23 - 07 - 2020
آیا بدون زیرساخت ارتباطی، در دوران کرونا دوام میآوردیم
اگر کرونا قبل از توسعه زیرساختهای حوزه ارتباطات وارد کشور میشد ما چه وضعی داشتیم؟ ویرانی اقتصاد، تعطیلی آموزش و تردد بیرویه مردم برای تهیه نیازهای اولیه؛ اینها تنها گوشهای از اتفاقاتی است که با شیوع کرونا و در نبود زیرساخت فناوری ممکن بود رخ دهد.
به گزارش ایرنا، محمدجواد آذریجهرمی مدتی قبل برای ارائه گزارش عملکرد وزارت ارتباطات به مجلس شورای اسلامی رفت. یکی از نمایندگان از توسعه اینترنت انتقاد کرد و گفت: شما تلاش کردید به فضای مجازی و اینترنت گسترش و سرعت دهید. ضمن تقدیر از شما، ولی یک چاقوی دودم را تیز کردید.
دورکاری؟ خرید؟ حملونقل؟ اطلاعرسانی؟ سلامت؟ کدام یک از اینها میتوانست بدون زیرساخت فناوری اطلاعات در زمان شیوع کرونا به سادگی در اختیار مردم ایران قرار گیرد؟ توسعه اینترنت باعث شد مصائب مربوط به کرونا را تاب بیاوریم. انتقادهایی فضای مجازی وجود دارد اما در کجای دنیا، برای توسعه و پیشرفت، مسوولی را مورد انتقاد قرار میدهند؟
وام با یک کلیک
حتی اگر در یک فقره نبود زیرساخت IT در کشور را در زمان شیوع کرونا تصور کنیم، میفهمیم اگر کرونا میآمد و زیرساخت فناوری آماده نبود، چه اتفاقی رخ میداد.
اعطای وام یک میلیون تومانی به سرپرست خانوار؛ این خبر به محض انتشار به دلیل بیکاری و مشکلات مالی طبقه بزرگی از جامعه از سوی آنها پیگیری شد. طی کردن روال اداری این کار نیاز به سیمکارتی داشت که به اسم سرپرست خانوار باشد.
خرید و دریافت سیمکارت در زمان قرنطینه و لزوم فاصلهگذاری اجتماعی، ظرف چند ساعت همه چیز را به هم ریخت و تمام تلاشهایی که در این حوزه شده بود، داشت نقش برآب میشد که فناوری به کمک مردم آمد.
سیمکارتهای سرپرستهای خانوار توسط پستچیهای شرکت ملی پست و ظرف مدت کوتاهی به دست مردم رسید و احراز هویت نیز در همان مرحله انجام شد. پس از آن با ارسال یک پیامک میلیونها نفر توانستند وام کمک معیشت یارانهبگیران را دریافت کنند. با توجه به نیاز مردم به دریافت این وام، معلوم نبود بدون تکنولوژی چقدر «جان» به خطر میافتاد.
با حسین فلاحجوشقانی، معاون وزیر ارتباطات و رییس رگولاتوری را سابقه فعالیتش در سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی بیش از ۱۵سال است، درباره نبود زیرساخت فناورانه در زمان شیوع کرونا صحبت کردیم؛ اینکه اگر اینترنت، شبکه ملی اطلاعات و زیرساخت دولت هوشمند و سلامت الکترونیک نبود چه اتفاقی میافتاد. برای ترسیم اتفاقات ناگواری که ممکن بود رخ دهد، به ۱۵ سال قبل نرفتیم. تنها آمار هفت سال قبل را مرور کردیم؛ سال ۹۲.
آماری که معاون وزیر ارتباطات اعلام میکند، عجیب است مثلا همین هفت سال قبل، تعداد مشترکین ADSL در کل کشور چیزی حدود چهار میلیون نفر و ظرفیت سرویسی که برای اینترنت موبایل ایجاد شد، کلا ۳۰۰ هزار نفر را پوشش میداد که از این ظرفیت فقط۸۰ هزار نفر کاربر فعال به حساب میآمدند آن هم فقط نسل سوم اینترنت همراه.
این اعداد و ارقام در سال ۹۲ را به خاطر داشته باشید. حالا هفت سال جلوتر بیایید. سادهترین آماری که میتواند میزان توسعه زیرساخت فناوری در کشور را مشخص کند پوشش اینترنت پرسرعت در ۹۰ درصد روستاهای بالای ۲۰ خانوار است؛ طرحی که در سال ۹۲ کسی نمیتوانست حدس بزند اجرا شدنش در کشور، شدنی باشد.
در آن سالها به گفته فلاحجوشقانی هیچ شهری اینترنت پرسرعت به شکل کامل نداشت و در هسته شبکه زیرساخت کشور این آمادگی وجود نداشت تا دسترسی فراهم شود. علاوه بر آن ظرفیت مناسب برای پهنای باند داخلی و بینالمللی هم چیز قابل ارائهای نبود. آن زمان کسبوکارهای مبتنی بر فضای اینترنت شکل نگرفته بود و پلتفرمها و اپلیکیشنهای حمل و نقل، آموزش و سلامت اصلا وجود نداشتند.
اگر ظرفیت اینترنت کشور افزایش پیدا نمیکرد، چطور قرار بود مردم را در خانه نگه داریم؟ و در دور اول شیوع کرونا، میزان تلفات از حدود ۱۵۰ نفر در روز به زیر ۴۰ نفر میرسید؟
فرض کنید زمانی که دولت تصمیم گرفت به قشر کمبرخوردار جامعه وام یک میلیون تومانی بدهد و سرپرستهای خانوار برای دریافت سیمکارت به دفاتر پیشخوان هجوم بردند، شرایط برای انجام این کار به صورت الکترونیکی مهیا نبود. تنها در همین یک فقره ارائه خدمت، انتقال ویروس کرونا میتوانست شکل ناهنجاری به خود بگیرد.
اما خللی ایجاد نشد و ظرف مدت کوتاهی و پس از اعلام وزیر ارتباطات شرایطی که سلامتی مردم را در معرض خطر قرار داده بود، به سرعت تغییر کرد و بستر رساندن سیمکارت به دست مردم و احراز هویتشان به صورت الکترونیکی مهیا شد.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد