وفاق ملی در گروی رفع تحریم

… پدیدار شدن آن نشان می‌دهد اعمال رژیم تحریم‌ها علیه اقتصاد ایران سهم و نقش بزرگ‌تر و پررنگ‌تری نسبت به دیگر عوامل دارد. واقعیت این است که ادامه تحریم‌ها در سال 1397 و زنجیره‌ای کردن آنها از سوی ترامپ ناترازی‌ها را گسترش داده است و هنوز ادامه دارد. به طور مثال می‌توان به سقوط رشد اقتصادی در سال‌های پایان دهه90 و نیز شتاب‌گیری بزرگ نرخ تورم در آن دهه تاکید کرد.
برآیند این تحریم‌ها که به سقوط درآمدها سرچشمه گرفته از صادرات نفت منجر شد راه را برای سیاستگذاری‌های نادرست در تجارت‌، در سیاستگذاری پولی و ارزی هموار کرد و روندها را با شتاب بدتر کرد. یکی از پیامدهای این تحریم‌ها و نیز سیاستگذاری‌های نادرست کاهش درجه اعتماد شهروندان به کارآمدی دولت‌ها- میان‌دولت رییسی با روحانی در این‌باره تفاوت معناداری نیست- بوده و هست. ایرانیان خسته از ادامه تحریم‌ها و سخت‌گیری‌های دولت‌ها برای بازتر شدن روزنه‌های رفاه و آرامش ذهنی نارضایتی خود را در سه انتخابات پشت سر هم نشان دادند و به دولت‌ها و نهادهای حاکمیتی یاد‌آور شدند که دیگر به آنها اعتماد ندارند و از ادامه وضعیت خسته شده‌اند.حالا و در وضعیتی تازه که یک رییس دولت با گرایش‌های ناشناخته مهار نهاد دولت را در دست گرفته و برخی سیاسیون باور دارند آمدن ایشان و قبول وی به عنوان رییس دولت، نشانه‌هایی از تغییر به حساب می‌آید بهتر است خواست شهروندان را در کانون توجه قرار داده و دایره وفاق ملی را گسترش دهد. به این معنی که وفاق ملی را تنها در دایره آشتی جناح‌های سیاسی حاکم بر ایران و تقسیم مناصب دولتی و نیز آشتی نهاد دولت با نهادهای بالادستی خلاصه نکرد.
مهم‌ترین آشتی که باید صورت پذیرد و البته کار آسانی نیست و نیاز به نرمش‌های بزرگ و سرنوشت‌ساز در نهادهای حاکمیتی دارد آشتی با شهروندان است. در صورتی که دایره آشتی و وفاق ملی گسترده‌تر شود و شهروندان و خواست آنها کانون آشتی باشد باید دید چگونه چنین چیزی ممکن است. شهروندان خواستار ایرانی بزرگ و سربلندند و می‌خواهند با ایران بر فراز بتوانند روزی و معیشت خود را گسترش دهند و می‌گویند تحریم آمریکا سد و صخره‌های بلند و سفت برای رسیدن به این خواسته است بنابراین باید دایره وفاق را گسترده کرد و با عامل اصلی تحریم گفت‌وگوی مفید انجام داد.