هدر رفتن سرمایه کشور در بیراهه آسفالت راههای روستایی
جهان صنعت– گذر از بسیاری از راههای روستایی ایران که با صرف هزینه‌های هنگفت آسفالت شده‌اند، به‌جای نمادی از توسعه، نمایانگر هدررفت سرمایه و تهدید امنیت جانی مردم شده است.
در حالی که دولت اجرای آسفالت راههای روستایی را یکی از ابزارهای محرومیت‌زدایی قلمداد می‌کند اما افزایش تصادفات در جاده‌های روستاها، فرسودگی سریع جاده‌های روستایی و ناتوانی در نگهداری از این زیرساخت‌ها، آشفتگی در سیاستگذاری و غیرکارشناسی بودن آسفالته شدن بسیاری از این جاده‌ها را به نمایش می‌گذارد. مسوولان راهداری و کارشناسان راهسازی بارها از حجم زیاد بودجه مورد نیاز برای نگهداشت و توسعه راه‌ها سخن گفته‌اند. مسوولان وزارت راه‌وشهرسازی نیز هشدار می‌دهند که «برای روکش آسفالت و نگهداری راههای روستایی به ۱۰هزار و ۴۰۰میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم و سالانه باید دو‌هزار کیلومتر راه روستایی ساخته یا نگهداری شود.» این ارقام به‌ویژه در روستاهای کوچک با تردد محدود، از نظر اقتصادی قابل‌دفاع نیستند. منابعی که با آسفالت چنین مسیرهایی مصرف می‌شوند، ممکن است در پروژه‌هایی با بازدهی محسوس‌تر به کار روند.
منتقدان کیفیت پایین آسفالت جاده‌های روستایی و فقدان نظارت پلیس راهور را یکی از عوامل اصلی در افزایش تصادفات مرگبار در جاده‌های روستایی می‌دانند.
زنجیره‌ای شامل عوامل کیفی(مانند پایین بودن استاندارد قیر)، فنی(زیرسازی نادرست، پیمانکاران ناشایسته) و نظارتی(رانندگی پرسرعت، غیاب پلیس راهور) است. همه اینها دست به دست هم داده‌اند تا بعضی جاده‌های روستاها تبدیل به مسیرهایی ناامن، پردست‌انداز و پرهزینه شوند. وضعیت نگران‌کننده آسفالت در شهرستان‌های مختلف باهم تفاوت‌هایی دارد ولی به‌طور کلی وضعیت جاده‌های روستایی مطلوب نیست. مثلا به‌گفته مسوولان راهداری شیروان، اغلب روسازی راههای روستایی شهرستان شیروان فرسوده بوده و نیاز به روکش مجدد دارند اما اجرای این عملیات به دلیل نبود اعتبار فراهم نشده است.
مدیرکل راهداری قزوین نیز بیان کرد که «روکش آسفالت و مرمت دوباره ۱۴۵۰کیلومتر راه روستایی استان بیش از ۵۵۰۰میلیارد تومان اعتبار نیاز دارد.»
در بسیاری مناطق کوهستانی، جنگلی و کویری، آسفالت در شرایط محیطی سخت با فرسودگی چشمگیر مواجه می‌شود. این زیرساخت‌های آسیب‌پذیر به‌سرعت نیازمند تعمیر و بازسازی هستند اما منابع کافی برای این کار در دسترس نیست.
توسعه روستایی واقعی نیازمند ترکیبی از سیاست‌های اشتغال، آموزش، بهداشت، انرژی پایدار و حمل‌ونقل ایمن است. اگر دولت به‌دنبال افزایش برخورداری روستاییان از استانداردهای بالای زندگی است باید به‌جای هزینه کردن برای آسفالت کردن جاده‌های روستاهای فاقد تولید و جمعیت مولد و آمارسازی نمادین، برای مولدسازی واقعی روستاها هزینه کند.
منبع: تین‌نیوز
