ارزیابی وفاق پزشکیان پس از یک‌سال
نگارنده فردای شمارش رای‌هایی که به صندوق‌ها ریخته و آشکار شد که مسعود پزشکیان سیاستمدار متوسط کشور بر رقیب تندروی خود پیروز شده با تیتر «آقای پزشکیان نترسید» یادآور شدم رییس دولت چهاردهم با ایستادگی روی رای شهروندان باید از چیزی نترسد. از آن روز تا امروز ۳۶۵روز سپری شده است و حالا می‌توان کارنامه رییس‌جمهور را در بوته نقد ریخت.
با توجه به اینکه رییس دولت چهاردهم «وفاق ملی» را شعار اصلی حکمرانی خود بر قوه مجریه قرار داده و در همه روزهای سپری شده بر اجرای آن پافشاری کرده است می‌توان کارنامه وی را از این دریچه نگاه کرد.
بی‌چون‌وچرا باید قبول کرد در سطح اول شعار وفاق ملی باید وفاق دولت و ملت بررسی شود.
به نظر نمی‌رسد شهروندان ایرانی از کارنامه پزشکیان در این راهبرد رضایت کافی و کامل داشته باشند. بزرگ‌ترین آشتی با شهروندان می‌توانست این باشد که رییس دولت به وعده‌هایش به ویژه این وعده که چیزی را از مردم پنهان نمی‌کند و هر جا نتوانست کار کند با یادآوری دلیل‌ها به مردم گزارش می‌دهد، عمل نکرده است. شهروندان پرسش‌های پرشمار و بسیار مهمی از وی دارند که بی‌پاسخ مانده است. رییس دولت نتوانست درباره رخدادهای با اهمیت با شهروندان بدون رودر‌بایستی گفت‌وگو کند.
رییس دولت چهاردهم در وفاق سیاسی با گروه‌ها و حزب‌ها و سه جناح اصلی یعنی اصلاح‌طلب‌ها، اصولگراها و اعتدالگرایان نیز به وفاق نرسید. کارشناسان سیاسی و نیز سیاست‌ورزان، بی‌اعتنایی وی به شعارهای اصلی اصلاحات را بارها یادآور شده و غش کردن او به سوی اصولگرایان را در کانون نقد قرار داده‌اند. شاید پزشکیان با رقبای جناحی خود بیشتر سازگار شده تا اصلاح‌طلب‌ها یا اعتدالگرایان. شاید در این بخش بتوان ترکیب کابینه را نمودی از رفتار کج‌دار‌و‌مریز پزشکیان در انتخاب کابینه و معاونان و نیز مدیران سازمان‌ها و نهادهای دولتی دانست.
پزشکیان در سیاست خارجی نیز به هر دلیل که بخشی از آن به خاطر ساختار تصمیم‌گیری در این‌باره در سطح اول نظام تصمیم‌گیری است کار درخشانی نکرده است.
وی جز اینکه بارها و بارها از توسعه مناسبات با کشورهای همسایه بگوید تصمیم کارسازی حتی در تجارت خارجی نگرفته است. وفاق با فعالان اقتصادی بخش‌خصوصی نیز در دولت چهاردهم تفاوت معناداری با دولت‌های پیشین نداشته است. نهاد دولت به بخش‌خصوصی بی‌اعتماد بوده و حکمرانی اقتصادی در این میدان نیز فاقد چرخش بنیادین بوده است. پیشنهاد نگارنده این است که رییس دولت یک نظرخواهی از فعالان اقتصادی و سیاسی درباره وزیران و دیگر اعضای کابینه داشته باشد و دست‌کم در این بخش از فعالیت کار نویی انجام دهد.
