4 - 09 - 2016
تولید کالای باکیفیت ایرانی صرف ندارد!
یکی از عوامل بیچون و چرای عرض اندام در بازارهای داخلی و جهانی، کیفیت قابل رقابت با رقبای قدرتمند است و در حالی که ایران روزبهروز به سمت صنعتیتر شدن میرود، باید دید که جای خالی عامل کیفیت که نسبت به دیگر رقبایش حس میشود قرار است چگونه پر شود.
موضوع کیفیت در تولیدات باید در بستر زیرساختها و فضای مناسب کسب و کار در کنار توانایی فنی و تکنیکی شکل گیرد. این در حالی است که امروز به نظر میرسد توان فنی مهندسی ایران و حتی تا حدودی پتانسیلهای سختافزار این امکان را فراهم میکند که بتوان تولیداتی در سطح کیفیتهای جهانی داشت و با رقبای قدرتمند در بازارها رقابت کرد. اما به گواه صاحب نظران و تولیدکنندگان، امروز یکی از آفاتی که تولید را چه به لحاظ کیفی و چه به لحاظ حجمی مورد تهدید قرار میدهد، بالا بودن هزینه تولید است.
افزایش هزینه تولید در کشور مولد عواملی چون نظام مالیاتی نهچندان دقیق، سود تسهیلات بالا، نبود یا فرسودگی زیرساختهایی چون حملونقل، خدمات گران، بسترهای قانونی ناهموار و… است که در این باره فاضل هاشمی، فعال حوزه صنعت میگوید: مهمترین معضل، هزینه بالای تولید است نه آنکه تولیدکننده و صنعتگر ایرانی توان تولید کالای باکیفیت را نداشته باشد بلکه حتی کارخانهها هم تکنولوژی دارند و هم تکنسین. این در حالی است که در طرف دیگر بازار، رقبایی مانند چین و ترکیه قرار دارند که مزیتهای بیشتری در تولیدات خود دارند.
مسیر تولید ایرانی هموار نیست
اما مزیتی که هاشمی از آن درباره چین و ترکیه سخن میگوید، چیزی جز بستری مناسبتر و مسیر هموارتر برای تولید نیست به گونهای که حتی چندان نیازی به تحلیلهای تخصصی ندارد و فقط کافی است بدانیم درست در زمانی که تولیدکنندگان ایرانی باید تسهیلاتی را با نرخ سود ۱۸ درصد به بانکها پرداخت کنند، تولیدکنندگان چینی تسهیلات خود را با سود دو درصدی دریافت میکنند و چندان نیازی به کلنجار رفتن با سیستم بانکی برای صاف کردن بدهیهای خود ندارند.
به گزارش ایسنا، به اعتقاد این فعال حوزه صنعت، در کشورهایی مانند چین، ترکیه و دیگر کشورهای صنعتی چنین نیست که صنعتگر ۳۰ درصد حق بیمه تامین اجتماعی پرداخت کند، مالیات ارزش افزوده را به این شکل بر او تحمیل کنند یا بهره بانکی تا حد ۱۸ درصد و گاه بالاتر داشته باشند.
قوانینی که اجرا نمیشوند
با تمام اینها نباید از این هم غافل شد که البته بسیاری از زمینههای قانونی در خصوص تولید و رونق در کشور فراهم است اما در حوزه اجرا نادیده گرفته میشوند یا به طور نامناسب به اجرا در میآیند که شاید امروز یکی از مناقشهبرانگیزترین آنها موضوع مالیات بر ارزش افزوده باشد که هاشمی درباره آن اینگونه اظهار کرد: آنچه صراحتا توسط قانون به آن اشاره شده این است که مالیات بر ارزش افزوده، یک بار از مصرفکننده نهایی باید گرفته شود اما به علت اینکه دولت نتوانسته زیرساختهایی را که برای وصول مالیات بر ارزش افزوده نیاز بوده فراهم کند، آن را در صنعت و معدن لحاظ کرد و امروز تولیدکننده به مامور وصول مالیات بر ارزش افزوده برای دولت تبدیل شده است.
به گفته این صنعتگر، یک خودرو متشکل از چندین قطعه تولید میشود و یک مصرفکننده نهایی آن را خریداری میکند که در زمان فروش خودروساز مالیات بر ارزش افزوده را هم از خریدار دریافت میکند. دیگر چه مفهومی میتواند داشته باشد که دوباره این مالیات، در بدنه، قطعات و تزیینات آن و از تولیدکنندگان پاییندستی نیز دریافت شود.
وی همچنین میگوید با وجود اینکه شهرکهای صنعتی باید قلب تپنده صنعت کشور باشند برخی نابسامانیهای قانونی و زیرساختی در مناطق صنعتی مانع این موضوع میشود. معافیتهای مالیاتی که در ماده «۱۳۸» قانون مالیات مستقیم لحاظ شده است اصلا در شهرکهای صنعتی لحاظ نشد و امروز در حالی که مسوولان به فکر برنامه ششم هستند، بسیاری از موارد دیده شده در قانون برنامه پنجم هنوز بر زمین مانده است.
هاشمی همچنین با اشاره به ناهماهنگیهایی که در بین دیگر دستگاههای دخیل در خدماترسانی و ایجاد زیرساختهای تولید وجود دارد، معتقد است باز هم با وجود اینکه در ماده «۱۵۸» قانون برنامه پنجم گفته شده که آب، برق، گاز و سایر نیازهای واحدهای صنعتی باید تا مقابل واحدشان برسد، هنوز مسوولان وزارت صنعت یا تولیدکنندگان درباره این خدمات باید با وزارت نیرو یا دیگر تشکیلات خدماتی سرو کله بزنند.
در نهایت شاید همانطور که هاشمی به آن اشاره میکند، امروز بزرگترین کمک به حوزه تولید میتواند این باشد که دستگاههای مسوول بر مدار قانون عمل کنند و قانون را به اجرا درآورند یعنی اینکه چندان برای رفع موانع تولید و رونق صنایع نیاز به برنامههای عجیب نیست و فقط کافی است هزینههای اضافی با برنامهریزیهای درست از سر راه تولید حذف شود چراکه با وجود وضع موجود که شامل وامهایی با سود بالا، مالیاتهای نامنظم و خدمات نادرست، هزینهای که بر تولیدکننده تحمیل میشود، انگیزه و صرفه تولیدات باکیفیت را سلب میکند و باعث میشود با وجود توانمندی فنی و دانشی، تولیدات به سمت استانداردهای جهانی و رقابتپذیری در بازارهای معتبر نرود.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد