دیدار اسطوره‌ها در تورین

زین‌الدین زیدان و الکس دل‌پیرو سه‌شنبه شب گذشته در دیداری دوستانه با هم روبه‌رو شدند. همه چیز سیاه و سفید بود؛ مثل عکس‌های قدیمی تیم‌های فوتبال دنیا و مثل خود خانواده‌ای که صدمین سالگرد مالکیتش را جشن می‌گرفت. خانواده معروف آنیلی سه‌شنبه‌شب گذشته صدمین سالگرد مالکیت باشگاه بزرگ یوونتوس را در کنار اسطوره‌های این تیم جشن گرفتند و در قالب دو تیم یوونتوس سیاه و یوونتوس سفید یک مسابقه دوستانه برگزار کردند. دنیای بیانکونری هم مثل رنگ‌های اصلی پیراهن این تیم در این یک قرن مالکیت خانواده آنیلی معمولا یا سیاه بوده یا سفید! بانوی پیر فوتبال اروپا یا در اوج سفیدی و درخشانی به فتح مکرر اسکودتو پرداخته یا در سیاه‌ترین روزهای ممکن طعم سقوط به دسته پایین‌تر را چشیده است یا در سفیدی محض به قهرمانی اروپا رسیده یا در سیاهی مطلق با رونالدو هم دستش به قهرمانی اروپا نرسیده است. یووه در این شب اسطوره‌هایش را دور هم جمع کرد و آنها را سیاه و سفید به میدان فرستاد تا شاید به خودش و هوادارانش بگوید که اگر در این سال‌ها رنگ سیاهی و افت را دیده‌اند، مثل روزهای درخشش این اسطوره‌ها در این باشگاه و مثل رنگ‌های استفاده‌شده برای پیراهن‌های دو تیم این بازی، سفیدی هم از راه می‌رسد و لابه‌لای سیاهی‌ها خودی نشان خواهد داد. مهمانان ویژه این بازی زین‌الدین زیدان و الساندرو دل‌پیرو بودند.
درباره بازی
در یک سوی میدان یکی از اسطوره‌های بزرگ فوتبال دنیا یعنی میشل پلاتینی هدایت یوونتوس سفید را بر‌عهده داشت و در سوی دیگر یوونتوس سیاه را مارچلو لیپی و پسوتو هدایت می‌کردند. تیم تحت هدایت پلاتینی که به عنوان یاران زیدان هم شناخته می‌شد و یوونتوس سفید نام داشت، این بازیکنان را در ترکیبش می‌دید؛ مورنو توریچلی، آنجلو پروتزی، آنتونیو کونته، الساندرو ماتری، پائولو مونترو، آندرا بارزاگلی، کلودیو مارکیسیو و زین‌الدین زیدان. در سوی مقابل هم یوونتوس سیاه با نام دیگر یاران دل‌پیرو که با هدایت لیپی و پسوتو اداره می‌شد با این چهره‌ها به میان رفته بود؛ مارکو استوراری، ماسیمو کاررا، آنجلو دی‌لیویو، سیمونه پپه، فابریزیو راوانلی، چیرو فررا، پاتریس اورا، ماریو مانژوکیچ، ادگار داویدز و الساندرو دل‌پیرو. نگاه به زمین مسابقه نگاه به یک صحنه معمولی نبود. دفتر خاطرات بزرگی باز شده بود که هواداران بانوی پیر را به مرور خاص‌ترین و بزرگ‌ترین لحظات تاریخ یک باشگاه دعوت می‌کرد. در جریان بازی معلوم شد زین‌الدین زیدان هنوز هم می‌تواند یکی از بهترین هافبک‌های دنیا باشد و برای نشستن روی نیمکت، توانایی‌هایش درون زمین را فراموش نکرده است. بازی در نهایت با نتیجه ۹ بر ۶ به سود یاران زیدان به پایان رسید و اسطوره فوتبال فرانسه موفق به ثبت یک گل و ۳ پاس گل در آن شد. برگزارکنندگان این مسابقه از جانلوکا ویالی که چندی پیش از دنیا رفته بود هم تجلیل کردند.
یک جشن برای برخاستن
همین چند روز پیش سران یوونتوس اعلام کردند برای افزایش ۲۰۰ میلیونی بودجه باشگاه در مسیر تقویت تیم به توافق رسیده‌اند؛ خبری که به سرعت حجم شایعات در مورد اهداف نقل و انتقالاتی یووه را افزایش داد و از چند بازیکن به عنوان اصلی‌ترین گزینه‌های آلگری برای تقویت ترکیب صحبت‌های زیادی شده است. صد سال مالکیت یک باشگاه باعث شده یووه در هر فراز‌و‌نشیبی رابطه‌اش با خانواده آنیلی را به عنوان اصل ماجرا در نظر بگیرد و تنها گزینه ممنوعه در این باشگاه کنار رفتن خانواده آنیلی است؛ حتی اگر این باشگاه به سری‌ب سقوط کند. بنابراین طبیعی است آنیلی‌ها برای صد سالگی خود جشن بگیرند و با دعوت از اسطوره‌های باشگاه به رقبای بزرگ و مهم‌تر از آن به خودشان یادآوری کنند چه تیم بزرگی هستند و باید در چه جایگاهی باشند. این جشن شاید بهانه‌ای بود برای بیدار شدن تیم فعلی یوونتوس و برخاستن شاگردان مکس آلگری! بازیکنان کنونی یووه با تماشای این مسابقه می‌توانند خودشان را در پیراهنی ببینند که روزی بر تن میشل پلاتینی و روز دیگر بر تن زین‌الدین زیدان بوده و روزهای دیگر با ادگار داویدس، چیرو فررا و سایر اسطوره‌های بیانکونی خاطره دارد. آنها باید باور می‌کردند در چه باشگاهی توپ می‌زنند و شاید برگزاری این بازی بیشتر از اینکه دوستانه باشد، هوشیار‌کننده بود و یک بیدارباش برای تمام مجموعه کنونی بانوی پیر فوتبال اروپا به شمار می‌رفت.
سیاهی به سمت سفید
برتری یوونتوس سفید با هدایت پلاتینی و درخشش زیدان، یک استعاره بزرگ برای یوونتوس این روزها بود. این یک منبع الهام قوی به‌شمار می‌آید؛ برای تیمی که می‌داند باید از هزارتوی سیاهی‌های رسوایی مالی، کوچ ستاره‌ها، نتایج نوسانی و رخوت و سکوت در اروپا به سمت سفیدی ساختن تیم جدید، خرید ستاره‌های بزرگ، سرمایه‌گذاری مجدد و رسیدن به بام فوتبال ایتالیا و درخشش در اروپا گام بردارد. این یک قانون نانوشته برای بانوی پیر است که اگر سیاهی در کار باشد، پس سفیدی هم وجود خواهد داشت و اگر شب آسمان آرزوهای آنها را تیره کند، صبح روشن امید، برایشان بالاخره خواهد درخشید.
نبرد یوونتوس سیاه و سفید با حضور اسطوره‌ها اگرچه به لحاظ فوتبالی و فنی حائز اهمیت به نظر نمی‌رسید اما درست شبیه قصه‌های فانتزی با مجموعه بزرگی از نمادها بود. در راس این نمادها، رویارویی روزهای سفید و روزهای سیاه یوونتوس قرار داشت و با برتری سفیدها به پایان رسید. این پیراهن بیانکونری است که گواهی می‌دهد نه همیشه سفید می‌مانند و نه همیشه در سیاهی آرام می‌گیرند. آنها یوونتوس هستند؛ یک تیم سیاه و سفید! این سیاهی با فعل و انفعالات اخیر و با انگیزه خانواده آنیلی برای بازگشت تیم‌شان این بار به سمت سفیدی میل می‌کند.