جنگ يا صلح

الهه بيگي*
شمار پیام‌های آشکاری که این روزها مقامات سیاسی ایران و آمریکا برای یکدیگر می‌فرستند بيشتر و بیشتر شده و از طرفي با جهت‌گیری‌های معنادارتری همراه شده است‌. از سوی دیگر اما پیام‌هایی نیز ارسال می‌شود که از چشم همه‌، جز شماری اندک دور مانده است‌. برآيند این دادوستد پیام‌های آشکار و پنهان اما گونه‌ای شده که بر ارتقای نگرانی و دلهره گروه‌های گوناگون شهروندان ایرانی می‌افزايد. وضعیت كنوني ایرانیان را در منگنه قرار داده و مردم نمی‌دانند باید انتظار چه پیامدهایی را داشته باشند. این روزها مقامات عالی‌رتبه ایرانی هم دیگر آمادگی ندارند به ایرانیان بگویند هراس نداشته باشید و وعده روزهای بهتر را هم نمی‌دهند.
واقعیت این است که این حالت بدترین حالت ممکن برای یک کشور است که مقامات سياسي و نیز هزاران مدیر در سطوح گوناگون ندانند قرار است رخدادهایی بسیار نیرومند و آسیب‌رسان در مسیری برخلاف جهت‌گیری‌های موجود ارکان کشور را به لرزه در آورد یا اینکه قرار است پارادایم‌های موجود در سیاست خارجی در مسیری بيفتد که تاکنون انکار می‌شدند.
به هرحال آنچه با زندگی روزمره شهروندان سروکار دارد و کسب‌وکار و معیشت آنها را به روزهای بدتر می‌رساند باید تا اندازه‌ای روشن باشد که شهروندان دست‌کم به لحاظ ذهنی آمادگی هر رخدادی را داشته باشند. اگر آگاهی‌رسانی به شهروندان به روش امروزی و به صورت قطره‌چکانی ادامه یابد نهادهای حاکمیتی نباید انتظار داشته باشند واکنش‌های شهروندان همان چیزی باشد که برداشت حکومت است. در این وضعیت پیچیده که نهادهای حکومتی به هر دلیل مشت خود را برای شهروندان باز نمی‌کنند و شاید هم حق داشته باشند باید انتظار رفتار مشابه از سوی مردم برایشان عادی باشد.
حال چه باید کرد؟ شهروندان ایران‌زمین و نیز نهادهای اداره‌كننده کشور باید به حد‌اقل‌هایی از درک متقابل برسند‌. بدیهی است گام نخست برای درک متقابل بايد از سوی دولت باشد زیرا ایرانیان هیچ حزب نیرومندی که آنها را نمایندگی کند ندارند و راهی نیز برای بیان خواسته‌هایشان به حکومت باز نیست. به این ترتیب این دولت است که باید پیشگام شده و با انتخاب یک سخنگوی نیرومند‌تر و کسی که برای این روزهای داغ تجربه بیشتری دارد به پرسش‌های مردم در‌باره اینکه به سوی جنگ یا صلح می‌رویم پاسخ راستگویانه دهد. روزها و رخدادها با شتاب سپری می‌شوند و اگر این درک متقابل پدیدار نشود به شرایطی می‌رسیم که شاید دیگر دیر شده باشد.
* سردبیر