1 - 07 - 2024
چند پرسش مهم بدون پاسخ درباره کنسرت «تخت‌جمشید»
ایسنا-10 تا ۱۲تیرماه ۱۴۰۳ تاریخ پیش‌بینی‌شده برای کنسرت جدید علیرضا قربانی است که با وجود واکنش‌ها و مخالفت‌های بسیار قرار است در «تخت‌جمشید» برگزار شود، آن هم در شرایطی که تعهدات برگزارکننده کنسرت در این میراث جهانی، هنوز مشخص نیست و درباره سلامت‌سنجی و میزان مقاومت تخت‌جمشید در برابر ارتعاش و صدا، تاکنون گزارش کارشناسی دقیقی از سوی میراث فرهنگی منتشر نشده است.پیگیری‌های رسانه‌ای از وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی که مجوز برگزاری کنسرت علیرضا قربانی در «تخت‌جمشید» را صادر کرده، حاکی از آن است که درخواست برای مجوز برگزاری این کنسرت تقریبا نیمه دوم سال ۱۴۰۲ به این وزارتخانه داده شده و پس از بررسی فنی اداره کل پایگاه‌های میراث ملی و جهانی و تعیین ضوابط فنی و جزئی، طی تشریفاتی با صدور مجوز موافقت شده و به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز اعلام شده است. سپس فرآیند برگزاری این کنسرت در تخت‌جمشید با استان فارس طی شده و ضوابط فنی کنسرت به اداره کل میراث فرهنگی استان فارس نیز برای رعایت، ابلاغ شده است.گفته شده است میراث فرهنگی با برگزارکننده کنسرت حدود چهار تا پنج جلسه داشته است تا مطابق با ضوابط فنی، محل اجرای کنسرت و نصب باندهای صدا تعیین شود. برگزارکننده همچنین برای اجرای کنسرت در تخت‌جمشید تعهداتی داده و قراردادی هم امضا شده است که با وجود پیگیری‌ها از وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی و اداره کل میراث فرهنگی استان فارس، جزئیات تعهد یا تعهدهای گروه اجرایی یا برگزارکننده کنسرت علیرضا قربانی در تخت‌جمشید تاکنون مشخص و شفاف نشده و این پرسش مهم بی‌پاسخ مانده است که اگر در جریان کنسرت، خسارت یا خدشه‌ای به تخت‌جمشید وارد شود، چه کسی پاسخگو خواهد بود و تعهدات در این باره چیست؟
البته گروه اجرایی کنسرت علیرضا قربانی پس از واکنش‌ها و مخالفت‌هایی که برگزاری این کنسرت در تخت‌جمشید به دنبال داشت، توضیحاتی منتشر کرد مبنی بر اینکه «هیچ اسپیکری رو به بنای اصلی قرار نخواهد گرفت و نوع اسپیکرها بسته به شرایط ویژه انتخاب شده است. نورپردازی به صورتی است که هیچ نور مضری روی بنا تابیده نشود. تیم اجرایی ماه‌ها برای سنجش صدای خروجی برنامه‌ریزی کرده است. در تمام طول کنسرت، قبل و بعد از آن، هیچکس حق تردد به مجموعه اصلی را نخواهد داشت و هیچگونه عملیات ساخت‌و‌ساز و طراحی عمرانی در محوطه مجموعه انجام نخواهد شد.»
علیرضا عسگری چاوردی، مدیر پایگاه میراث جهانی تخت‌جمشید، نیز در توضیحات دیگری گفته است: «مکان برگزاری کنسرت موسیقی بیرون از تختگاه تخت‌جمشید و در فاصله ۵۰متری در زیر سطح ارتفاع ۱۷متری تختگاه انجام می‌شود. تختگاه تخت‌جمشید از بلوک‌های سنگی بزرگ بنا شده و ارتفاع آن از سطح زمین حداکثر ۲۰متر بوده است و ارزیابی کیفی منظر صوتی در مجموعه میراث جهانی تخت‌جمشید برای تمام بناهای این مجموعه طی یک طرح پژوهشی با دانشگاه هنر تهران به صورت میدانی انجام شده است. نتایج حاصل از بیشینه، میانه و کمینه صوت، متوسط شدت صوت، نمودارهای اسپکتروگرام و شدت انرژی صوت در قالب نقشه‌های گرافیکی این طرح نشان می‌دهد منبع تولید صدا باید از داخل تختگاه تخت‌جمشید جدا شود و به بیرون از محوطه انتقال یابد. بنابراین در تمهید اجرای برنامه موسیقی این موضوع لحاظ شده است و مکان اجرای برنامه به بیرون از تخت‌جمشید انتقال داده شد.»
با وجود این، نظر برخی کارشناسان میراث فرهنگی در حوزه مرمت بر این است که توضیحات ارائه شده، به ویژه از سوی تیم اجرایی کنسرت مطابق با ضوابط برگزاری کنسرت‌های بین‌المللی در مکان‌های تاریخی، بخشی از الزامات و ضروریات است و تعهداتی که برای اجرای کنسرت در مجموعه میراث جهانی یونسکو داده می‌شود، باید فراتر از این‌ها باشد.
ضرورت دارد کارشناسی دقیق‌تری برای سلامت‌سنجی تخت‌جمشید و همچنین تعیین میزان مقاومت آن در برابر صدا و درصد سلامت این اثر تاریخی، انجام شود. پرسش این است که آیا چنین اقدام کارشناسی پیش از برگزاری کنسرت انجام شده است و گواهی یا سندی دال بر این موضوع وجود دارد؟ اگر تخت‌جمشید به عنوان میراث ملی و جهانی مراقبت ادواری می‌شود، لازم است اکنون که برگزاری کنسرت در آنجا واکنش‌برانگیز شده است، نتیجه کارشناسی و بررسی‌های مراقبت ادواری تخت‌جمشید شفاف‌سازی شود.
از سوی دیگر، در روزهای گذشته بارها درباره برگزاری کنسرت در مکان‌های تاریخی کشورهای دیگر همچون «آکروپولیس» یونان در تایید برگزاری کنسرت در «تخت‌جمشید» پس از حدود چهار دهه، مثال‌هایی آورده شده است، اما بررسی‌ها نشان می‌دهد تعداد کنسرت‌های برگزارشده در مکان‌های ارزشمند تاریخی همچون آکروپولیس (یونان)، ماچوپیچو (پرو) و کولوسئوم (ایتالیا) انگشت‌شمار بوده و به نوعی فرصتی نادر محسوب می‌شود که در انحصار نوازندگان و گروه‌های نامدار جهان موسیقی قرار گرفته و حتی گزارش‌هایی درباره مخالفت‌های مقامات و ساکنان محلی و نگرانی‌هایی در مورد آسیب احتمالی به این مکان‌ها و سوء‌استفاده‌های تجاری نامناسب از آن بناهای ارزشمند تاریخی منتشر شده است.
از میان معدود پژوهش‌هایی که درباره میزان تخریب‌ها و آسیب‌های وارد شده به این بناهای تاریخی که محل برپایی کنسرت یا جشن‌های پرجمعیت هستند، به گزارشی که سال ۲۰۰۸ میلادی گاردین منتشر کرده است، می‌توان اشاره کرد که به بررسی آسیب کنسرت‌ها به ویژه راک در بناها و محوطه‌های تاریخی بریتانیا پرداخته و در نتیجه اعلام کرده است که «کنسرت‌های راک در برخی از مهم‌ترین ساختمان‌های تاریخی بریتانیا، آنها را در معرض خطر آسیب ناشی از ارتعاش‌های قدرتمند نت باس قرار داده است.»
محققان با بررسی و مقایسه فرکانس‌ها در یکی از کاخ‌های بریتانیا که محل برگزاری کنسرت بوده است، اعلام کردند «فرکانس‌های باس که معمولا در کنسرت‌های پاپ در مقایسه با کنسرت‌های کلاسیک بیشتر است، خطر آسیب را افزایش می‌دهند.»
اگرچه درآمد این کنسرت‌ها برای کاخ‌ها و بناهای تاریخی حیاتی به نظر می‌آیند، اما تحقیقات نشان داده است «در طول برگزاری کنسرت، جابه‌جایی میز و صندلی‌ها و تجهیزات و تکانه‌های ناشی از صدای موسیقی که باعث جابه‌جایی برخی اشیا شده، بیشترین آسیب را وارد کرده است.»
نظر کارشناسان مرمت بر این است که «صدا و ارتعاش می‌تواند بناهای تاریخی را به شدت تحت تاثیر قرار دهد». مصداق آنها «عمارت مسعودیه» در تهران است که زمانی به عنوان محل اجرای نمایش و موسیقی استفاده می‌شد که گفته می‌شود به دلیل آسیب‌های ناشی از صدا و ارتعاش عبور و مرور، اجرای آن برنامه‌ها متوقف شد. هرچند این کارشناسان بعید می‌دانند میزان مقاومت و سلامت بناهای تاریخی ایران در برابر صدا، ارتعاش و نویز (صدای مزاحم) سنجیده شده باشد.
یک طراح و مهندس صدا در کنسرت‌های پرجمعیتی که در داخل ایران برگزار شده است، می‌گوید که مقدار دسی‌بل تولیدشده در کنسرت‌های پاپ که در ایران اجرا می‌شود (از نوع کنسرت علیرضا قربانی) بیش از ۸۰دسی‌بل و معمولا در حدود ۱۱۰دسی‌بل است که با درنظر گرفتن نتیجه پژوهش «بررسی اثرات نویز بر میراث طبیعی و مصالح ساختمان‌های تاریخی»، این مقدار صدای خروجی آسیب را محتمل می‌کند.
هرچند نیاز است پیش از اجرای کنسرت یا برگزاری هر نوع فعالیت پرصدا و پرجمعیت دیگری در بناهای تاریخی، کارشناسی دقیق‌تری روی این موضوع انجام شود تا مشخص شود تولید صدا و ارتعاش‌ها تا چه میزان در بناهای تاریخی ایران خسارت‌بار است و بنا پیش و پس از اجرای چنین برنامه‌هایی، در چه وضعیتی به سر می‌برد.
در واقع پیش از هر نوع تصمیمی درباره اجرای کنسرت در تخت‌جمشید ضرورت داشت سند کارشناسی از وضع موجود این بنای ارزشمند تاریخی ارائه شود که نشان دهد این مجموعه تاریخی در برابر چه تنش‌هایی از جمله صدا و حرکت، در چه سطحی از مقاومت قرار دارد؟
درباره برپایی کنسرت در تخت‌جمشید، نظرات مثبت بسیاری از سوی کارشناسان مرمت، باستان‌شناسی، میراث‌فرهنگی و حتی بخشی از افکار عمومی نیز مطرح شده است و مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان فارس هم بر این عقیده است که «برگزاری برنامه‌های فرهنگی و هنری، نشاط اجتماعی را به‌همراه دارد و موجب رونق و توسعه گردشگری می‌شود» و موضوع مخالفت صرف با برگزاری کنسرت یا رویدادهای فرهنگی در بناها و محوطه‌های تاریخی نیست، بلکه مساله نگران‌کننده‌ای که اکنون از سوی برخی کارشناسان میراث فرهنگی مطرح می‌شود، آن است که با توجه به وضعیت حال حاضر تخت‌جمشید، آسیب و خسارت‌ها ممکن است همزمان با برپایی کنسرت مشخص نشود، اما روند فرسایش و تخریب‌ها را تشدید کند و چند سال دیگر، اثر آن معلوم شود. هرچند در بخش تعزیرات قانون مجازات اسلامی قوانین مفصلی درباره تخریب میراث فرهنگی وجود دارد که از ماده ۵۵۸ تا ۵۶۹ را شامل می‌شود و در تمامی این موارد اگر درباره اثر باستانی که ثبت ملی شده تخلفی رخ دهد، حداکثر مجازات در نظر گرفته می‌شود، اما بدون وجود سند کارشناسی و سنجش‌های دقیق، چگونه منشأ آسیب‌هایی که در بلندمدت خود را نشان می‌دهند می‌توان اثبات کرد؟ آن زمان چه کسی پاسخگوی خسارت‌های جبران‌ناپذیر احتمالی در «تخت‌جمشید» خواهد بود؟
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد