توسعه اقتصاد بدون دریا، بندر و شبکه ترانزیت بی‌معناست
شهرام شریعتی– اقتصاد دریامحور و تکیه بر آن یکی از عوامل رشد صنایع، معادن و تجارت محسوب می‌شود. ایران با دو نوار ساحلی پهناور و پتانسیل ایجاد بنادر تخصصی می‌توانست بخشی از کریدور صادرات شمال – جنوب باشد. توسعه راه‌آهن، بنادر و خطوط ترانزیتی بین‌المللی زمانی معنادار می‌شود که کشور به کریدورهای بین‌المللی متصل شود ولی متاسفانه ایران در حال تبدیل به جزیره سوخته‌ای است که سرمایه‌گذاری در آن اندک‌اندک بی‌معنا می‌شود و از سبد سرمایه‌گذاری جهان در حال حذف شدن است.
در زمان انوشیروان از او پرسیدند که کجی دیوار ایوان مدائن از چه روست و او در پاسخ گفت: کجی این دیوار از راستی ماست. در اصل پیرزن لجوجی که اجازه ساخت دیوار را نداد باعث کجی این دیوار شد. امروزه نیز تمامی کریدورهای جهان در حال دور زدن مرز ایران هستند؛ از کریدورهای هوایی گرفته تا دریایی و ریلی حتی جاده‌ای. مسیر ریلی جاده ابریشم از چین به اروپا تا مسیرهای دریایی و ترانزیت هند به اروپا و حتی مسیر لاجورد و زنگزور همچنین کریدور راه توسعه، همگی از خارج مرزهای ایران می‌گذرد و ایران با وجود پتانسیل‌های خاص برای جذب سرمایه‌گذاری به خاطر آن چیز که لجاجت سیاستگذاری جهانی است در حال تبدیل به جزیره‌ای تنهاست.
این جذب با توجه به سرمایه‌گذاری چندده میلیارد دلاری خارجی امکان اصلاح ندارد و با وجود نقش و پتانسیل توسعه بنادر دریایی و اقیانوسی همچنین امکان شبکه ریلی و هوایی از این محور جا مانده‌ایم. وقت آن است که سیاستمداران و دولتمردان به جای لجاجت با دنیا اندکی به فکر منافع ملی باشند و برای یک‌بار هم که شده اهم را از مهم تمیز دهند. تمامی کشورهای منطقه در حال استفاده از نقاط ضعف ما برای توسعه هستند و حتی کشورهای به اصطلاح دوست نیز از مسیرهای دیگر برای ترانزیت‌های خود بهره می‌برند.
صنایع، معادن، کشاورزی و تجارت ما نیاز به اتصال و پیوستن به شبکه‌های بین‌المللی دارد و با هزاران نقد کارشناسی که تاکنون درباره بحران ترانزیت نگاشته شده، این اقدامات عامدانه و از روی غرض و لجاجت است و به هیچ وجه هم‌راستا با منافع ملی نیست.
*فعال معدنی
