با آرزوی صلح پایدار
برخی اندیشه‌ها و هواداران آنها باور دارند جنگ و خشونت را نباید یکسره نیست و نابود دانست و از ورود به آن خودداری کرد. گروهی می‌گویند آدمیان و جامعه‌ها باید برای نگهداری از جان و مال و آسایش و آرامش‌شان در برابر دیگران آماده جنگ هم باشند. برخی دیگر از اندیشمندان و بیشتر آدمیان اما باورشان این است کاش هرگز جنگی درنگیرد و شهروندان جهانی با پاسداری از ارزش‌های دوستی و آشتی بودن به بهترین روزها برسند و از ریختن آتش بر سر دیگران خودداری کنند. به نظر می‌رسد دنیای امروز با پویش از دورانی که کشورها به هر بهانه‌ای با یکدیگر ستیز می‌کردند تا اندازه‌ای عبور کرده است. شوربختانه جمهوری اسلامی ایران اگرچه پس از جنگ بزرگ و ویران‌کننده با عراق دیگر جنگ نظامی نداشته اما واقعیت این است که در جنگ اقتصادی بزرگی به سر می‌برد. مقام‌های ارشد ایرانی بارها به این مقوله مهم اشاره و تصریح کرده‌اند که جمهوری اسلامی با غرب در شرایط جنگ اقتصادی قرار دارد و در حالت نه جنگ نه صلح به سر می‌برد. نتیجه وضعیت جنگ اقتصادی این است که نرخ تورم از سال۱۳۹۷ به این سوء افسارگسیخته‌تر شده و رشد اقتصادی نیز با بال‌های سوخته قدرت پرواز نداشته و ندارد. برآیند بدتر شدن این دو شاخص بدبخت‌تر شدن میلیون‌ها ایرانی تهیدست و کم‌در‌آمد و همچنین پدیدار شدن الیگارش‌های ترسناک و نیز نابرابری گسترده و ژرف و رشد رانت‌خواری و فساد است. از سوی دیگر اما ناتوانی اقتصاد ایران قدرت چانه‌زنی در برابر دیگر کشورها را از ایران سلب کرده است.
در چنین شرایطی که ناترازی‌ها نیز مزید بر علت شده و آسایش شهروندان از آنها گرفته شده و تولید با افت روبه‌رو است همه امید شهروندان به گفت‌وگوهایی است که به نظر می‌رسد شاید ادامه یابد.
جمهوری اسلامی نیک می‌داند برای اینکه روزگار بدتر از این نشود و شهروندان سراسیمه‌تر نشوند باید راهی برای آسایش ذهنی آنها بیابد. گفت‌وگوهای صلح که باید ادامه یابد فرصت مناسبی است که با رسیدن به یک نقطه عطف و سپری کردن دیدگاه تضاد به صلحی پایدار در حوزه اقتصاد برسیم. شهروندان بی‌تاب شده‌اند و راه‌های بیشتری برای رفتن از این مرحله به چشم نمی‌آید. برای آشتی بزرگ آماده شویم و راه تازه‌ای برای مشارکت بیشتر شهروندان در اداره کشور باز کنیم.
ناسازگاری و نیز زندگی در شرایط غیرعادی آینده خوب را به تصویر نمی‌کشد.
