هنر و فایده دیپلماسی و گفت‌وگو
یکم- چرا در روزهای تازه‌سپری‌شده مقوله عدم حضور مسعود پزشکیان در نشست شرم‌الشیخ مصر که درباره صلح غزه بود در کانون توجه قرار گرفت؟ واقعیت این است که برگزاری نشست شرم‌الشیخ برای آتش‌بس دائمی جنگ دوساله در غزه و برای مردم جهان بسیار اهمیت داشت. مردم جهان به این نتیجه رسیده بودند که باید این جنگ پایان یابد.
دوم- حالا انتظارها برآورده شد؟ بدیهی است در هر تصمیم سیاسی به هر حال یک‌طرف شاید بیشتر خوشحال باشد و یک طرف کمتر. با این همه و باتوجه به بازتاب آتش‌بس اما نمی‌توان تصور و داوری کرد که دو طرف اصلی الان نسبت به روزهای جنگ خوشحال‌تر هستند. انتظارهای جهانی هم تا این لحظه برآورده نشده است.
سوم- چطور شد نتانیاهوی کینه‌توز و رهبران زخم‌خورده حماس به این نتیجه رسیدند که به صورت غیرمستقیم به صلح نزدیک شوند؟ بخش عمده‌ای از این وضعیت تازه به هنر دیپلماسی برمی‌گردد؛ به این معنی که دیپلماسی بر محور گفت‌وگو می‌تواند از درجه خصومت‌ها بکاهد و بر نقاط مثبت بیفزاید.
چهارم- آیا می‌شود درباره هنر دیپلماسی و ضرورت حرف زدن برای کاهش خصومت‌ها مثال‌های دیگری آورده شود؟ بله. در این روزها می‌شنویم و می‌خوانیم که روسای‌جمهوری روسیه و آمریکا در حالی که هر روز علیه هم حرف می‌زنند و تصمیم‌های سخت می‌گیرند، حاضر شده‌اند در بوداپست با هم گفت‌وگو کنند. این تازه بعد از آن است که در یک گفت‌وگوی تلفنی با هم صحبت کردند.
پنجم- جز این مورد باز هم مصداق‌های دیگری هست؟ بله. ترامپ گفته است در دو هفته آینده با رهبر چین دیدار خواهد کرد. یادمان هست که این دو کشور در حال جنگ بزرگ تجارتی هستند اما با هم حرف می‌زنند تا راه‌های ارتباط عادی بسته نشود.
ششم- نتیجه‌گیری از این نوشته چیست؟ نتیجه می‌گیریم باید با آمریکا وارد گفت‌وگوی جدی و مستقیم شویم. بدون این رویداد اجتناب‌ناپذیر شرایط عادی نمی‌شود.
