1 - 04 - 2020
هدف اصلی استاندارد IFRS
ندا قلیزادهفراین- استانداردهای گزارشگری مالی بینالمللی (IFRS)، به مجموعهای از استانداردهای حسابداری گفته میشود که توسط هیات استانداردهای حسابداری بینالمللی (IASB) تدوین شدهاند. هدف این استانداردها، تهیه صورتهای مالی شرکتهای سهامی در قالب یک استاندارد جهانی است. هیات استانداردهای حسابداری بینالمللی (IASB)، یک نهاد مستقل در لندن است که ۱۵ عضو از کشورهای مختلف دارد و کار خود را از سال ۲۰۰۱ آغاز کرده است. پایهگذاری این هیات توسط شرکتهای بزرگ حسابداری، موسسات مالی خصوصی و تعدادی دیگر از سازمانهای حرفهای در حوزه حسابداری انجام شده است. تاکنون بیش از ۱۲۰ کشور IFRS را برای گزارشدهی مالی شرکتهای خود الزامی دانستهاند. با پذیرش IFRS، یک شرکت میتواند صورتهای مالی خود را با اصول مشابه به شرکتهای رقیب خارجی ارائه کند. در نتیجه قابلیت مقایسه بین اطلاعات این شرکتها وجود داشته و علاوه بر آن شرکتهای مادری که شرکتهای تابعه آنها در سایر کشورهایی وجود دارند که IFRS را پذیرفتهاند قادر خواهند بود یک زبان مشترک حسابداری داشته باشند. همچنین بهکارگیری IFRS میتواند برای شرکتهایی که قصد افزایش سرمایهگذاری خارجی خود را دارند، سودمند باشد. با پذیرش IFRS، یک شرکت میتواند صورتهای مالی خود را با اصول مشابه به شرکتهای رقیب خارجی ارائه کند. همچنین بهکارگیری IFRS میتواند برای شرکتهایی که قصد افزایش سرمایهگذاری خارجی خود را دارند، سودمند باشد.با وجود اعتقاد برخی بر ضرورت پذیرش جهانی IFRS، عدهای بر این باورند که پذیرش کامل IFRS موجب کاهش کیفیت گزارشدهیهای مالی خواهد شد و این تصور وجود دارد که تحمل هزینههای بالای تغییر استاندارد داخلی به IFRS، مزایای بالایی را ایجاد نخواهد کرد.
الزام به رعایت IFRS در ایران
در راستای افزایش شفافیت اطلاعاتی و توسعه بازار سرمایه و ارتقای جایگاه بینالمللی بازار سرمایه کشور به استناد مصوبه مجمع عمومی سازمان حسابرسی در زمینه اجرای استانداردهای بینالمللی گزارشگری مالی (IFRS) در تهیه صورتهای مالی، هیات مدیره سازمان بورس و اوراق بهادار در تاریخ ۱۸ آبانماه ۹۵ مصادیق شرکتها و موسساتی که ملزم به رعایت این استانداردها هستند را به شرح زیر مشخص نمود: کلیه بانکها، موسسات اعتباری و شرکتهای بیمه ثبت شده نزد سازمان بورس و اوراق بهادار که دوره مالی آنها از تاریخ اول فروردینماه ۹۵ و بعد از آن شروع میشود، ملزم به تهیه و ارائه دو مجموعه صورتهای مالی سالانه، بر اساس (۱) استانداردهای بینالمللی گزارشگری مالی (حسابرسی شده) و (۲) استانداردهای حسابداری ایران (حسابرسی شده) هستند.کلیه شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و فرابورس ایران که دوره مالی آنها از تاریخ اول فروردین ماه ۹۵ و بعد از آن شروع میشود و سرمایه ثبت شده آنها ۰۰۰/۱۰ میلیارد ریال و بیشتر از آن است، ملزم به تهیه و ارائه دو مجموعه صورتهای مالی سالانه، بر اساس (۱) استانداردهای بینالمللی گزارشگری مالی (حسابرسی شده) و (۲) استانداردهای حسابداری ایران (حسابرسی شده)هستند. تهیه صورتهای مالی بر اساس استانداردهای بینالمللی گزارشگری مالی برای سایر شرکتها در سال مالی ۱۳۹۵ اختیاری است .
