زایش جزیره‌های اعتراضی
جهان‌صنعت– هیچ مقام مسوولی در جمهوری اسلامی انکار نمی‌کند تولید ثروت در ایران از سال۱۳۹۱ به این‌سو در کمترین اندازه‌ها رخ داده و رشد اقتصادی ایران متوقف شده است. شاید اهمیت پدیده رشد اندک تولید ناخالص داخلی در نگاه نخست چندان به چشم نیاید و گردانندگان کشور به امید بیشتر کردن رشد در سال‌های پیش‌رو به شهروندان وعده دهند اما هنگامی که یک کشور مثل ایران رشد اندک و ناپایدار را در ۱۵سال تجربه می‌کند معنایش این است که در ایران به اندازه‌ای که باید و شاید ثروت تولید نشده است. پیامدهای دهشتناک رویداد بسیار بزرگ کم رشدی به آرامی سطح کلان اقتصاد را سپری کرده به بنگاه‌ها می‌رسد و از آنجا راهش را به سوی خانواده‌ها باز می‌کند.
پیامدهای رشدهای اندک در پویش زمان به سقوط سرمایه‌گذاری رسیده و رشدهای اندک را تقویت کرده و به ناترازی بزرگ زیرساخت‌ها به ویژه در انرژی رسیده است. علاوه‌براین در این وضعیت دست دولت از درآمدهای رویایی خالی مانده و نمی‌تواند به خانواده‌ها یارانه دهد و به رانندگان کامیون یارانه بنزین و گازوئیل دهد و نیز بار به اندازه کافی برای بردن نیست.
این روزها می‌خوانیم که بازنشستگان در گوشه و کنار شهرهای کوچک و بزرگ بیرون آمده و می‌گویند آنچه دریافت می‌کنند به اندازه هزینه‌های‌شان نیست و از دولت و نهادهای دیگر می‌خواهند در این‌باره کاری کنند. از سوی دیگر چند روزی است که نانوایان در سراسر کشور به رفتار دولت اعتراض دارند و از دولت می‌خواهند یا روزگارشان را سامان دهد یا یقه آنها را رها کند، همچنین در این روزها شاهد اعتراض رانندگان کامیون در چند شهر هستیم.
واقعیت تلخ این است که نهاد دولت برای برچیدن این جزیره‌های اعتراضی برنامه‌ای ندارد و از آن بدتر این است که دیگر پولی برای پرداخت انواع و اقسام یارانه ندارد و دولت تازه می‌خواهد بخشی از درآمد موردنیازش را به بهای گران کردن انرژی و آرد و شاید دیگر نهاده‌ها از جیب مردم به دست آورد. در کشوری که ثروت تولید نمی‌شود نارضایتی شهروندان جوانه زده و در پویش زمان به درخت‌هایی بارور می‌ماند که تبر دولت آنها را از پای درنمی‌آورد. ایران ارجمند در روزگاری به سر می‌برد که جزیره‌های اعتراض جوانه زده و این‌سو آن‌سو به گردهمایی‌های اعتراضی تبدیل شده است. دولت برای این جزیره‌های اعتراضی راه‌حل دارد؟
