سازماندهی ۸۰ هزار نفر خیلی عقبه می‌خواهد
محمدصادق جنان صفت
حکمرانی در نظام سیاسی مستقر در ابعاد گوناگون خود عجیب‌وغریب شده است. نمونه اعلای این وضعیت غریب یکی هم این است که گروهی از سیاسیون ایرانی با راهبردهای پنهان و سازماندهی پر رمز و راز در شرایطی که شهروندان ایرانی با هم زندگی مسالمت‌آمیزی دارند و تنها دلمشغولی‌شان این است که کارها رونق یابد و از درد و رنج دور شوند، دنبال آرزوهای خویش- دست‌کم در پنهان خویش- تصمیم‌های جامعه‌سوز گرفته‌اند. یکی از این تصمیم‌ها در وضعیتی که ایرانیان در چاله تحریم اقتصادی افتاده و نیز ناکارآمدی‌ها را با همه وجود احساس می‌کنند و می‌بینند، تصمیم رییس نهاد امر به معروف و نهی از منکر تهران است.
وی اعلام رسمی کرده که می‌خواهد با سازماندهی ۸۰هزار نفر از مردم بار دیگر داستان حجاب را در کانون توجه قراردهد و با بی‌حجابی مبارزه کند. این روزها شمار قابل‌اعتنایی از سیاست‌ورزان و شخصیت‌های فرهنگی و اجتماعی در رد این تصمیم نوشته و گفته‌اند.
منتقدان تصمیم یادشده بیشتر از هر چیز بر مغایرت این تصمیم با اراده شورای امنیت ملی متمرکز شده‌اند. در مقابل اما کسانی که دنبال هوادار اجرای این تصمیم هستند استدلال‌های خود را دارند و می‌گویند این تصمیم براساس ماهیت قانون‌اساسی اتخاذ شده و فراتر از تصمیم‌ها و خواست‌های این نهاد یا آن نهاد است.
چیزی که در این داستان عجیب شاید کمتر به آن توجه شده این است که سازماندهی ۸۰هزار نیرو در این وضعیت چگونه انجام خواهد شد و منابع مالی و لجستیکی اجرای طرح براساس کدام فرماندهی خواهد بود. این بیشتر به شوخی می‌ماند که تصور کنیم ستاد امر به معروف تهران منابع مالی دارد یا می‌تواند از نهادهای دولتی و خصوصی و حتی خصولتی منابع مالی تامین کند. این هم باورکردنی نیست ۸۰هزارنیرو بدون اینکه چیزی بخواهند به مدت نامعلوم در شرایط یکی از سخت‌ترین کارها قرار بگیرند.
اگر هر نفر از نیروها با هزینه‌های جانبی مثل رفت‌و‌آمد و خوردن یک وعده غذا و دستمزدی که به هرحال باید پرداخت شود در هر ماه فقط ۲۰میلیون تومان هزینه داشته باشد در پایان هر ماه این ستاد باید بیش از هزار‌میلیارد تومان منبع داشته باشد که در این وضعیت تامین آن کار بزرگی است، مگر اینکه گروه‌هایی حاضر باشند این منابع را تامین کنند.
جز تامین منابع مالی، سازماندهی ۸۰هزار نیرو برای این کار سخت که نیازمند آموزش‌های لازم برای اجتناب از درگیری‌های احتمالی است، به شمار قابل‌اعتنایی از مدیران در بخش‌های مختلف آماده‌سازی و پشتیبانی نیاز دارد. لازمه توزیع این ۸۰هزار نیرو در سطح استان و شهر تهران، اتومبیل و فضا و محل بوده که تهیه آنها نیز کار دشواری است. واقعیت این است که اجرایی کردن این سناریو نوشته شده روی کاغذ عقبه فوق‌العاده‌ای می‌خواهد و با امکانات یک ستاد دست‌چندم از نظر نیروی انسانی و منابع مالی جور در نمی‌آید.
شاید تهیه‌کنندگان این سناریو توانسته‌اند همه نیازهای مادی و مالی را از جاهایی تامین کنند اما با شهروندان چه خواهند کرد؟ حالا که ایرانیان با یکدیگر کاری ندارند چرا می‌خواهیم گسست بزرگ درست کنیم.
