چه خبر از شرکای راهبردی؟
یکم– هر کشوری با توجه به آرمان‌های رهبرانش و نیز چشم‌اندازی که برای آینده مهیا کرده‌اند برای خود دوستانی پیدا می‌کند. رهبران کشورها با تشخیص اینکه کدام کشورها بیشتر با آینده بلندمدت موردنظر آنها سازگارند برای خود شرکای راهبردی انتخاب می‌کنند.
آیا جمهوری اسلامی هم چنین کاری کرده و شرکای راهبردی دارد؟ در حرف و روی کاغذ و خبرهای منتشرشده جمهوری اسلامی با عقد قرارداد ۲۵ساله با چین و نیز ۲۰ساله با روسیه این دو کشور را شرکای راهبردی خود می‌داند.
دوم– شرکای راهبردی چه وظایفی در برابر هم دارند؟
براساس عرف و نیز مفاد توافقنامه‌ها یا تفاهمنامه‌ها شرکای راهبردی باید در روزهای سخت همه نیرویشان را برای کمک به شریک در مشکل افتاده به کار گیرند. پس به این ترتیب باید روسیه و چین در این روزهای سخت به کمک شریک راهبردی خود یعنی جمهوری اسلامی بیایند. آیا نشانه‌ای از این همکاری از سوی چین و روسیه برای کمک به ایران اتفاق افتاده است؟
متاسفانه در گزارش‌های پرشمار این روزها خبری واضح و روشن از سوی رهبری دو کشور یادشده دیده نمی‌شود.
سوم– چه باید کرد؟ به نظر می‌رسد وزارت خارجه با صراحت از رهبری دو کشور یادشده بخواهد به تفاهم یا توافق خود برای رسیدن به انجام تعهدشان گامی بردارند.
در غیر این صورت شرکای راهبردی معنایی نخواهند داشت. دولت چهاردهم برای نشان دادن سطح وفاق با دو شریک بزرگ کارنامه آنها را در دیدرس مردم قرار دهد.
