6 - 04 - 2020
مقدمه اشغال نظامی ایران که هدف نهایی چرچیل بود
وینستون چرچیل نخستوزیر وقت انگلستان هفتم آوریل ۱۹۴۱ (۱۸ فروردین ۱۳۲۰) دستور انتقال یک لشکر از هندوستان آن کشور (بریتیش ایندیا) را به بصره داد. بهانه اعزام این لشکر که عده نفرات آن به چهار هزار تن هم نمیرسید محافظت از حوزههای نفتی بیان شده بود، ولی در واقع، ماموریت این نیرو اشغال نظامی ایران در فرصت مناسب بود؛ زیرا که دولت تهران عمیقا متمایل به آلمان شده بود و دیکتههای لندن را مانند گذشته نمینوشت.
چرچیل از دو جهت هراس داشت؛ یکی سقوط شمال آفریقا و رخنه نیروهای آلمان به شرق سوئز و دیگری عبور نیروهای آلمانی از قفقاز و سرازیر شدن به مناطق نفتی خاورمیانه و تصرف همه منطقه با کمک ارتش ایران. چرچیل میدانست که تصرف خاورمیانه توسط آلمان، بدون کمک ایران امکانپذیر نخواهد بود و به این دلیل ایران را هدف قرار داده بود. چرچیل که در شرایط وقت، جنگ تمامعیار با ایران کاری آسان نمیدانست همزمان با اعزام نیرو به بصره به تطمیع و خرید برخی مقامات نظامی و سیاسی ایران و اطرافیان رضاشاه دست زده بود تا در اقدام نظامی انگلستان، ارتش ایران که برای تجهیز آن ۲۰ سال سرمایهگذاری شده بود وارد عمل نشود.
چرچیل در همان زمان در پارلمان انگلستان گفته بود که بدون موافقت و همراهی ایران، هیچ قدرتی نمیتواند بر خاورمیانه و حتی آسیای جنوبی مسلط باشد.
«تاریخ» نشان داد که چهار ماه و دو هفته بعد (شهریور ۱۳۲۰)، لشکر اعزامی چرچیل از هندوستان، پس از مرخص شدن خیانتآمیز سربازان پادگانهای ایران، بدون برخورد با مانع چشمگیر وارد ایران شد و در اشغال «ایران بیدفاع!» مشارکت جست.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد