8 - 05 - 2017
روزگار سپری شده غولها
روزگاری دیدارهای منچستریونایتد و آرسنال تعیینکننده سرنوشت فصل بود اما حالا آنها در تلاش برای کسب سهمیه هستند. در آن مقاطعی که ستارگانی چون روی کین و پاتریک ویرا فرمانده جنگهای بیرحمانه بین این دو تیم بودند، یونایتد و آرسنال تسلط بیچون و چرایی بر لیگ برتر داشتند.
در بین سالهای ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۳، تنها یک بار تیمی توانست مانع قهرمانی یونایتد و آرسنال شود اما حالا روزگار تغییر کرده و از قدرت این دو قطب سنتی فوتبال جزیره به وضوح کاسته شده است. حالا در جدال این هفته دو تیم، خبری از جنگیدن برای قهرمانی نیست و شاید نبرد فعلی آنها بر سر رتبه نازل ششم باشد و به نظر، امپراتوریشان سقوط کرده است. با مرور تاریخ فوتبال جزیره درمییابیم که قدرتهای بزرگی در فوتبال این کشور وجود داشتهاند که البته هیچکدام همیشگی و پایدار نبودهاند.
وولورهمپتون با هدایت استان کالین در دهه ۵۰ آقایی میکرد و لیدزیونایتد تحت هدایت دان ریوی اگرچه در دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ قدرتی بزرگ بود اما در سال ۱۹۸۲ سقوط کرد تا بدانیم هیچ قدرتی همیشگی نبوده است. اگرچه شاید هواداران بدبین یونایتد و آرسنال نیز چنین سرنوشتی را برای خود متصور باشند اما با توجه به منابع مالی گسترده امکان بروز چنین رکودی در اولدترافورد و امیرتیس کاهش یافته است.
پشتیبانی جهانی از سوی هواداران، حق پخشهای سرسام آور و درآمدهای حاصل از رقابتهای برونمرزی، مزیتی را به باشگاههای یادشده میدهد تا با درآمدی سه برابر بیشتر از نیمی از تیمهای لیگ برتری، دوباره به سطح اول فوتبال بازگردند اما در حال حاضر خطری که یونایتد و آرسنال را تهدید میکند، تبدیل شدن به تیمی در حد ولوورهمپتون نیست بلکه آنها ممکن است همانند لیورپول با وجود بازگشت به جمع مدعیان، نتوانند قهرمانیهای بزرگ را تجربه کنند.
اگرچه قرار نیست شیاطین سرخ و توپچیها به دسته پایینتر لیگ انگلیس سقوط کنند اما ممکن است رقابت برای فتح عناوین دیگر در طالع آنها نباشد و تنها موفقیتهای گاه و بیگاه، در سرنوشت آنها نوشته شود.
در بین سالهای ۱۹۷۳ تا ۱۹۹۳، لیورپول تمامی فصول را جز فصل ۱۹۸۱ که پنجم شد، با رتبه اول یا دوم به پایان رساند. البته نباید فراموش کرد که در همان فصلی که مرسی سایدیها پنجم شدند، توانستند قهرمانی در اروپا را به کلکسیون افتخارات خود اضافه کنند. اما دوران افول آغاز شد و بعد از آن ۱۱ سال طول کشید تا زیر نظر بنیتس، آنها دوباره نایب قهرمانی را تجربه کنند.
از آن زمان، لیورپول در شش فصل از هفت فصل لیگ، جایی بین پنج تیم برتر جدول نداشت و تنها موفقیت آنها معطوف به جام یوفا در سال ۲۰۰۱ و البته لیگ قهرمانان با پیروزی دراماتیک در استانبول شد. اگرچه در سال ۲۰۱۴ و زیر نظر برندان راجرز، آنها تا آستانه فتح لیگ برتر پیش رفتند اما این اتفاق هرگز رخ نداد و حالا آنها با کلوپ هم تیمی در اندازههای فتح عنوان قهرمانی نشان ندادهاند.
حالا و در شرایطی که یکشنبه دو تیم در ورزشگاه امارات به مصاف هم خواهند رفت، آرسنال باید به شدت نسبت به آینده خود نگران باشد. باوجود احتمال ماندن ونگر، اعتماد بین هواداران و او از بین رفته و تیم کاملا در هم شکسته به نظر میرسد.
حالا حتی دیگر صبورترین هوادار توپچیها نیز پذیرفته که باید در بالاترین سطح تغییراتی ایجاد شود. اما لزوما هیچ تضمینی در مورد صحت تغییرات وجود ندارد و فاصله ایجاد شده بین آنها و تاتنهام که با شکست هفته گذشته به معنای به پایان رساندن فصل پایینتر از رقیب همشهری بود، بیانگر وخامت اوضاع است.البته اوضاع برای هواداران یونایتد هم نگرانکننده است. اگرچه به احتمال فراوان شاهد صعود شیاطین سرخ به فینال لیگ اروپا خواهیم بود اما نشانی از یونایتدها در بین تیمهای بزرگ جزیره وجود ندارد. باوجود فاصله ۱۶ امتیازی با صدر، شاید شرایط موجود قابل درک باشد. مورینیو اولین فصل حضور خود در اولدترافورد را سپری میکند و این تیم در دوران گذار قرار دارد.اما با مرور تاریخ در مییابیم که مورینیو معمولا در فصول اول حضور خود در یک باشگاه نتایج بهتری میگیرد و هرچه زمان میگذرد، معمولا شاهد بروز اتفاقات مثبتی بین او و باشگاههایی که تا به حال هدایتشان را برعهده داشته، نبودهایم.
گرچه شاید شرایط موجود را بتوان یک نوسان گذرا دانست؛ همان اتفاقاتی که در سالهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ برای تیم تحت هدایت فرگوسن نیز رخ داد. هر دو تیم میتوانند با خریدهای هوشمندانه تابستانی، اسکلت خود را ترمیم کنند اما بهعنوان یک آرسنال دلشکسته از بحران مصدومیتها و هواداری منچستری که در تلاش برای فتح لیگ اروپاست، جلوگیری از مرور خاطرات کار آسانی نیست و تنها زمان در مورد امکان بازگشت قدرتهای سنتی جزیره قضاوت خواهد کرد.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد