ملودرامی بی‌تعلیق

احساسگرایی، اخلاق و ضد‌اخلاق، اتفاقات تصادفی و بدون منطق در ژانر ملودرام همیشه مورد توجه فیلمسازان بوده است. بهروز شعیبی که این قواعد بازی را می‌شناسد در مسیر ژانر فیلم حرکت کرده است به جز عنصر تعلیق که از مهم‌ترین عناصر اصلی ژانر ملودرام است.
«آغوش باز» یک ملودرام خانوادگی است که به روایت زندگی سه زوج می‌پردازد که در ارتباط‌های عاطفی و خانوادگی خود با چالش‌هایی روبه‌رو هستند. اصلی‌ترین مشکل «آغوش باز» این است که دست شعیبی در بیان روایت خود کاملا رو است و تمامی حوادث و وقایع داستان قابل پیش‌بینی است. در یک روایت ساده می‌توان گفت خواننده مشهوری (با بازی حامد کمیلی) که اجرای کنسرتش با چالش‌هایی روبه‌رو و قرار است اجرایش تعطیل شود، در آخرین ثانیه‌ها خود را روی صحنه خواهد رساند. مدیرعامل یک شرکت بزرگ (با بازی مهدی ‌هاشمی) که در ابتدا به عنوان یک خدمتکار منزل در فیلم معرفی می‌شود، کمتر از چند پلان کافی است تا حدس بزنیم در حال نقش بازی کردن برای همسرش است که دچار بیماری آلزایمر است و جوان بلندپردازی (با بازی محسن کیایی) که سودای یک کار بزرگ و مهاجرت در سر دارد، نامزدش به او نارو می‌زند. در پایان نیز همه چیز به خیر و خوشی تمام می‌شود. در ژانر ملودرام همگی واقف هستیم که احساسات و کنش‌های کاراکترهای اصلی داستان کلیدی‌ترین نقش را بر عهده دارند و بن‌مایه اصلی آن برمبنای بازی با احساسات مخاطب است. در این مسیر شکست، پیروزی و هیجان از جمله دیگر عناصر کلیدی هستند که می‌توانند مخاطب خود را تحت تاثیر قرار دهند. احساسگرایی، اخلاق و ضداخلاق، اتفاقات تصادفی و بدون منطق در ژانر ملودرام همیشه مورد توجه فیلمسازان بوده است و اگر در این ساختار بخواهیم آخرین ساخته بهروز شعیبی را مورد ارزیابی قرار دهیم باید بگوییم که قواعد بازی را می‌شناسد و در مسیر ژانر فیلم حرکت کرده است به جز عنصر تعلیق که از مهم‌ترین عناصر اصلی ژانر ملودرام است. «آغوش باز» همان‌طور که گفته شد فیلمی بی‌تعلیق است و اگرچه در لحظاتی احساسات مخاطب خود را به بازی می‌گیرد و پندهای اخلاقی‌اش را به خوبی در مغز او فرو می‌کند، اما چالش‌های فیلم هیچ‌گاه برای مخاطب هیجان‌انگیز و پر‌کشش نمی‌شود، چراکه اساسا گره‌های فیلم قبل از رسیدن به مرحله رمزگشایی برای مخاطب باز شده و عقیم می‌ماند. اگرچه پرداختن به سوژه‌هایی با مضامین خانواده در اکثر آثار شعیبی کاملا مشهود و روشن است و از دلمشغولی‌های فیلمساز برای تحکیم روابط خانوادگی و پیوند عاطفی و اخلاقی بین اعضای خانواده آگاه هستیم، اما حداقل انتظارهایمان از فیلمسازی با تجربه‌های شعیبی قدری بیشتر با زاویه نگاهی متفاوت‌تر یا حداقل خلاقانه‌تر است. «آغوش باز» اگر چه فیلمی پیچیده و پرماجرا نیست، اما در ریتم و ضرباهنگ مخاطب خود را آزار نمی‌دهد، بازی بازیگران فیلم روان است و رنگ و لعاب فیلم نیز تا اندازه‌ای هست که بتواند مخاطب عام خود را در سالن سینما سرگرم کند.