روزنامه جهان صنعت

دولت‌های جهان در هر دوره و در هر سرزمین با هر نظام سیاسی هرگز عصای جادویی ندارند که آن را به هر چیزی بزنند آن چیز پول شود.

این روزها شهروندان خسته از چانه‌زنی و اعتراض به فروشندگان کالاها به‌ویژه کالاهای خوراکی خشم خود را از روند فزاینده قیمت‌ها و بی‌مهار شدن نرخ تورم در دل پنهان می‌کنند.

 یادآوری دلایل و پیامدهای مصیبت‌های کسری بودجه‌های سالانه برای فعالان اقتصادی و نیز برای علاقه‌مندان به اقتصاد سیاسی ایران دوباره و چندباره و صدباره گویی است و آنها تنها می‌توانند بگویند با کمال تاسف همین است.

 سرزمین باستانی ایران در جایی از کره زمین ایستاده است که بسیاری از کشورها آرزویشان بوده و هست.

بیش از 20سال از روزی که سه وزیر خارجه اروپایی در تهران با حسن روحانی دبیر وقت شورای امنیت ملی درباره پرونده هسته‌ای ایران توافق کردند و نیز 10سال از روزی که برجام در دولت نخست روحانی زاده شد، سپری شده است.

 ورود سخنگوی قوه قضاییه به مجادله محمدرضا فرزین رییس بانک مرکزی و بابک زنجانی مرد مشهور به کلاهبرداری ‌میلیارد یورویی از دولت‌های ایران که سال‌ها به همین جرم در زندان بود، داستان را داغ‌تر از هر زمان دیگر کرده است.

شهروندان ایرانی هر روز فقیرتر از روز قبل می‌شوند. این داستان غم‌انگیز تا کجا می‌تواند ادامه پیدا کند؟

جمهوری اسلامی ایران پس از سپری شدن 47‌سال از استقرار هنوز نتوانسته است درباره نظام ارزی در اقتصاد تصمیمی کارشناسی، دقیق و علمی که دارای حداکثر منفعت برای ایرانیان باشد را اتخاذ و اجرا کند.

ایرانیان جسته و گریخته می‌دانند که در همه این دهه‌های تازه‌سپری‌شده منابع به‌دست آمده از صادرات نفت‌خام که ثروت همه آنهاست بدترین حالت توزیع را دارد.

ایران ارجمندمان این روزها با رخدادهای بس ناگواری دست‌وپنجه نرم می‌کند. این سرزمین زیبا و باستانی از یک‌سو به هر دلیل باید با قدرت اول اقتصادی و نظامی جهان ‌ستیز کرده و از سوی دیگر با سیاستمدار دهشتناکی مثل نتانیاهو مبارزه کند.