مقایسه ایران با دنیا
نحوه و دامنه کاربرد مفاهیم نظری گزارشگری مالی ایران و بینالمللی به طور کلی مشابه میباشد. براساس استاندارد حسابداری شماره یک ایران (نحوه ارائه صورتهای مالی) اجزای صورتهای مالی شامل ترازنامه، صورت سود و زیان، صورت سود و زیان جامع، صورت جریان وجه نقد و یادداشتهای توضیحی میباشد. در صورتی که بر اساس استانداردهای بینالمللی گزارشگری مالی علاوه بر صورتهای مالی یادشده، تهیه و ارائه صورت مالی دیگر با عنوان «صورت تغییرات حقوق صاحبان سرمایه» نیز الزامی میباشد. براساس استانداردهای بینالمللی گزارشگری مالی، ارائه صورت وضعیت مالی به تاریخ ابتدای دوره مقایسهای ضروری میباشد.تفاوتهای مهم موجود در ترازنامه: در استانداردهای بینالمللی حسابداری شماره یک نام «ترازنامه» را به «صورت وضعیت مالی» تغییر داده است. در صورتی که در استانداردهای ایران کماکان از اصطلاح «ترازنامه» استفاده میشود. حسابداری مطالبات در ایران عموما به «خالص ارزش بازیافتنی» گزارش میشود در صورتی که در IFRS حسابداری مطالبات عمدتا مبتنی بر «روش بهای تمام شده مستهلک شده» میباشد. به علاوه در برخی از موارد IFRS در مواردی نیز بهکارگیری روش ارزش منصفانه را برای حسابداری مطالبات مجاز میداند. یکی از موارد مهمی که در استانداردهای ایران پوشش داده نشده است «انتقال مطالبات» میباشد در حالی که IFRS شماره ۹ با نام «ابزارهای مالی» این موضوع را پوشش داده است. تفاوتهای مهم موجود در صورت سود و زیان: براساس استانداردهای حسابداری ایران به استثنای هزینههای عملیاتی که باید براساس روش بهای تمام شده طبقهبندی گردد، سایر اقلام هزینه میتواند براساس ماهیت یا کارکرد طبقهبندی شود. در صورتی که در IFRS همه اقلام میتوانند براساس ماهیت یا کارکرد طبقهبندی شوند. در IFRS برخلاف استانداردهای ایران ارائه سود عملیاتی الزامی نیست. مخارج تحقیق و توسعه در استاندارد حسابداری شماره ۷ ایران، در تاریخ وقوع به هزینه منظور میشوند ولی در IFRSمخارج تحقیق هزینه میشوند اما مخارج توسعهای به عنوان مخارج سرمایهای در نظر گرفته میشوند. در صورتهای مالی ایران سرفصل نهایی در صورت سود و زیان «سود خالص» یا «زیان خالص» میباشد در صورتی که در IFRS از اصطلاح «سود و زیان» استفاده میشود. تفاوتهای مهم موجود در صورت سود و زیان جامع: براساس استانداردهای حسابداری ایران، صورت سود و زیان جامع شامل ۳ قسمت است: ۱- سود و زیان خالص دوره طبق صورت سود و زیان ۲- سایر درآمدها و هزینههای شناسایی شده ۳- تعدیلات سنواتی- در IFRS صورت سود و زیان جامع تنها شامل ۲ مورد اول میباشد و تعدیلات سنواتی در صورت تغییرات حقوق صاحبان سهام منعکس میشود. براساس استانداردهای حسابداری ایران هرگاه اجزای صورت سود و زیان جامع محدود به مورد ۱ و ۳ باشد، ارائه صورت سود و زیان جامع الزامی ندارد و تنها در یادداشتهای همراه این موضوع باید افشا گردد در حالی که در IFRS تحت هر شرایطی صورت سود و زیان جامع باید تدوین گردد. مالیات و استهلاک داراییهای عملیاتی: استانداردهای مربوط به ابزارهای مالی و مالیات بر درآمد بیشترین چالش را در پیادهسازی استانداردها خواهند داشت. با در نظر گرفتن موضوع فوق نیاز به تبدیل اطلاعات مالی از استانداردهای جاری به IFRS ضروری بوده و برای رسیدن به این مهم داشتن دو توانمندی در شرکتهای بزرگ نیز لازم است؛ نخست اینکه کارشناسان مالی باید تخصص لازم در خصوص تغییرات بین این دو استاندارد را داشته باشند و دوم، داشتن ابزاری توانمند جهت ترجمه اطلاعات مالی به IFRS است.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد