت شده را کاهش دهند یا اینکه مانع افزایش شوند. آیا نباید فکری راهبردی برای صنعت خودروسازی کرد؟
