2 - 12 - 2019
برزیل؛ نظامیانی که مداخله سیاسی نمیخواهند
مجتبی صدریا- بولسونارو، رییس دولت برزیل رخداد بزرگی را در زندگی سیاسی آمریکای جنوبی رقم زده است. جملهاش کوتاه و ساده بود «من مایلم وجود حکومتهای پیشین برزیل را جشن بگیرم». واکنشهای مختلفی به این صحبت بهوجود آمد ولی جالب است اگر بگوییم آنانی که بیشترین خودداری را از بروز شعفمندی از چنین سیاستی ابراز کردند فرماندهان نظامی برزیل بودند.
در مقابل جمله پرشور و شعف رییسجمهور بولسونارو در دفاع از نقش نظامیان، صحبت ژنرال بازنشسته و وزیر روابط سیاسی با کنگره برزیل در دولت آقای بولسونارو، آقای کارلوس آلبرتو دو سانتوس کروز بسیار پرمعنا بود. وی در پاسخ به بیان رییسجمهور گفت: «نقش حکومت نظامی در برزیل پایان یافته است. وی اضافه کرد آنچه را که رییسجمهور میخواهد به هیچوجه نمیتواند به یک جشن ملی تبدیل کند.»
معنای چنین جشنی چه بود اگر برگزار میشد معنایش این بود: جشن گرفتن برای کودتای نظامی سال ۱۹۴۶ که برای مدت ۲۰ سال دیکتاتوری نظامی بر برزیل تحمیل کرد.»
آقای سانتوس کروز از آن رهبران نظامی است که قبل از هر چیز گرایش واقعگرایانه دارند، اهل شعار نیستند و در امر سیاست تفکرشان بالغ است. نقش نظامیان برزیل امروز قبل از هر چیزی حفظ وحدت ملی و سامان دادن رشد اقتصادی است که مانع از افت جامعه برزیل به قهقرای فقر شود. ممکن است سیاستمداران بخواهند نظامیان را وسیلهای برای اهداف غیرملی خود کنند ولی همین نظامیان امروز بسیار به ضرورتهای ملی برزیل آگاه هستند و نسبت به آنها متعهد یعنی اینان به راحتی اجازه نمیدهند که قوای نظامی برزیل مجددا عامل سرکوب آزادی و دموکراسی شود.
جالب اینجاست که حتی آن نظامیانی که در خود دولت آقای بولسونارو حضور دارند با گفتمان تهییج و بسیج نظامیان وی مخالف هستند. جالب است بدانیم که گرایش سیاستمداران نظامیگرای برزیل به دوستداری آقای دونالد ترامپ و تبعیت از سیاستهای وی است.
امروز آن نظامی در برزیل ملیگرا تعبیر میشود که آگاه به ضرورت حفظ وحدت ملی به منظور ایجاد آنچنان وحدت ملی است که رشد اقتصادی آن کشور را تضمین کند.
Modjtaba.sadria@yahoo.co.uk
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد