5 - 12 - 2021
حرکت یک دنبالهدار بزرگ به سمت زمین
دنبالهدار برناردینلی- برنشتاین، فرصتی نادر را برای ستارهشناسان فراهم میکند تا جسمی را که از دوردستها میآید، مورد مطالعه قرار دهند. این دنبالهدار با فاصله ۷/۲ میلیارد مایلی از خورشید – ۲۹ بار دورتر از زمین – تکه نوری کوچک از خورشید را از جرمی منعکس میکند که در حال نزدیک شدن به ما است؛ جرمی بزرگ، قدیمی و غیرقابل تصور. حدود چهار ساعت بعد، در ساعات اولیه صبح ۲۰ اکتبر ۲۰۱۴، یک تلسکوپ در صحرای آتاکاما شیلی نگاه خود را به آسمان معطوف کرد و تصویری از آسمان شب نیمکره جنوبی تهیه کرد تا بتوان نکاتی را از این نور منعکس شده دریافت. با اینحال، تقریبا هفت سال طول کشید تا محققان آن نقطه عجیب نور را به عنوان دنبالهدار بزرگ اولیه – احتمالا بزرگترین موردی که تا به حال با تلسکوپهای مدرن رصد شده است- مورد مطالعه قرار دهند. بالاخره حضور این دنبالهدار در آسمان در ماه ژوئن به صورت رسمی اعلام شد. اکنون محققان هرآنچه در مورد آن میدانند را، تحت مقالهای در ژورنال
Astrophysical Journal Letters به چاپ رساندند. «پدرو برناردینلی» محقق پسادکترا در دانشگاه واشنگتن میگوید: « تلفن من مدام زنگ میخورد، راستش انتظار نداشتم که جامعه علمی این چنین از دنبالهدار استقبال کند.» او در هفتههای پایانی دوره دکترا خود این دنبالهدار را به صورت مشترک با محققی از دانشگاه پنسیلوانیا کشف کرد.
آخرین برآوردها تقریب میزند که هسته این دنبالهدار عرضی ۹۳ مایلی (۱۵۰ کیلومتری) دارد. این بزرگترین تخمینی است که در چند دهه گذشته برای اندازه هسته یک دنبالهدار زده شده است. در مقابل، دنبالهدار
۶۷ P /Churyumov–Gerasimenko که فضاپیمای Rosetta متعلق به آژانس فضایی اروپا از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ در مدار آن بود، تنها ۵/۲ مایل عرض داشت. «میشل بانیستر»، ستارهشناس دانشگاه کانتربری نیوزیلند در اینباره میگوید: «ما تاکنون شاهد دنبالهدارهایی با اندازههای مختلف بودیم. دنبالهدار برناردینلی- برنشتاین میتواند در کنار بزرگترین دنبالهدارهای تاریخ قرار بگیرد. یکی از آنها دنبالهداری است که در سال ۱۷۲۹ به درون منظومه شمسی سفر کرد.» در دهه آینده، برناردینلی-برنشتاین با نزدیک شدن به منظومه شمسی، درخشانتر نیز خواهد شد. این دنبالهدار در تاریخ ۲۱ ژانویه ۲۰۳۱ به نزدیکترین فاصله خود با زمین میرسد. در این تاریخ برناردینلی- برنشتاین در فاصله حدود یک میلیارد مایلی – کمی دورتر از فاصله متوسط زحل – نسبت به زمین خواهد بود. سپس عقبنشینی طولانی خود به حوزههای بیرونی منظومه شمسی را آغاز خواهد کرد و حداقل تا دهه ۲۰۴۰ قابل مشاهده نخواهد بود. بسته به میزان گاز خروجی دنبالهدار در اثر تبخیر یخهایش در اثر تابش نور خروشید، برناردینلی- برنشتاین میتواند به اندازه بزرگترین قمر زحل، تیتان، در آسمان شب درخشان شود. اگر چنین باشد، دنبالهدار را میتوان در سال ۲۰۳۱ با یک تلسکوپ مناسب در حیاط خانه نیز مشاهده کرد.
برناردینلی-برنشتاین به جز اندازه بزرگی که دارد، به علت فاصلهای که در اولین رصد نسبت به خورشید داشت، برای ستارهشناسان بسیار قابل توجه است. این شیء یخی از ابر Oort سرچشمه میگیرد – یک غبار عظیم کروی از اجسامی که تا فواصلی هزاران بار دورتر از زمین، خورشید را احاطه کردهاند. ستارهشناسان ادعا میکنند که میلیونها سال طول خواهد کشید تا برناردینلی- برنشتاین به دور خورشید بچرخد. تاکنون تنها سه دنبالهدار با چنین فواصلی در حال ورود به درون ابر Oort کشف شدهاند. برناردینلی- برنشتاین زمانی که هنوز بیش از ۷/۲ میلیارد مایل دورتر بود، رصد شد که رکورد هیجانانگیزی برای یک دنبالهدار است. از آنجا که این دنبالهدار خیلی زود کشف شده است، نسلی از ستارهشناسان فرصت کافی برای انجام مطالعه روی آن را خواهند داشت.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد