وفاق اگر به حل مساله منجر نشود فاقد ارزش است

ایلنا‌- معاونت راهبردی ریاست‌جمهوری و مرکز بررسی‌های استراتژیک میزبان کیومرث اشتریان استاد و عضو هیات‌علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و محسن یزدان‌پناه اقتصاددان و عضو هیات‌علمی دانشگاه فرهنگیان به همراه محمد فاضلی جامعه‌شناس بود و این کارشناسان در نشستی به بیان دیدگاه‌های خود در موضوع نسبت‌ توسعه با موضوع وفاق ملی پرداختند. این در حالی بود که فاضلی گفت: بحران کنونی این است که حاکمیت ظرفیت حل مساله خود را تا حد زیادی از دست‌ داده و این اتفاق در میان مردم هم رخ‌ داده است و هم‌اکنون بسیاری از مسائل از تورم گرفته تا مهاجرت و تحریم حل نشده باقی‌مانده است. او گفت: حل مسائل یک ضرورت است و مبنای وفاق هم همین است. شأن وجودی حاکمیت‌ها در حل مسائل است که شامل سه دسته تولید امنیت، خلق تفاهم و خلق رونق می‌شود. همه این سه دسته مساله به هم وابسته‌اند و بدون هم پایدار نخواهند بود. وقتی کشوری دچار بحران می‌شود که مسائل حل‌ نشده باقی بماند. فاضلی بر این باور است که وفاق در چهار مرحله خلاصه می‌شود که شامل وفاق بر سر انتخاب مسائل اولویت‌دار، ملزومات حل مسائل، ارزیابی هزینه‌ها و تقسیم آنها و در نهایت توزیع منافع حاصل از حل مسائل می‌شود. او با تاکید بر این نکته که قدم مهم در حل مساله اذعان به وجود و بحرانی ‌بودن آن است، گفت: در سایه این رویکرد مسوولیت این مساله پذیرفته و مشخص می‌شود که حاضریم برای حل آن دست به چه تغییراتی و چه همکاری‌هایی بزنیم. وفاق فی‌نفسه اگر به حل مساله منجر نشود، فاقد ارزش است و حتی ممکن است به یک رویکرد غیرواقعی برای تقسیم قدرت تبدیل شود. فاضلی با بیان اینکه که مساله امروز ایران فروپاشی توافقات سیاسی بعد از سال‌۱۳۸۸ است و بهترین کارکرد مساله وفاق در شرایط کنونی حل مسائل و ابرچالش‌هاست، تاکید کرد: مهم‌ترین مشکل حال حاضر ایران مساله رشد است که در سایه تحقق آن باید مسائل دیگر نیز حل شود. جنس وفاق مجموعه‌ای توافقات بین فرادستان در درون و نقش‌آفرینان بیرونی است و شکل آن شیوه توزیع هزینه‌ها و منافع با مردم است. این جامعه‌شناس با تاکید بر اینکه توسعه فراگیر یک کنش جمعی است و در قالب آن نیازمند حضور میلیون‌ها نفر از گروه‌های ذی‌نفع هستیم، گفت: هیچ کنش جمعی بدون قصه و روایت ممکن نیست و آجرهای قصه نیز موفقیت‌های کوچک هستند. یکی دیگر از مهم‌ترین ضرورت‌ها در این مسیر بازسازماندهی است.