1 - 12 - 2017
خرج که از کیسه مهمان بود…
نادر کریمیجونی
دولتهای ایران خرج کردن از جیب ملت را به خوبی فرا گرفتهاند و آن را به اجرا میگذارند. کمتر از یک دهه گذشته و حتی در همین دولت تدبیر و امید، هنگامی که بدهی دولت به نهادهای عمومی مانند بانکها زیاد شد، دولتمردان تصمیم گرفتند آشغالهایی که زیر فرش پنهان کرده بودند را به جای بدهی به بانکها و شرکت سرمایهگذاری تامیناجتماعی واگذار کنند.
به این ترتیب بخش قابل توجه یا همه سهام شرکتهای از رده خارج، زیانده یا در حال ورشکستگی به این نهادها واگذار شد. روشن است که مجموعههای فوق که براساس پولهای سهامداران، پرداختکنندگان حق بیمه یا سپردهگذاران تشکیل و تاسیس شده بود، هیچ یک حق اعتراض یا شکایت نداشتند. به همین دلیل در سکوت کامل- که علامت رضایتمندی نبود- شرکتهای از رده خارج و زیانده دولتی یا شبهدولتی به نهادهایی تحمیل شده که با و بر اساس پول مردم راهاندازی و اداره میشد.
جالب است در همین دوران بنگاهها و مجموعههای سودده و فعال تحت عنوانهای گوناگون یا با فریبکاری به خود مجموعههای دولتی واگذار شد و مجموعههایی مانند صندوقهای بازنشستگی وزارتخانهها یا تعاونیهای کارکنان، این بنگاههای جذاب را تصاحب کردند. این بنگاهها همان است که اکنون خصولتی نامیده میشود و در واقع لقمههای جذابی است که دولت با حسادت و تنگنظری از رسیدن این بنگاهها به مردم یا حتی نهادهای عمومی مانند بانک جلوگیری کرد. جالب آن است که براساس همین واگذاریها، دولت چندی پیش بدهیهای خود به بانکها را تسویهشده حساب و تاکید کرد که بانکها به خاطر بدهی مالیاتی و از جمله بدهی مالیاتی همان بنگاههای زیانده یا ورشکسته به دولت بدهکار نیز هستند.
جالبترین پرده این سناریو در اظهارات حسن روحانی رقم خورد. وی در گزارش ۱۰۰ روزه خود اظهار کرد که قرار است این بنگاهها به مردم واگذار شود. معنای این حرف آن است که بنگاههای زیانده که وبال تامیناجتماعی و بانکها شده بودند، قرار است به مردم فروخته شوند تا هم بانکها و هم صندوق تامیناجتماعی از شر این مجموعههای ورشکسته آسوده شوند.
آیا واقعا دولت تصور کرده است که یک مجموعه ورشکسته و نابودشده را میتوان دوبار به مردم فروخت؟
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد