نشستند و فقط نگاه میکنند
دونالد ترامپ رییسجمهور ایالاتمتحده آمریکا با فراخواندن رهبران ارمنستان و جمهوری آذربایجان و متقاعد کردن آنها برای صلح، کاری را که روسیه و ایران و ترکیه نتوانسته بودند انجام دهند به فرجام رساند.
یکی از پیامدهای این صلح افتادن اختیارات یک کریدور مهم جادهای انتقالدهنده کالا در سطح منطقهای و بینالمللی به دست آمریکاست.
با توجه به مناسبات ایران و آمریکا و نیز مناسبات ایران و جمهوری آذربایجان این صلح به زیان ایرانیان است.
از سوی دیگر برخی خبرهای منتشرشده نشان میدهد آمریکاییها دولت عراق را تحت فشار قرار دادهاند که به واردات انرژی از ایران پایان داده و ایران را در اینباره در شرایط دشوار قرار دهد.
خبرهایی نیز منتشر میشود که اروپاییها میخواهند با سرمایهگذاری قابلاعتنا، گاز جمهوری آذربایجان را جانشین گاز روسیه کنند و دست ایران نیز از صادرات آتی گاز به اروپا کوتاه خواهد شد.
پیش از این نیز چینیها با سرمایهگذاری هنگفت و راهاندازی تاسیسات برای بندر گوادر و کنارهگیری هند از سرمایهگذاری در بندر چابهار یک موقعیت راهبردی ایران نیز با تهدید مواجه شده و همچنان آبادی مکران بلاتکلیف است.
اگر به داخل نیز خوب نگاه کنیم میبینیم شوربختانه زیرساختهای سخت مثل آب و برق و گاز در بدترین موقعیت قرار دارند.
زیرساختهای نرم به ویژه ضریب اعتماد به دولت و اعتماد نهادهای موجود به یکدیگر نیز در درجه پایینی قرار دارد.
نیروهای آموزشدیده ایران نیز سودای رفتن از این مرزوبوم را دارند.
تلختر از همه اینها اما این است که دولتمردان به دلیل اینکه میخواهند دستاوردهای هستهای را به هر قیمت نگه دارند به روزی چشم دوختهاند که با داشتن سلاح و تجهیزات نظامی توازن قوا برقرار کنند و ایران را از مرگ تدریجی نجات دهند اما در این بخش نیز باید یادآور شویم تخصیص منابع ارزی و ریالی برای برطرف کردن نیازهای میلیونها ایرانی به موادغذایی در رقابت با سرمایهگذاری برای نیرومندتر شدن نظامی قرار میگیرد و کار تخصیص را دشوار میکند.
آیا باید در برابر رفتارهای همسایهها و دیگر کشورها که جمهوری اسلامی را دور میزنند همچنان به نگاه کردن و دادن بیانیه بسنده کنیم یا باید راهی بیابیم که ایران از بازیهای منطقهای در زیرساختها کنار زده نشود. اگر همین روزها و هفتهها کاری نکنیم کریدور قفقاز همچون بندر استراتژیک چابهار از دست میرود. ایران نباید منزوی بماند.