14 - 09 - 2020
نیاز سرمایه جهانی به دلالان محلی در تناقض با منافع دولت سرمایهداری پیشرفته
مجتبی صدریا- برای دستیابی به فوائد فساد اقتصادی باید در جایگاهی بود که این فساد بتواند برای کسانی که هزینه آن را میپردازند سود آفرین باشد.
دو یا سه سال پیش ماجرای فساد مالی سازمان داده شده توسط یک شرکت بزرگ سازنده هواپیما توجه جهانیان را جلب کرد. اخیرا در سه کشور آمریکا، انگلستان و فرانسه همزمان دادگاههای بزرگی علیه دیگر شرکت عمده سازنده هواپیماهای مسافربری جهان برگزار شد که در روند این دادگاهها، شرکت مزبور برای کم شدن جرایمش با مقامات قانونی توافق کرد بیش از سی میلیون مدرک فعالیتهای مالی این شرکت را ارائه دهد و این مدارک ارائه شده شامل سیاستهای مارکتینگ این شرکت از سال ۲۰۰۸ است. در روند این دادگاهها این شرکت قبول کرد سه میلیارد و ششصد میلیون دلار جریمه به مقامات قانونی سه کشوری که نام بردیم بپردازد و ترس از رو شدن مدارک جدید خواب را از چشمان کسانی که دستی در این دلالیها داشتهاند گرفته است که مبادا نامی از آنها برده شود و زندگیشان یکشبه دستخوش تغییراتی اساسی از هر جهت شود.
نحوه پرداخت رشوهها از طریق ایجاد شرکتهای قلابی توسط مدیران بازاریابی این شرکت هواپیماسازی انجام میگرفت. شرکتهای قلابی که نقش اساسیشان پرداخت رشوه به دلالان فروش هواپیماهای این شرکت بود، دلالانی که اگر برای این فعالیتشان دلال بودند در بیست و دو کشور دنیا دارای مشاغل و جایگاههای سیاسی و اقتصادی مهمی نیز بودند و به خاطر مشاغلشان امکانات دلالی برای فروش هواپیماهای مسافربری نیز برایشان به وجود میآمد.
آنچه در این ماجرا جلب توجه کرده سامان دادن منظم فساد از طریق رشوه برای پیشبرد فروش هواپیما بوده است. این روند مارکتینگ غیراخلاقی دلالان قوی میخواهد، دلالانی که هم با این شرکت بینالمللی در ارتباط باشند و هم با مقامات محلی بیست و دو کشور خریدار هواپیما. مساله اساسی که دولت کشورهای سرمایهداری پیشرفته با آن مواجه است، امکان زیر نظر داشتن فعالیتهای چنین شرکتهای عظیمی است که میزان سرمایه و امکانات مالیشان آنقدر زیاد است که دلال ویژه خود را میسازند، دلالانی که ویژگی خریدن و فروختن همه چیز را دارند.
هرازگاهی پروندهای تمام این مکانیسم را که بازاریابیهای فسادآفرین شرکتهای بزرگ چند ملیتی در جهان چگونه جریان دارد را برملا و روشن میکند که صاحبان نفوذ در خیلی از کشورهای دنیا هم از توبره میخورند، هم از آخور. برملا کردن این اوضاع اساسا وسیلهای در دست دولتهای کشورهای صنعتی پیشرفته است که سعی میکنند یک حداقل نظام را بر کنش سرمایه تحمیل نمایند؛ نظامی که در عین حال منافع خود این دولتها را نیز تضمین میکند.
[email protected]
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد