5 - 12 - 2019
بیکاری معضلی گریبانگیر
مرضیه احمدی*- بیکاری، معضلی که علاوه بر پیامدهای فردی همچون احساس بیارزشی در فرد، ایجاد فقر و تنگدستی و رشد بزهکاری، باعث عقبماندگی و دستاندازی برای رشد و توسعه اقتصادی کشور شده است.
اما چرا با وجود اینکه ایران دارای ظرفیتها و پتانسیلهای بالقوهای همچون موقعیت مناسب جغرافیایی، مرزی و گردشگری، دسترسی به بازارهای فرامرزی و آبهای آزاد، چهار فصل بودن و از طرفی وجود نیروهای توانمند انسانی، در جذب سرمایهگذاری و حل معضلات اقتصادی از جمله بیکاری ناتوان است و همچنان منفعلانه نسبت به این بحران بزرگ ملی عمل میکند.
قبل از چارهجویی بهتر است در پی آسیبشناسی این پدیده باشیم تا بتوانیم به راهحلی مناسب دست یابیم. پاسخ دادن به این مشکلات و سوالات به مثابه گامی ابتدایی برای یافتن راهحل این معضل است؛ که دلایل ناتوانی در جذب سرمایهگذاری داخلی و خارجی در بخش مولد چیست؟! چگونه میتوان برای ضعف بدنه کارشناسی و مدیریتی کشور راه چاره جست؟! دلایل مقاومت در برابر گسترش شرکتهای دانشبنیان و فعالیتهای نوآورانه چیست؟! و بسیاری سوالات دیگر.در پاسخ به این سوالات میتوان به مواردی همچون پرداخت تسهیلات در قالب طرحها و پروژههای اقتصادی خرد و غیرکارشناسانه، بدون در نظر گرفتن ظرفیتها و اولویتهای اقتصادی مناطق و استانها به مثابه مسکنی برای آرامگیری و تسکین کوتاهمدت دردی عمیق و بلندمدت اشاره کرد. همچنین بوروکراسی اداری دست و پاگیر و نگاه سختگیرانه نسبت به سرمایهگذاران در استانها، عدم استفاده کارشناسانه و دقیق از پتانسیلهای موجود اقتصادی استانها، عدم توانایی کارشناسی و فنی در جذب و حمایت از سرمایهگذاران داخلی و خارجی از دیگر موارد قابل ذکر است.اما در پاسخ به این پرسش که چه کار میتوان کرد، باید گفت که تمرکززدایی اداری و دادن اختیار تصمیمگیری به استانها به منظور افزایش کارایی و بهرهوری، تشکیل کمیتههای ملی و استانی برای شناسایی و رفع موانع غیرانعطافپذیر و سختگیرانه استانها، تجدید نظر در بهکارگیری نیروهای غیربومی ناآگاه نسبت به ظرفیت و پتانسیل استانها، به کارگیری مدیران و کارشناسان کارآمد آشنا به حوزههای اقتصادی، سرمایهگذاری و محیط کسبوکار و جلوگیری از انتصاب سیاسی مدیران در بخشهای اقتصادی، آموزش کارشناسان و مدیران سیاسی و نظامی استان در جهت تبیین مسائل کسبوکار و سرمایهگذاریگ، آسیبشناسی و سنجش ارزیابی ریسک به منظور شناسایی دقیق گلوگاهها و کاهش ریسک اقتصادی و سرمایهگذاری، تدوین و اصلاح برنامه جامع توسعه اشتغال استانها، آموزش و ایجاد فعالیتهای کشاورزی مبتنی بر فناوریهای روز به منظور ایجاد زمینههای اشتغال جدید، حمایت از مراکز رشد و دانشبنیان در مرکز و شهرهای بزرگ استانها، ایجاد منطقه ویژه و آزاد اقتصادی برای تسهیل امر سرمایهگذاری و جلوگیری از قوانین و مقررات دستوپا گیر، حمایت از بخش مولد و واقعی اقتصاد در مقابل فعالیتهای سوداگری و غیرمولد و تدوین برنامه جامع به منظور جذب توریستهای گردشگری طبیعتگرا، تاریخی و زیارتی و ایجاد قطب توریست گردشگریسلامت از جمله راهحلهای موجود است.
همانطور که اشاره شد اشتغال پدیدهای تکوجهی و اقتصادی نیست، لذا برای حل مشکل آن نیز هماهنگی و همراهی تمامی ذینفعان دولتی و بخشهای خصوصی لازم است و تنها در این صورت است که میتوان به افزایش اشتغال و کاهش بیکاری امیدوار بود.
* کارشناس اقتصاد شهر و منطقه
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد