تقویت متغیرهای شناور

یک فعال بازار سرمایه گفت: سازمان بورس و اوراق بهادار و شرکت‌های بورس و فرابورس به عنوان متولی بازار سرمایه، باید همیشه بازار سهام را رصد و وضعیت نقدینگی موجود در بازار سهام را ارزیابی کنند.
به گزارش صدای بورس، عباسعلی حقانی‌نسب ادامه داد: در شرایطی که بازار سرمایه با ضعف نقدینگی مواجه است باید اعمال ابزارهایی که نقدینگی را از بازار سرمایه خارج می‌کند و سبب جلوگیری از ورود پول به بازار می‌شود را متوقف کند یا تحت مدیریت خود قرار دهد. همچنین، اینگونه رفتارها باید شناور باشند و به صورت مقطعی، قطع و وصل نشوند. به نظر می‌رسد باید در زمانی که بازار سرمایه با کمبود نقدینگی مواجه است بتوان این ابزارها را محدود و در زمان وجود تقاضای بالا و افزایش نقدینگی بازار سرمایه، آنها را اعمال کرد.
او گفت: دو ابزار شناور مهم شامل عرضه اولیه شرکت‌هایی که فرآیند پذیرش آنها کامل شده و آماده عرضه اولیه در بازار سهام است و ابزار افزایش سرمایه از محل مطالبات و آورده نقدی سهامداران است. در گذشته در شرایطی که بازار سرمایه با ضعف نقدینگی مواجه بود سوءمدیریت به صورت افزایش حجم افزایش سرمایه یا افزایش عرضه اولیه نمود پیدا می‌کرد، اما تصمیم بر توقف عرضه اولیه در شرایط فعلی بازار سهام مثبت تلقی می‌شود. زمانی که بازار در حال از دست دادن نقدینگی و ضعف است باید از خروج این نقدینگی جلوگیری کرد و با استفاده از ابزارها و متغیرهای مناسب با جذاب‌سازی بازار سرمایه این نقدینگی را به سمت بازار سهام کشاند. در وضعیت قرمز بازار سرمایه باید جلوی مواردی همچون عرضه اولیه، عرضه صندوق‌هایی مانند املاک و مستغلات، زمین و ساختمان، پروژه و غیره گرفته شود تا بیش از این خروج نقدینگی رخ ندهد.
این کارشناس بازار سرمایه تصریح کرد: معیار سطح نقدینگی در بازار سرمایه باید مشخص باشد که در زمان مناسب این ابزارها به کار بسته شود، لذا باید سطح نقدینگی توسط متوالیان امر تعیین و رصد شود و بالا و پایین شدن نقدینگی از این سطح تحت کنترل قرار گیرد. رصد این سال‌ها نشان می‌دهد که عملکرد سازمان بورس و اوراق بهادار در کنترل نقدینگی مطلوب نبوده و همیشه در زمان کمبود نقدینگی در بازار سرمایه از ابزارهایی که باعث خروج نقدینگی و تشدید این مشکل می‌شدند استفاده شده است. به جای اینکه اولویت را سرمایه‌گذاری و حمایت از سرمایه‌گذاران قرار دهد به تامین سرمایه از این بازار اختصاص داده، درحالی که مورد اول چه بسا مهم‌تر و حیاتی است.