روزنامه جهان صنعت

این روزها در فضای بازار سرمایه نگاه به بازار از منظر ارزش دلاری و نسبت قیمت به سود 12‌ماهه گذشته  (P/E TTM) بیش از پیش مورد توجه فعالان است.

در سال‌های اخیر و به‌ویژه در ماه‌های گذشته در بخشی از تحلیل‌های عمومی درباره بازار سرمایه، صندوق‌های درآمد ثابت به‌عنوان یکی از عوامل کاهش جذابیت بورس مطرح شده‌اند.

 بورس این روزها بیش از آنکه یک بازار سرمایه باشد شبیه یک محفل همیشگی گلایه و اعتراض شده است.

ریسک‌های سیستماتیک در شرایط فعلی بازارهای مالی به شکلی بسیار قدرتمند و تعیین‌کننده عمل می‌کنند و مسیر آینده بازار را کاملا تحت‌تاثیر قرار داده‌اند.

در برهم خوردن تعادل بازار چندین عامل نقش دارند و همین عوامل امروز ما را به نقطه‌ای رسانده‌اند که با هزینه‌ای ناچیز می‌توان بازار را مدیریت کرد.

اخیرا پیشنهادی از سوی برخی فعالان بازار مطرح شده که صندوق‌های درآمد ثابت را موظف به خرید سهام برای حمایت از بورس کنند.

میانگین نسبت قیمت به درآمد (P/E) بازار سهام در مرداد ۱۴۰۴ به محدوده کمتر از ۶ رسید و بازده انتظاری بازار به سطحی نزدیک به تورم رسیده است که صنایع ماشین آلات، نیروگاه، پالایشی و زغالسنگ P/E زیر ۵.۵ دارند و می‌توانند مقصد جذابی برای سرمایه‌گذاران باشند.

بازار سهام در شرایطی قرار دارد که دست‌کم دو تا سه ماه آینده نمی‌توان انتظار بهبود قابل‌توجهی از آن داشت.

در فضای پرتلاطم بازار سرمایه، تنها گروه محدودی از صندوق‌های سرمایه‌گذاری با مدیریت هوشمندانه، هزینه‌های منطقی و استراتژی بلندمدت توانسته‌اند در دوره‌های نوسان، ارزش دارایی سرمایه‌گذاران را حفظ و افزایش دهند.

نرخ بهره در هر اقتصاد آزادی پایه تمامی سرمایه‌گذاری‌ها در بازار اولیه و ثانویه اعم از تولید، کشاورزی، خدمات و... قرار می‌گیرد. وقتی صحبت از کم یا زیاد بودن نرخ بهره به میان می‌آید، نخست باید به پرسشی اساسی پاسخ داد