«مجنون» پرافتخارترین فیلم شد

فیلم سینمایی «مجنون» ساخته مهدی شامحمدی و تهیه‌کنندگی عباس نادران در بخش سودای سیمرغ با ۴ جایزه، بیشترین سیمرغ‌های جشنواره امسال را تصاحب کرد.
آیین اختتامیه چهل و دومین جشنواره فیلم فجر با معرفی برگزیدگان بخش‌های مختلف از میان ۳۳ فیلم اکران‌شده برگزار شد و فیلم سینمایی «مجنون» با دریافت چهار سیمرغ رکورددار دریافت جایزه در بخش سودای سیمرغ و پرافتخارترین فیلم جشنواره ۴۲ شد.
فیلم «مجنون» به کارگردانی «مهدی شامحمدی» در جشنواره فیلم فجر ۴۲ در بخش‌های زیر سیمرغ بلورین دریافت کرد:
سیمرغ بلورین بهترین موسیقی به مجید انتظامی/ سیمرغ بلوین بهترین نقش مکمل مرد به بهزاد خلج/ سیمرغ بلورین بهترین نقش مکمل زن به شبنم قربانی
در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر در مدت ۹ روز (۱۲ تا ۲۰ بهمن) فیلم‌های دروغ‌های زیبا به کارگردانی مرتضی آتش‌زمزم، شکار حلزون به کارگردانی محسن جسور، دو روز دیرتر به کارگردانی اصغر نعیمی، ظاهر به کارگردانی حسین عامری، تمساح خونی به کارگردانی جواد عزتی، تابستان همان سال به کارگردانی محمود کلاری، بی‌بدن به کارگردانی مرتضی علیزاده، پرواز ۱۷۵ به کارگردانی محمدحسین حقیقت، صبح اعدام به کارگردانی بهروز افخمی، شه‌سوار به کارگردانی حسین نمازی، صبحانه با زرافه‌ها به کارگردانی سروش صحت، قلب رقه به کارگردانی خیرالله تقیانی‌پور، دست‌های ناپیدا به کارگردانی انسیه شاه‌حسینی، میرو به کارگردانی حسین ریگی، آغوش باز به کارگردانی بهروز شعیبی، ساعت جادویی به کارگردانی محمدعلی بصیری‌نیک، آپاراتچی به کارگردانی قربانعلی طاهری‌فر، مجنون به کارگردانی مهدی شامحمدی، بهشت تبهکاران به کارگردانی مسعود جعفری‌جوزانی، رویاشهر به کارگردانی محسن عنایتی، نپتون به کارگردانی محمدابراهیم غفاریان، شمشیر و اندوه به کارگردانی عماد رحمانی و مهرداد محرابی، پروین به کارگردانی محمدرضا ورزی، آسمان غرب به کارگردانی محمد عسکری، ملکه آلیشون به کارگردانی ابراهیم نورآور‌محمد، نبودنت به کارگردانی کاوه سجاد‌حسینی، باغ کیانوش به کارگردانی رضا کشاورز، آبی روشن به کارگردانی بابک لطفی خواجه‌پاشا، نوروز به کارگردانی سهیل موفق، ببعی قهرمان به کارگردانی حسین صفارزادگان و میثم حسینی، احمد به کارگردانی امیرعباس ربیعی، پرویزخان به کارگردانی علی ثقفی و شور عاشقی به کارگردانی داریوش یاری اکران شد.در بخش سودای سیمرغ به ترتیب فیلم‌های زیر با دریافت سیمرغ بلورین در جایگاه‌های بعدی قرار گرفتند: تابستان همان سال با سه سیمرغ در بخش‌های بهترین طراحی صحنه، بهترین طراحی لباس، بهترین فیلمبرداری در جایگاه دوم/ احمد با دو سیمرغ در بخش‌های بهترین جلوه‌های بصری، بهترین چهره‌پردازی در جایگاه سوم/ پرویز خان با دو سیمرغ در بخش‌های بهترین تدوین و بهترین کارگردان اول در جایگاه سوم/ صبح اعدام با دو سیمرغ بهترین نقش اول مرد و بهترین کارگردانی در جایگاه سوم/ فیلم‌های دست ناپیدا (بهترین جلوه ویژه میدانی)، قلب رقه (بهترین صدابرداری)، آسمان غرب (بهترین صداگذاری)، پروین (بهترین بازیگر نقش اول زن) و تمساح خونی (بهترین کارگردان اول) هر کدام با یک سیمرغ بلورین در جایگاه چهارم قرار گرفتند.عباس نادران پس از دریافت جایزه بهترین فیلم گفت: «من یک تشکر ویژه از همه عوامل خوب فیلم‌ «مجنون» دارم که با قلبشان در سخت‌ترین شرایط پای این فیلم ایستادند. این سیمرغ را به ۴ قهرمان ملی کشورم مهدی زین‌الدین، مجید زین‌الدین، شهید شیرودی و احمد کاظمی تقدیم می‌کنم و از شما خواهش می‌کنم این عزیزان را ایستاده تشویق کنید.»
عدم حضور سینمای مستقل در جشنواره چهل و دوم و حضور پررنگ ارگان‌های سینمایی دولتی بیش از پیش در جشنواره امسال غالب بود؛ موضوعی که با واکنش‌های فراوانی رو‌به‌رو شده است.
در سال‌های اخیر معادلات سینمای ایران و به تناسب آن جشنواره فیلم فجر تغییر کرده است. در این رویداد دیگر خبری از کارگردانان نام‌آشنای سینمای ایران نیست و از طرفی رقابت نهادهای حاکمیتی در تولید فیلم و رودربایستی مدیران جشنواره و گاه هیات انتخاب در پذیرش آثار و البته ملاحظات و قرار داشتن در موقعیت حساس کنونی، موجب شده امسال متفاوت‌ترین دوران این رویداد را بگذرانیم. حضور این نهادها اما در سینما در جشنواره فیلم فجر در سال گذشته کار را به جایی رساند که در نهایت برخی آثار جشنواره مستقیم و پیش از اکران سر از تلویزیون درآورند و در نهایت هم در چند سالن به اکران رسیدند که نمونه آن شماره ۱۰ بود. فارغ از آنکه این پدیده (پخش در تلویزیون پیش از اکران) طنزی تلخ است، اما یک هشدار جدی در این جشنواره دیده می‌شود و آن پدیده سود در تولید است.
در این نگاه، تهیه‌کنندگان که پیش‌تر در چارچوب فرمول فروش فیلم و اقبال عمومی مخاطبان، دستمزدهای خود را دریافت می‌کردند حالا در قامت پیمانکار، ارقام خود را برای تولید اعلام و سود خود را از تولید برمی‌دارند؛ پدیده‌ای شوم که پیش‌تر نیز سینمای ایران با آن مواجه بود و در آن برهه هزینه تولید دریافتی برخی فیلم‌ها ۸ میلیارد و هزینه واقعی ۳ میلیارد بود و سوپراستارهای چنین آثاری ۱۰۰ میلیون دستمزد می‌گرفتند. در شرایط کنونی دیگر فیلم برای تماشاگر تولید نمی‌شود و این ایدئولوژی است که سکان تولید را در پیش می‌گیرد و فیلمسازان اجتماعی و مستقل زیر بار چرخ اقتصادی برخی نهادها له خواهند شد. این نگاه سینما را به ابزاری برای ارائه بیلان کاری مدیریتی و چرخه معیوب اقتصادی و گعده‌پروری برای برخی نهادها تبدیل می‌کند. پرسش اصلی این است برخی فیلمسازان که امسال آثار خود را برای نهادهای حاکمیتی ساخته‌اند براساس استعداد انتخاب شده‌اند یا ملاحظات دیگری وجود داشته؟ خروجی آثار جشنواره امسال اما چیز دیگری می‌گوید و این یک زنگ خطر جدی برای سینماست.