5 - 09 - 2017
قوه قضاییه مسوولیتش را انجام نداده است
… قرار است سلامتی زندانیها را حفظ کنند، تا چه حد نامناسب و ضعیف است.
نگارنده که چند بار دستگیر شده و بازداشتگاهها و زندانها را در ایران تجربه کرده، میداند که چگونه افراد سالم وارد مراکز نگهداری زندانیان میشوند و با بیماریهای آشکار و پنهان، زندانها را ترک میکنند. اگر روزی گزارشهای داخلی ستاد کاهش آسیب رفتارهای پرخطر قوه قضاییه که وضعیت زندانیان را از نزدیک مشاهده میکند و بازتاب میدهد، منتشر شود، آنگاه حقایقی آشکار خواهد شد که احتمالا خوشایند مقامات فعلی و پیشین قوه قضاییه نخواهد بود. از جمله این حقایق تهدیدات بزرگی در زمینه آسیبهای جسمی و روحی است که سلامتی زندانیان را به مخاطره انداخته است.
به عنوان نمونه در زندان اوین- که سرآمد و ویترین زندانهای کشور است- برای حدود پنج هزار زندانی که گاهی آمار آن به هفت هزار نفر میرسد، تنها یک پزشک روز و یک پزشک کشیک وجود دارد. با اینکه بهداری اوین یک ساختمان نسبتا بزرگ است ولی امکانات آن به شدت اندک و ناکافی است و هیچگونه امکانات تخصصی یا پزشک متخصص در آن وجود ندارد. برای ملاقات با پزشک متخصص که زندانی باید به خارج از زندان منتقل شود هم علاوه بر مشکلات موافقت رییس بازداشتگاه، رییس بهداری و رییس زندان اوین، باید وسیله نقلیه و زندانبان همراه هم وجود داشته باشد تا زندانی بتواند از اوین خارج و به یک مرکز درمانی خارج از زندان منتقل شود. این فرآیند معمولا چند ماه به طول میانجامد و در این مدت تنها فرد زندانی از داروهای آنتیبیوتیک و مسکن بهرهمند است.
جز هدی صابر که حین تحمل حبس بر اثر نارسایی قلبی و عدم تامین کمکهای ضروری بیمارستانی درگذشت، نگارنده حداقل دو نفر دیگر را مشخصا مشاهده کرده که بر اثر عدم توجه و ندانمکاری مقامات بهداری اوین درگذشتهاند. یکی از آنها که زخم اثنیعشر داشت، بر اثر همین بیتوجهیها به سرطان اثنیعشر مبتلا شد و دیگری در اثر مسمومیت دارویی در داخل زندان درگذشت. البته اگر سایر اطلاعاتی که در اینباره نزد سایر زندانیان و بالاخص زندانیان غیرسیاسی وجود دارد، دریافت و بررسی شود، آنگاه ابعاد جدیدتر و دقیقی از وضعیت تامین سلامتی زندانیان به دست میآید. تازه این وضعیت به زندان اوین که از امکانات بسیار بیشتری نسبت به سایر مراکز نگهداری زندانیان در استانها و شهرستانهای کشور برخوردار است، مربوط میشود.
نگارنده از زندانیانی که در زندانهای مختلف، تحمل حبس یا بازداشت کرده و شرایط را از نزدیک مشاهده کردهاند، خاطراتی را شنیده که اوضاع را به مراتب وخیمتر و خطرناکتر نشان میدهد. بر این اساس فقط خدا میداند که ماهانه چند نفر در زندانهای کشور به خاطر نارساییهای بهداشتی- درمانی دچار بیماریهای صعبالعلاج میشوند یا فوت میکنند.البته همه آنچه گفته شد، به اوضاع بیماریهای جسمی زندانیان مربوط میشود. اگر به نکات بالا، مجموعه آسیبهای روحی و بیماریهای روانی ناشی از زندان نیز اضافه شود، آن فهرست بلندی از خطرهایی که محیط فعلی زندانهای ایران، زندانیان را تهدید میکند به دست میآید. با این حال سخنگوی قوه قضاییه تاکید میکند که سازمان زندانها بسیار بیشتر از توانش به امور بهداشتی و سلامتی زندانیان رسیدگی کرده است. اما پرسش از قوه قضاییه این نیست که مقامات زندانها آیا بیشتر یا کمتر از توانشان برای این امر زحمت کشیدهاند یا نه، پرسش آن است که آیا کار انجام شده کافی بوده و قوه قضاییه در حفظ سلامتی زندانیان که وظیفه ذاتی اوست، موفق بوده است یا نه.
شواهد و قرائنی که بخشی از آن ذکر شد، نشان میدهد دستگاه قضایی کشور در انجام این ماموریت ذاتی، توفیق لازم را نداشته است.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد