1 - 04 - 2020
بازگشت شور و آواز به اولدترافورد
گلزنی روملو لوکاکو برای سومین بازی پیاپی، دومین پاس گل الکسیس سانچز در دو بازی اخیر، به زمین رفتن تاهیت چونگ ۱۹ ساله برای اولین بار در ترکیب تیم اصلی و البته پنجمین پیروزی پیاپی تیم سولشیر قطعا نکاتی بسیار مثبت برای منچستریونایتد در جریان پیروزی دو بر صفر مقابل ردینگ، در دور سوم دور جام حذفی بود. اما نکتهای که بیش از بقیه به چشم آمد و نویدبخش روزهایی امیدوارکنندهتر برای شیاطین سرخ اولدترافورد بود، روی سکوهای این استادیوم قدیمی دیده شد.
جایگاه «ال» اولدترافورد در این روز در اختیار ۱۸۰۰ هوادار یونایتد بود که به شکلی از پیش تمرین شده سرودهای تیم را میخواندند و نقش بسیار مهمی در پرشور شدن جو ورزشگاه داشتند. این بخش توسط گروه ارتش سرخ سازماندهی شده بود، کاری که این گروه خواهان تکرارش در بازی چمپیونز لیگ مقابل پاریسنژرمن هم هست. این اتفاقی بسیار مثبت برای بهبود جو اولدترافورد بود، استادیومی که مدتهاست بیش از آنکه باید در سکوت فرو رفته.
فروکش کردن جو اولدترافورد به دهه هشتاد برمیگردد. پیش از اینکه به خاطر فاجعه استادیوم هیلزبورو که در آن ۹۶ هوادار لیورپول جان خودشان را از دست دادند، ایستادن تماشاگران در ورزشگاههای انگلیس ممنوع شود، اولدترافورد یکی از شلوغترین و پرشورترین جوهای جزیره را داشت. اما بعد از این دوران تماشاگران پر سر و صدا به چشم آشوبگر دیده میشدند و دیگر آزادی عمل چندانی در استادیومها نداشتند.
اشتباه دیگر برای باشگاه ساختن جایگاه ویژه در مرکز بخش استرتفورد اند بود، سمتی که معمولا یونایتد به شکل سنتی در نیمهدوم به سویش حمله میکند. مارتین ادوراد، مدیر باشگاه، که دستور ساخت این جایگاه را داد، بعدها به من گفت این تصمیمی اشتباه بود. اشتباه بزرگتر البته شاید سال ۱۹۹۵ شکل گرفت، وقتی برای بازی مقابل ساندرلند، گروهی موسیقی با سازهای بادی که اصلا هوادار فوتبال هم نبودند وارد اولدترافورد شدند و شروع به نواختن کردند. این کار البته دیگر هرگز تکرار نشد.
در ۳۰ سال گذشته هیچ موضوعی به اندازه جو اولدترافورد در مجله هواداران این باشگاه مورد بحث قرار نگرفته. هواداران یونایتد اعتقاد دارند جو خانهشان نسبت به دیگر تیمهای بزرگ انگلیسی و اروپایی خیلی بیروح است. بارسلونا و رئالمادرید هم در سالهای اخیر مشکلی مشابه را با همکاری با کانون هوادارانشان حل کردهاند. در نوکمپ گروهی ۲۰۰۰ نفره مدام در حال سرود خواندن هستند. در برنابئو اما شاید این بخش که همه لباسهای سفید هم به تن میکنند کمی بیش از حد از پیش هماهنگ شده و مصنوعی به نظر برسد.
من بازی مارسی و پاریسنژرمن را کنار پاتریس اورا، مدافع سابق یونایتد تماشا کردم. جو استادیوم در این بازی فوقالعاده بود. با این وجود اورا همچنان جو اولدترافورد را ترجیح میداد و بر این باور بود که صدایی که در این استادیوم تولید میشود و به گوش بازیکنان میرسد و آنها را به هیجان میآورد طبیعیتر است و در لحظه پدید میآید.
هوادارانی که به بازیهای خارج از خانه یونایتد میروند معمولا مورد تمجید بازیکنان و مربیان تیم قرار گرفتهاند. حالا وقت آن رسیده که هواداران خانگی اولدترافورد هم به این درجه برسند. استفاده از گروههای سرودخوان کمک زیادی به رسیدن به این هدف میکند؛ گروههایی که حتی در زمان لوئیس ونگال و ژوزه مورینیو هم که فوتبال یونایتد گاهی به شکلی غیرقابل تحمل کسالتبار بود، اولدترافورد را زنده نگه میداشتند.
بازی یونایتد مقابل ردینگ به هیچ وجه جذابیت لازم را نداشت و در وقت نامناسبی هم شروع شد. با این حال این گروه از تماشاگران وظیفه خودشان را به خوبی انجام دادند. از فصل آینده قرار است بخش بیشتری از استرتفورد اند در اختیار گروه ارتش سرخ قرار گیرد و این تصمیم از سوی باشگاه هم قدم دیگری در این راه درست است.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد