دست بسته کارگران در برابر بودجه

محمدصادق جنان‌صفت
شمار قابل‌اعتنایی از شاغلان در ایران را کارگران تشکیل می‌دهند که در ده‌ها ‌هزار بنگاه بزرگ و کوچک و در سراسر ایران با عقد قراردادهای گوناگون برای کارفرمایان کار می‌کنند. در میان این میلیون‌ها کارگر ایرانی ‌درصدی هستند که در بنگاه‌های خدمات برای خانواده‌ها فعالیت دارند که معلوم نیست کارفرمایان برای آنها حق بیمه کارگری پرداخت می‌کنند یا اینکه به دلیل اضطرار بدون بیمه شاغل هستند اما میلیون‌ها کارگر نیز در بنگاه‌های صنعتی و اصناف شاغلند که کارفرمایان موظفند برای آنها حق بیمه رد کنند. کارگران ایرانی براساس قانون کار مستقر و اجرایی در پایان یک‌سال فعالیت و در پایان هر سال چشم به راه می‌مانند تا نهاد سه‌جانبه متشکل از نمایندگان دولت، نمایندگان نهادهای کارگری و کارفرمایی میزان افزایش مزد سال بعد آنها را تعیین کنند.
در شرایط حاضر اما به دلیل گره زدن بی‌قانون افزایش مزد کارگران به میزان افزایش کارمندان از مسیر بودجه تصویب‌شده در مجلس که از دولت عبور کرده، مزد کارگران در اندازه میانگین رشد 20‌درصدی را تجربه کرده است. با توجه به اینکه نرخ تورم در سال‌های تازه‌سپری‌شده به طور میانگین دو برابر نرخ رشد مزد کارگران بوده قدرت خرید کارگران سقوط کرده است.
کارگران ایرانی امیدوار بودند دولت چهاردهم به ریاست مسعود پزشکیان و نیز با ریاست احمدمیدری بر وزارت کار گره زدن نرخ رشد مزد کارگران به نرخ رشد حقوق کارمندان به‌هم‌ریخته و افزایش مزد به قانون کار برگردد. در صورتی که چنین نشود و دولت و مجلس زیر فشارهای پرشمار بی‌پولی ملی مزد کارگران را در اندازه 20‌درصد تعیین کند باید گفت مرگ تدریجی کارگران رقم خورده است. کاهش قدرت خرید کارگران به دلیل نرخ تورم 35درصدی امسال و به همین میزان در سال آینده بنیه مزدی کارگران را به شدت کاهش می‌دهد.
مطابق با آنچه از سوی دولت به عنوان لایحه بودجه بیرون آمده است تردیدی نیست که دولت در سال آینده نمی‌خواهد نرخ ترجیحی ارز با معیار هر دلار 28500 تومان را ادامه دهد و قصد دارد نرخ ترجیحی برای واردات کالاهای اساسی و دارو و نهاده‌های دام و طیور را دست‌کم به میزان 30‌درصد نرخ تورم پیش‌بینی‌شده افزایش دهد. از طرف دیگر دولت می‌خواهد قیمت دلار نیمایی را به قیمت دلار آزاد نزدیک کند. این اراده دولت که از سر ناگزیری اتخاذ شده و چاره‌ای جز آن نیست برای کارگران به معنای افزایش شدید قیمت خوراک و دیگر نیازهاست و می‌تواند کارگران را به خفگی برساند.
به آقای پزشکیان باید هشدار داد و خواست که راه خفگی روحی- مادی بر اردوی کارگران را ببندد و از هر مسیری که می‌تواند به کارگران کمک کند از این روزهای سوزان به سلامت عبور کنند. راه‌های انجام این کار بارها از سوی کارشناسان و اقتصاددانان توضیح داده شده است. راه این است که خشکسالی سرمایه‌گذاری را برطرف کرده و راه عبور ابرهای سرمایه‌زا به کشور باز و نیز تحریم‌ها برطرف شود. آقای پزشکیان اگر این هشدارها را نشنوید و عمل نکنید نامتان در تاریخ به نیکی نبرده خواهد شد. آقای پزشکیان مواظب زندگی کارگران کشور باشید.