19 - 03 - 2020
تالار وحدت ۵۱ ساله شد
۵۱ سال پیش مرکز فرهنگی در تهران افتتاح شد که یک جهش فرهنگی در این شهر به وجود آورد و حتی روی سلیقه موسیقایی و پوشش شهروندان آن اثر گذاشت؛ مرکز فرهنگیای که تا آن زمان بین روشنفکران و اهالی فرهنگ به این اندازه محبوبیت نداشت.
اردیبهشت سال ۱۳۴۶ نامهای از طرف وزیر فرهنگ و هنر وقت برای عدهای از صاحبنظران فرستاده شد تا به مناسبت افتتاح تالار بزرگی برای اجرای برنامههای شعر و موسیقی در تهران اسم مناسبی انتخاب شود. به اتفاق آرای محمود حسابی، مهدی برکشلی، رضازاده شفق، رعدی آذرخشی، ذبیحالله صفا، بدیعالزمان فروزانفر، محمد محیططباطبائی، مجتبی مینوی، پرویز ناتلخانلری و عدهای دیگر، نام تالار رودکی انتخاب شد. این نام بعد از انقلاب اسلامی به تالار وحدت تغییر یافت. تا پیش از این مردم تهران به این ساختمان نیمهکاره در خیابان ارفع که شروع کار آن از سال ۱۳۳۶ پایهریزی شده بود، اپرای تهران میگفتند اما فرآیند سرعتبخشی به دوره سوم برنامهریزی عمرانی کشور به سرعت عمل یکساله آن منجر شد تا در نهایت در روز چهارم آبان ۱۳۴۶ این مرکز فرهنگی با نمایش اپرای «زال و رودابه» اثر ثمین باغچهبان و «جشن دهقان» ساخته حسین پژمان افتتاح شود. هزینه تالار از محل بودجه عمومی تامین میشد و زیر نظر و تحت اختیار وزارت فرهنگ و هنر بود. این پروژه در یک سال آخر با عجله ساخته شد و به اتمام رسید. با استناد به اسناد و اخبار موجود از میانه آبان ۱۳۴۵ قراردادهایی بین دفتر فنی مهندسی آفتاندیلیان واقع در خیابان فرانسه تهران با وزارت فرهنگ و هنر بسته شد تا این مکان به هر صورت پیش از روز چهارم آبان ۱۳۴۶ افتتاح شود. به گزارش ایسنا، سال ۱۳۴۰ که تاسیس تالار اپرا به فکر اهالی وزارت فرهنگ و هنر رسید، رشد جمعیت مردم تهران حدود دو میلیون نفر بود و مراکز تفریحی شهر را باشگاههای شبانه، سینماها، تئاترها و قهوهخانهها تشکیل میداد، در نتیجه شش سال بعد که در تالار رودکی به روی مردم باز شد با چالشهای اساسی مواجه شد و جمعیت پایتختنشین افزایش پیدا کرده بود. از طرفی بلیتهای افتخاری وزارت فرهنگ و هنر موجب میشد تعداد زیادی از مخاطبان و مشتاقان در هر برنامه پشت درهای بسته بمانند. با این همه تا انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ مکان دیگری به اندازه این تالار نزد روشنفکران و اهالی فرهنگ این همه محبوبیت نیافت.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد