نشانه‌هایی از کوه فساد و رانت‌خواری در ایران
نادر کریمی جونی
به نظر می‌رسد مرغ‌های ایرانی دچار کاهش بهره‌وری شده‌اند و از چاق شدن امتناع می‌ورزند! دیروز و در جلسه سه‌شنبه‌های نظارتی مجلس شورای اسلامی حمید پورمحمدی، رییس سازمان برنامه‌وبودجه اذعان کرد که در حالی میزان غذای استاندارد و معمول در جهان ۴/۱کیلوگرم برای تولید یک کیلوگرم گوشت مرغ است که در ایران این میزان به ۹/۱کیلوگرم می‌رسد یعنی مرغ‌های ایرانی ۵۰۰گرم غذای اضافه مصرف می‌کنند تا همانند مرغ‌ها در سایر کشورها وزن بگیرند!
در همین جلسه پورمحمدی آمارهای دیگری نیز ارائه داد از جمله اینکه برای بازگرداندن پول حاصل از فروش نفت و گاز به کشور، به بانک‌ها و معامله‌گران و دلالان (تریدرها)
۲ تا ۳درصد هزینه پرداخت شود که در این صورت هزینه انتقال پول به کشورمان تحت سایه تحریم‌ها، حدود ۲۰ تا ۳۰سنت برای هر دلار است. جالب است که همین پول نفت مانند یخ در دستان دولت ذوب می‌شود و تا وقتی به شهروندان ایرانی برسد، تقریبا چیزی باقی نمی‌ماند.
گزارش دیروز حمید پورمحمدی البته از واقعیت‌های تلخ افزودن هزینه‌های غیرضروری و علاوه بر آن فساد و رانت‌خواری در اقتصاد کشورمان پرده برمی‌دارد. چه، آن ۵۰۰گرم دان مرغ اضافه، در واقع نهاده‌ای است که با ارز یارانه‌ای ۲۸۵۰۰تومان وارد و از مسیر توزیع معقول خویش خارج شده است. در همین جلسه و نیز پیش از برگزاری این نشست صحن علنی، برخی مقامات صنفی توضیح داده بودند که برای بعضی کالاهایی که هیچ‌گاه در بنادر ایران تخلیه نشده‌اند، برگه‌های ثبت‌سفارش و ورود کالا به خاک ایران صادر شود و عملا ورود کالای دروغین تایید شده است.
در واقع چنین رویدادی ناشی از تحریم‌ها و گسترش آن است که واردکنندگان و صادرکنندگان با توسل به شرایط ویژه و حساسیت‌هایی که وجود دارد از بیان واقعیت‌ها و حقایق پرهیز می‌کنند و عملا فضایی خاکستری را برای انجام تخلفات خود پدید می‌آورند. روشن است که این فضا برای همه کسانی که از تحریم‌ها منفعت می‌برند و به دارایی‌شان افزوده می‌شود، جذاب است و به همین دلیل برای در تحریم ماندن کشورمان تلاش می‌کنند. بسیاری از شهروندان ایرانی نسبت به اصالت شعارها و رفتارهای شعاری برخی چهره‌ها معترض هستند و تصور می‌کنند که این شعارها برای دمیدن بر آتش نزاع ایران با قدرت‌های جهانی است و صداقتی در آن مشاهده نمی‌شود.
در یک نگاه بی‌طرفانه نیز می‌توان اذعان کرد آنچه از سوی روسای‌جمهوری پیشین، کاسبان تحریم یا برادران قاچاقچی خودمان توصیف شده‌اند، همان کسانی هستند که می‌خواهند از آب گل‌آلود اقتصاد ایران ماهی فربه بگیرند و منافع خویش را تحصیل کنند. روشن است که این افراد خود را در تضاد با برقراری آرامش در مناسبات بین‌المللی ایران می‌بینند. این افراد همچنین خود را انقلابی دلسوز و شجاع می‌دانند و این در حالی است که تنها برای صرفه خویش وارد بازار تجارت و… شده، مدعی وطن پرستی و دفاع از منافع کشور می‌شوند.
گمان نمی‌رود که فریادهای بلند و قیافه‌های حق‌به‌جانب و دلسوزی‌های دروغین این افراد بتواند شهروندان ایرانی را فریب دهد. به همین نسبت کسانی که با شعارهای انقلابی و رادیکال خود را اصولگرا و انقلابی می‌دانند نیز حتی اگر از این رانت‌ها بهره نبرند باز هم به همدستی با رانت‌خواران متهم می‌شوند؛ رانت‌خوارانی که فقط چهره‌های موجه دارند و در باطن شیاطینی خطرناک آنان را راهبری می‌کند.
