بی‌مذاکره تا کجا می‌رویم؟
یکم- در همه سال‌هایی که جمهوری اسلامی ایران از سوی آمریکا و همدستان غربی‌اش زیر تیغ تحریم قرار داشت و دارد طیف‌های یک جناح سیاسی حاکم بر کشور می‌گفتند این تحریم‌ها به سود ایران است. آنها به مرور و پس از اینکه تحریم‌هایی از جنس دولت ترامپ از سال ۱۳۹۷ اعمال و صادرات نفت ایران را به چین کاهش و به این ترتیب درآمدهای ارزی را کاهنده کرد به این نتیجه رسیدند که باید در این‌باره واقعی‌تر صحبت کنند. احزاب و گروه‌های جناح سیاسی اصولگرا حالا اما از اثر بخشی ضمنی تحریم می‌گویند. در میان این همه مسائل روز چرا به این موضوع برگشته‌اید؟
دوم- دلیل برگشت به موضوع تحریم به داستان ناتمام مذاکره با آمریکا در این روزها برمی‌گردد. مقام‌های وزارت خارجه بارها گفته‌اند اگر آمریکا دست از زیاده‌خواهی برندارد جمهوری اسلامی با آنها مذاکره نخواهد کرد. خب مگر درباره مذاکره با آمریکا حرف تازه‌ای زده شده است؟ بله، یکی از امامان جمعه تهران دیروز در نماز جمعه گفته است: «امیرالمومنین (ع) فرموده است که اعتماد کردن به دشمن، عامل فریب است. باید عبرت گرفت و گذشته چراغ راه آینده باشد. این عبرت می‌گوید آمریکایی که قرارداد برجام را پیش چشم جهانیان پاره کرد، قابل مذاکره نیست و توصیه به مذاکره ساده‌لوحی سیاسی است.»
سوم- مگر این شخصیت سیاسی تصمیم‌گیر مهمی در مساله مذاکره به حساب می‌آید؟ نه اما به هرحال وی در برخی شوراها و نهادها عضویت دارد و سخنانش از سوی نهادهای خاص نیز دنبال می‌شود.
چهارم- حالا پرسش چیست؟ پرسش این است که این مذاکره نکردن آیا تاریخ انقضا ندارد؟ مگر می‌شود با کشوری که زور فراوان دارد تا آخر دنیا مذاکره نکرد. روزی باید تکلیف روشن شود. مذاکره هرگز به معنای تسلیم نیست.
