تهران، واشنگتن، تل‌آویو؛ تشدید دشمنی‌ها
نادر کریمی جونی
سخنرانی‌های بنیامین نتانیاهو و دونالد ترامپ در مجمع عمومی سازمان ملل متحد شباهت‌های زیادی با هم داشتند، هر دو یکی از اولین و مهم‌ترین محورهای گفتار خود را بر حمله به ایران اختصاص دادند.
علاوه بر این هر دو اصل بیان و سخنان خود را برپایه خودستایی و بزرگنمایی تصمیم‌ها و رفتار خود گذاشته بودند و هر دو زمان مقرر برای سخنرانی که حدود ۱۵دقیقه است را رعایت نکردند؛ دونالد ترامپ حدود ۵۵ دقیقه و بنیامین نتانیاهو بیش از ۳۰دقیقه سخنرانی کردند. از این بابت چه در محتوا و چه در شکل سخنرانی، مشابهت‌های زیادی میان این دو وجود دارد از جمله اینکه به هنگام سخنرانی ترامپ تقریبا هیچ‌کس جلسه را ترک نکرد ولی هنگامی که نتانیاهو پشت تریبون رفت شدت خروج دیپلمات‌ها و حاضران آنقدر زیاد بود که نخست وزیر رژیم صهیونیستی چند بار از حاضران خواست تا نظم جلسه را حفظ کنند و آرامش را به نشست بازگردانند. تقریبا هیچ‌کس ترامپ را در حین سخنرانی تشویق نکرد و کنایه‌هایی که او به رهبران اروپایی از جمله رهبران آلمان و انگلیس زد، با چهره‌های ناراحت دیپلمات آلمانی و انگلیسی همراه شد در حالی که در هنگام سخنرانی نتانیاهو، اعضای میزهای ایالات‌متحده و رژیم صهیونیستی در میانه اظهارات بی‌بی،
چند بار ایستاده او را تشویق کردند.
نکته جالب آن است که هم ترامپ و هم نتانیاهو در گفتار خود نه فقط دروغ‌های متعددی بر زبان آوردند بلکه از این دروغ برای توجیه رفتار خود و مشروعیت بخشیدن به اعمال خویش استفاده کردند. مثلا ترامپ این دروغ را که تمام توان دفاعی و هسته‌ای ایران را نابود کرده است باز هم تکرار و به اشتباه اعلام کرد که برای نابودی این توان از بمب‌های ۳۰هزار تنی استفاده شده در حالی که بمب‌های مذکور ۳۰تن وزن داشتند که در گفتار رییسجمهور آمریکا این رقم هزار برابر شده است. نتانیاهو هم در سخنرانی خود تصریح کرد که به ازای هر فلسطینی، یک تن غذا به شهروندان باریکه غزه تحویل داده است در حالی که گزارش همه سازمان‌های بی‌طرف و مستقل چنین ادعایی را تایید نمی‌کند، همچنین نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در مقابل دیدگان همه شهروندان جهان در تریبون سازمان ملل متحد ادعا کرد که فلسطینی‌ها هیچ‌وقت اسرائیل را به رسمیت نشناخته‌اند در حالی که این رژیم در گذشته با تاسیس کشور فلسطینی موافقت کرده است. اگر اندکی به عقب بازگشت شود، باید به یاد بیاوریم که یاسر عرفات چه در هنگام عقد پیمان صلح اسلو و چه در وای ریور ایالات‌متحده موجودیت کشور اسرائیل را به رسمیت شناخت ولی در مقابل این رژیم صهیونیستی بود که از همان ابتدا به جای ایجاد کشور مستقل فلسطینی تنها مناطق خودمختار را برای فلسطینی‌ها تعیین کرد؛ مناطقی که اجازه تاسیس فرودگاه و مرز مستقل نداشت، تنها می‌توانست نیروهای انتظامی مسلح داشته باشد و نظامیان رژیم صهیونیستی حق داشتند هر موقع که صلاح دیدند وارد مناطق تحت حاکمیت فلسطین شوند، هر عملیات ترور یا نظامی را اجرا کنند و به کسی درباره اقدام خود پاسخ ندهند و هر موقع که خواستند حاکمیت و ساختار حاکمیتی فلسطینی‌ها را مورد تهاجم قرار دهند. چنانکه در زمان حیات یاسر عرفات، نظامیان رژیم صهیونیستی حتی تا پشت پنجره اقامتگاه عرفات پیشروی کرده و تنها به خاطر عدم همراهی ایالات‌متحده از کشتن این رهبر فلسطینی صرف‌نظر کردند.
البته نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در مخالفت با جمهوری اسلامی ایران از مشابه همان یا عین همان عبارت‌های ترامپ استفاده و از وی به خاطر همراه با تل‌آویو برای حمله به ایران قدردانی کرد مانند ترامپ، رفتار اروپایی‌ها در به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطینی را سرزنش و محکوم کرد و همان مواضع پیشین خود در این باره که به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطینی پاداش دادن به حماس است را تکرار کرد. در مجموع می‌توان چنین ارزیابی کرد که مواضع ترامپ در مورد موضوع‌های مورد علاقه رژیم صهیونیستی دقیقا همان مواضع نتانیاهو است که با جمله‌ها و عبارت‌های دیگر بیان می‌شود.
با این حال نتانیاهو برخلاف ترامپ پنهان نکرد که خواهان براندازی و نابودی جمهوری اسلامی ایران است. رییسجمهور ایالات‌متحده دست‌کم در این‌باره موضع صریح و رسمی اتخاذ نکرده و به جز اظهارات تلویحی‌اش در جریان جنگ ۱۲روزه ایران با رژیم صهیونیستی که از اقدامات تل‌آویو برای براندازی حکومت ایران به طور تلویحی حمایت کرد، موضع رسمی و شفافی اتخاذ نکرده است.
بی‌بی اما در سخنان خود در مجمع عمومی سازمان ملل متحد بار دیگر از مردم ایران خواست که حکومت جمهوری اسلامی را در ایران براندازی کنند تا دو ملت یهود و ایرانی- به گفته او- دوستی گذشته خود را بازیابند. علاوه بر این تاکید نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در بازگشت تحریم‌های سازمان ملل متحد علیه ایران می‌تواند نشان دهد که اسرائیل خواهان رای مخالف به قطعنامه پیشنهادی روسیه و چین برای تعیین تحریم‌هاست و از متحدان خود- مانند انگلستان، آمریکا و فرانسه در شورای امنیت می‌خواهد که حتی اگر این پیش‌نویس قطعنامه از ۹رای مثبت برای تصویب برخوردار شد، باز هم آن را وتو کند.
