19 - 03 - 2020
آدمها دو دستهاند
نوشین علیپور – آدمها دو دستهاند یا میبالند یا مینالند
داشتم به این فکر میکردم که هر یک از ما جزو کدام دستهایم؟
جزو بالندگانیم یا نالندگان!
کمی مکث کردم و به فکر فرو رفتم آخر نمیدانستم باید از اول به آخر برسم یا از آخر به اول. گویی سرکلاف گم شده.. اصلا بالیدن و نالیدن یعنی چه؟
مگر فرقی دارد گاهی هرکدام از ما به مثابه اینکه در دام صیاد گیر افتاده مینالیم و گاهی هم بر طبل شادی میکوبیم. در این حال و اوضاع کلاف سردرگم بالیدن و نالیدن را کجای دل باید گذاشت؟ اما نمیشود باید به نتیجه برسم. انسانهایی به خود میبالند که از فرصتها استفاده بهینه میکنند و هر روز را با سلام به خودشون و صبح بخیر به آفتاب شروع میکنند و با کلی انرژی و حال خوب دست به کار میشوند و در پایان شب هم با کولهباری از نتیجههای مطلوب و نامطلوب به امتیازدهی به خودشون میپردازند و برای روز بعد برنامهریزی میکنند و با شب بخیر به همه کائنات به خوابی عمیق فرو میروند.
و اما نکته مهم در مورد انسانهایی که مینالند این است که کلا گم شدهاند در خودشون و در جامعه. خبری از برنامهریزی مدون و حال خوب و نشاط نیست و همیشه ناراحت و نالان هستند و برای همه اتفاقاتی که باید میافتاده و نیفتاده یک مقصر فرضی دارند. این مقصر فرضی از گرانی شروع میشه و به فضای مجازی و واردات جنس چینی ختم میشه.
فرق بالیدن و نالیدن در چندتا کار ساده و مستمر خلاصه میشه: برنامهریزی، دقت، سرعتعمل، بررسی روند به صورت مستمر، حال خوب و تلاش.
به قول کتابهای درسی دبستانمون: از تو حرکت از خدا برکت.
انگار حرکت رو یادمون رفته و فقط دنبال برکتیم. مگه میشه بیحرکت برکتی هم باشه؟!
از امروز جزو انسانهایی باشیم که به خودمون میبالیم و به خودمون و یه حس خوب و کلی تغییر و تصمیمهای سازنده سلام کنیم.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد