14 - 01 - 2020
اصل عدم قطعیت
«جهانصنعت»- گالری ثالث در دی ماه ۱۳۹۸ میزبان نمایشگاه «دَرهَم دیدن» بود. ساینا نعمتی به عنوان پدیدآورنده این پروژه در کنار ۹ هنرمند دیگر، «دَرهَم دیدن» را در گالری ثالث در معرض دید مخاطبان قرار داد. در معرفی این پروژه آمده است: «اعتماد ما به جهان بر پایه شناختی است که از طریق حسگرها ادراک را شکل میدهد؛ «دیدن» وسیعترین آگاهی را از بیرون به ما میدهد. برای ارتباط با جهان، غالبا به چشمهایمان بیش از هر حسگر دیگری وابستهایم.
با ارتباط بیشتر زندگی روزمره ما با تکنولوژیهای مختلف، ساختار مغز و چشم مختصات جدیدی را از دنیای پیرامون دریافت میکند. با افزایش امکان از دست دادن توانایی طبیعیدیدن، تصویر واقعی دنیا با ویژگیهای دیگری تعریف خواهد شد و طبعا ارتباط و بقا چالشهای جدیدی را به همراه خواهد داشت.
تفاوت در دیدن دنیا (از طریق چشم) در کنار اندیشه و برداشتهای متمایز فردی از جهان، مفهوم قطعیت را بیش از پیش زیر سوال میبرد و باعث داشتن تردیدی همیشگی در دریافتمان از دنیا میشود. حال میتوان گفت که تصویر ما از جهان مشترک و واقعی است یا ما تنها نسبت به شرایط و توانایی حسگرهایمان، تصویری بازنماییشده از جهان را دریافت میکنیم؟
پروژه «درهمدیدن» (از مجموعه «کایمرا») به اختلال و انحرافهای دیداری میپردازد که تاثیر شدیدی بر کیفیت بینایی دارند و باعث تغییر و تحریف تصویر انسان از جهان میشوند.
با تاکید بر تفاوتهای فردی در جهانبینی، حفظ تکنیک شخصی و الهام از عوارض این اختلالها، حاصل مجموعه بازنمایی تصور هر هنرمند در باب دریافت و درک تصویری متفاوت و ناقص از جهان است.»
تجربهای تازه از نمایشگاه گروهی
ساینا نعمتی متولد سال ۱۳۷۱ است و تجربه چندین ساله در حوزههای مختلف هنر دارد. «دَرهَم دیدن» اولین نمایشگاهی است که او به عنوان کیوریتور آن را اجرا کرده است.
او در مورد رسیدن به ایده این نمایشگاه میگوید: «استارت این نمایشگاه در پاییز سال ۱۳۹۷ زده شد. من قبلتر تعدادی مقاله در مورد اختلال بینایی و تفاوت نگاه به پدیدههای یکسان خوانده بودم. جذابیت این موضوع باعث شد وقت بیشتری برای درک بهتر آن بگذارم. متاسفانه منابع داخلی در این مورد بسیار کم بود و در این مدت برای آشنا شدن با موضوع به سراغ منابع خارجی رفتم.این پروژه حاصل مطالعات بسیاری در حوزه ادراک و حسگرها بود. هنرمندان در این نمایشگاه بر اساس دید و تکنیک شخصی خود آثار را خلق کردند. قرار نبود همه به یک طرز تفکر و یک اثر نهایی برسند.
سعی شد در این نمایشگاه هر هنرمند فضای اختصاصی خود را داشته باشد؛ اتفاقی که در نوع چیدمان آثار هم افتاد.»
در این نمایشگاه ۹ هنرمند با کارهای متفاوت حضور دارند. مونا امتعلی، مهدی بابایی، مسعود حاججعفریزاده، ساغر حمزهلو، رضی رضوی، علی سلطانیتهرانی، مریم فیروزی، علیرضا لطیفیان و بهمن محمدی.
نعمتی در مورد چگونگی انتخاب این ۹ هنرمند اینطور توضیح میدهد:
«من برای اجرای این پروژه به سراغ حدود ۲۰ هنرمند رفتم که از میان آنها ۹ هنرمند را انتخاب کردم. هنرمندان برای «دَرهَم دیدن» باید آثار تازهای خلق میکردند. پس داشتن دید و دغدغه نسبت به کلیت موضوع امری ضروری بود. من به عنوان کیوریتور این نمایشگاه سعی داشتم این ۹ هنرمند را در درک مفهوم پروژه کمک کنم.
کیوریتور نباید در خلق آثار هنرمند دخالتی داشته باشد بلکه صرفا باید فضا را برای خلق اثر مهیا کند؛ نقشی که من سعی داشتم آن را برعهده بگیرم.»
او در مورد نظر مخاطبان و بازخورد بازدیدکنندگان میگوید: «ما طیف وسیعی مخاطب داشتیم و طبیعتا بازخوردها نیز متفاوت بود. در نمایشگاههای پژوهشی مانند آنچه ما اجرا کردیم ارتباط با مخاطب سختتر میشود چون نیاز به پیشینه مطالعاتی وجود دارد.
«دَرهَم دیدن» ثمره پژوهش در مورد اختلالهای بینایی است. انتقال این حس و موضوع به مخاطب در خلال اثر هنری کار آسانی نیست.»
نعمتی در مورد چند و چون اولین پروژهای که به عنوان کیوریتور به اجرا درآورده با اشاره به سختیهای کار گروهی در فضای هنری ایران میگوید: «هنرمندان خصوصا هنرمندان فعال در حوزه تجسمی دل خوشی از نمایشگاههای گروهی ندارند چون در اکثر موارد سطح کارها و بازخوردها یکسان نیست و هنرمندان ترجیح میدهند به صورت انفرادی نمایشگاه برگزار کنند.این پروژه برای من اما تجربه جدیدی بود که توانستم در خلال آن با بسیاری از افراد فعال در این حوزه و مخاطبان ارتباط برقرار کنم.»او در مورد قیمتگذاری آثار این نمایشگاه به «جهانصنعت» میگوید: «قیمتگذاری آثار هنری به خیلی عوامل بستگی دارد؛ از تجربه و آثار قبلی هنرمند تا انتخاب تکنیک و متریال کار و اندازه و …
اکثر هنرمندانی که با من در این پروژه کار کردند جوان هستند؛ هنرمندان جوانی که توانستهاند لحن خود را در مدیوم هنری آثارشان پیدا کنند. ما سعی کردیم در قیمتگذاری آثار بهگونهای عمل کنیم که برای مخاطبان از هر قشری قابل قبول باشد. در نهایت نیز قیمت پایانی با مذاکره بین هنرمند، کیوریتور و گالری تعیین میشود.»
برخی هنرمندان فعال در حوزه تجسمی با گالریها قرارداد دارند یعنی ملزم هستند نمایشگاههای خود را در گالری به خصوص برقرار کنند. نعمتی در مورد چگونگی برخورد با این موضوع و رفع و رجوع آن میگوید: «برخی از گالریها به صورت انحصاری کار میکنند. برخی دیگر را میشود با مذاکره برای همکاری مجاب کرد و … هر گالری محدودیت و قانون خاص خودش را دارد. ما سعی کردیم در این پروژه با همکاری و گفتوگو با گالریهای در ارتباط با هنرمندانمان کارها را پیش ببریم تا مشکلی به وجود نیاید.»
در بروشور این نمایشگاه اشاره شده که «دَرهَم دیدن» اپیزود اول از پروژهای است که قرار است در مدیومهای مختلف ادامه پیدا کند. نعمتی در مورد آینده این پروژه میگوید: «نکته اصلی و هسته موضوعی ما در این نمایشگاه اصل عدم قطعیت است. این عدم قطعیت در آثار ما براساس اختلال بینایی ظهور و بروز پیدا میکند. از تار دیدن تا برفکی دیدن و کوررنگی و …
من در زمان تحقیقات برای انجام این پروژه مطالب متعددی در مورد سندرومهای اختلال بینایی خواندم و سعی کردم تحت قالب پروپوزال آنها را با هنرمندان فعال در این پروژه در میان بگذارم. آنچه پدید آمده برداشت هنرمندان همکار من در نمایشگاه «دَرهَم دیدن» است.
این پروژه اولین تجربه ما بود و قرار است ادامه داشته باشد. در نمایشگاههای بعدی به گستره روانی این اختلالها پرداخته خواهد شد که چطور مغز انسانها میتواند برداشتهای متفاوتی از موضوعات یکسان داشته باشد.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد