24 - 04 - 2020
برخی دلایل پیروزی ایرانیان در جنگ «حرّان»
یک قسمت از مذاکرات جلسه سوم مارس سال ۵۲ پیش از میلاد سنای روم حاوی اظهارات چند افسر رومی درباره شکست نظامی از ایران در جنگ کارهه (حران) بود که در بهار سال ۵۳ پیش از میلاد (حدود ۹ ماه قبل از آن) صورت گرفته بود و ضمن آن کراسوس کنسول روم کشته شده بود. اظهارات افسران شکست خورده رومی در سنای این امپراتوری به این شرح در تاریخ روم آمده است:
«سپهبد سورنا فرمانده ارتش ایران در این جنگ از تاکتیک و سلاحهای تازه استفاده کرد. هر سرباز سوار ایرانی با خود مشک کوچکی پر از آب حمل میکرد و مانند ما دچار تشنگی نمیشد.
به پیادگان با مشکهایی که بر شترها بار بود آب و مهمات میرساندند. سربازان ایرانی به نوبت و با تاکتیک خاصی که برای ما تازگی داشت از میدان [نبرد] خارج میشدند و به استراحت میپرداختند.
سواران ایران قادر به تیراندازی از پشت سر هستند که ما تجربه آن را نداریم. ایرانیان کمانهای تازه اختراع کردهاند که با آنها توانستند پای پیادگان ما را که با سپرهای بزرگ در برابر آنان و برای محافظت از سوارانمان قلعه درست کرده بودیم به زمین بدوزند. ایرانیان دارای زوبینهای دوکیشکل بودند که با دستگاه کاملا تازهای تا فاصله دور پرتاب میشد. شمشیرهای آنان شکننده نبود.
هر واحد تنها از یک نوع سلاح استفاده میکرد و مانند ما خود را سنگین نمیکرد. سربازان ایرانی حق عقبنشینی و تسلیم شدن ندارند و تا آخرین نفس باید بجنگند.
این بود که ما شکست خوردیم و هفت لژیون را به طور کامل از دست دادیم و به چهار لژیون دیگر تلفات سنگین وارد آمد.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد