21 - 12 - 2023
کاراکترهایم خوب یا بد مطلق نیستند
سروش صحت به همراه چند استاد علوم ارتباطات اجتماعی در محفل دانشجویی علامه طباطبایی درباره سریال تازه خود «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» نکاتی ارائه داد. نشست تحلیل و بررسی سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» در دانشگاه علامهطباطبایی و به همت دانشجویان ارشد مطالعات فرهنگی و رسانه و کانون فیلم و عکس برگزار شد. در این نشست، سروش صحت (نویسنده و کارگردان سریال) و حسین سرفراز و سبحان یحیایی (از اعضای هیات علمی دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی) حضور داشتند.
در ابتدای این برنامه، حسین سرفراز استاد علوم ارتباطات اجتماعی درباره تحلیل نظری سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» بیان کرد: عمدتا فکر میکنیم که پژوهش از خلال کتاب اتفاق میافتد، اما آیا من در جایگاه استاد میتوانم به جز کتاب به سراغ منبع دیگری بروم؟ آیا «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» ظرفیت تربیتی را برای منِ استاد رسانهای در کلاس درس فراهم میآورد یا خیر؟ به شخصه به نظریه «بیناذهنیت» باور دارم و در حوزه آموزش هم از این نظریه استفاده کردهام.
وی افزود: جدا از این، مکتبی به نام «کنش متقابل نمادین» سه پیشفرض در ارتباطات دارد: اول اینکه انسانها بر مبنای معنایی که به چیزها یا افراد میدهند، با هم تعامل دارند. دوم اینکه مبنای چیزها یا افراد برساخته از تعاملات اجتماعی است. در نهایت اینکه خود این معانی قابلیت تثبیت و جرح و تعدیل دارد.
برای مثال، زمانی که زیستشناسی با درخت مواجه میشود آن را تشریح میکند، در حالی که مواجهه فرد عاشق با درخت متفاوت است و معانی خاص خود را دارد. همچنانکه انسانها در معانی دست به انتخاب میزنند. برای مثال، معنای موسیقی برای کاراکتر «شهرام»، در حضور و رقابت با «سیروان» است که معنادار میشود و این همان کنش متقابل است. این استاد خاطرنشان کرد: اگر به کاراکتر «شاهین» دقت کنیم، میبینیم که ارتباط «شاهین» با موسیقی کاملا با «شهرام» متفاوت است. تنها یک سکانس در سریال مشاهده میکنیم که «شاهین» ناگهان پشت پیانو مینشیند و موسیقی درخواستی عمه کاظم (معشوقهاش) را در کمال تعجب همه خانوادهاش مینوازد. معنا در رفت و برگشت مغز و ذهن ما ساخته میشود.
سرفراز گفت: در نهایت، به عقیده من این سریال رئالیسم گروتسک است و طی داستان، ما با کارناوال هستیم. کارناوال امر رسمی را با زندگی غیررسمی پیوند میزند. در واقع این کارناوال کارش به سخره گرفتن است. حتی سوگواری را هم به سخره میگیرد.
سروش صحت در ادامه بیان کرد: به زعم من، در دنیا هر جا مشکلی پیش میآید، با علوم ارتباطات حل میشود. هر جا دوستی و پذیرشی هست از دوستی و ارتباط میآید و هر جا هم که دشمنی باشد از فقدان ارتباطات درست است. باید بگویم که کنار شما دانشجویان به من بسیار خوش میگذرد. معتقدم که هنوز به درجه مولفی نرسیدم و صرفا خودم را سازنده این سریال میدانم.
این بازیگر در پاسخ به پرسش یکی از دانشجویان که چرا کاراکتر امثال «گلی» با ویژگی عصبی بودن در تمامی آثارتان تکرار میشود، تشریح کرد: امیدوار هستم که اینگونه نباشد، اما مگر کاراکترهای مرد در آثارم خیلی عاقل هستند؟ شما در سریالهایی مانند «ساختمان پزشکان» و «پژمان» و… نگاه کنید که کاراکترهای مرد هم خیلی عاقل نیستند. این جهان، برای من جهان واقعی و حتی فانتزی هم نیست. این جهان، برای من، جهانی سرخوش است. دوست دارم تا کاراکترهایی که خلق میکنم، هیچ آدمی خوب یا مطلقی نباشد، زیرا متاسفانه و خوشبختانه آدم خوب و یا بد مطلق ندیدهام. همه ما طیف مختلف خاکستری هستیم و عوامل بیرونی بسیار زیادی در ما تاثیرگذار است. «گلی» هم از این امر مستثنی نبوده. وی اشاره کرد: در واقع «گلی» آدم بدی نبود و ضمن اینکه درام، نیازمند کاراکترهای مختلفی است.
آنقدر در زندگی سعی کردم آدم خوبی باشم و آنقدر بدی کردم که سیاهنامهتر از خود کسی نمیبینم. صحت در پایان تصریح کرد: من و ایمان صفایی سالهاست که با همدیگر مینویسیم و مدل فکر کردنمان به هم بسیار نزدیک شده است.
من و ایمان صفایی از دل طبقه متوسط بیرون آمدهایم و دانش و شناخت زیادی از طبقات پایین یا بالاتر جامعه ایران نداریم. در نتیجه تمامی کاراکترهایی هم که در سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» میبینید، از همین طبقه و به گونه غلوشده آدمهای اطراف ماست.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد