از «ما می‌توانیم» تا «ما نمی‌توانیم»

«جهان‌صنعت»- رییس دولت سیزدهم در جریان مبارزه انتخاباتی سال ۱۳۹۶ که نتوانست حسن روحانی را شکست دهد و در انتخابات ۱۴۰۰ که رقیب قدرتمندی نداشت در همه این دو سال تازه‌سپری‌شده کوشش کرده است با تکرار این عبارت که نظام جمهوری اسلامی به «دولت می‌توانیم» نیاز دارد شهروندان را امیدوار و دولت حسن روحانی را خوار و خفیف کند.
این دستور عمل رییسی به اعضای ارشد کابینه داده شده و آنها نیز در سخنان حماسی می‌گویند دولت سیزدهم از جنس دولت می‌توانیم است نه از جنس دولت نمی‌توانیم. حالا که دولت به نیمه اول دوره فعالیت قانونی خود نزدیک می‌شود کارنامه‌اش انبوهی از نتوانستن‌ها را در خود جای داده است.
می‌توان با جرات گفت این دولت در میدان اقتصاد و بهبود وضعیت شهروندان و کسب‌وکار آنها و نیز در بستر سیاستگذاری اقتصادی حتی از دولت‌های احمدی‌نژاد هم ناتوان‌تر است. در کارنامه دولت سیزدهم نقاط روشن که نشان دهد یک مساله کلان را حل کرده است دیده نمی‌شود و در کارنامه این دولت هیچ گروه اجتماعی از آسیب‌های برآیند تصمیم‌های اقتصادی در امان نمانده است.
هم‌اکنون ۱۵ میلیون کارگر از دولت ناراضی‌ هستند و باور دارند دولت نتوانسته است دخل و خرج آنها را به تعادل برساند و آنها در برابر نرخ تورم فزاینده بی‌پناه هستند. میلیون‌ها بازنشسته، کارمند دولت‌، گندمکار و برنج‌کار و آموزگار و پرستار و ماما و پزشک و… به شکل‌های گوناگون ناتوانی دولت را در ایجاد آرامش و آسایش خودشان فریاد می‌زنند. دولت سیزدهم یک گام برای توسعه سیاسی در داخل و آشتی با حزب‌ها و گروه‌های سیاسی منتقد برنداشته است. دولت سیزدهم نتوانست برجام را به نقطه‌ای برای امنیت بیشتر شهروندان برساند.
چرا چنین شد و دولت ما می‌توانیم به دولت نمی‌توانیم تبدیل شد. دلایل پرشماری می‌توان برای این پرسش ارائه کرد، اما بدون تردید نگاه سیاسی حاکم بر کلیت دولت و فشار رسانه‌های افراطی بر دولت برای استفاده نکردن از کارشناسان و متخصصان و اقتصاددانانی که جور دیگری فکر می‌کنند و استفاده از نیروهای ناکارآمد در حوزه اقتصاد که در نیمه راه دو وزیر اصلی تولیدی را از دست داده است دلیل اصلی شکست در تحقق وعده تاسیس دولت «ما می‌توانیم» است. به عمل کار برآید به سخنرانی نیست.