آقای عارف «نگفتن» چاره کار نیست

«جهان‌صنعت»- محمدرضا عارف سیاستمدار سالخورده‌ای است که بدون زحمت کشیدن در مسیر مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری چهاردهم همای خوشبختی بر دوش او نشست و شد معاون اول رییس‌جمهور وقت. بدون تردید این منصب بسیار بالایی برای عارف به حساب می‌آید. او در این مدت که معاون اول بوده نشان داده است نمی‌خواهد در اتاق خود در نهاد ریاست‌جمهوری بنشیند و به حل مسائل دولت بپردازد. او برخلاف راهبرد مرحوم حسن حبیبی و در مسیر رفتار اسحاق جهانگیری است و می‌خواهد یک معاون اول فعال باشد. تجربه اندک رییس‌جمهور پزشکیان این اجازه را به عارف داده است که بتواند در امور گوناگون فعال باشد و درباره هر چیزی در هر روز حرف بزند. تازه‌ترین حرف‌های عارف در جمع اصلاح‌طلبان بوده که دیروز از سوی خبرگزاری‌ها به صورت کاملا پاستوریزه منتشر شده است. وی در این دیدار با اشاره به شرایط فعلی کشور و شباهت‌های آن با برخی مقاطع بعد از انقلاب اسلامی ادامه داد: «هنر دولت این است که مشکلات و چالش‌های اساسی را که گریبانگیر دولت شده است به افکار عمومی منتقل نکند. ذات دولت چهاردهم «نگفتن» و «حل کردن مسائل» است.» واقعیت این است که این راهبرد که از سوی معاون اول گفته و به دولت چهاردهم نسبت داده شده که ذات دولت چهاردهم نگفتن و حل کردن مساله است تنها و تنها به سود دولت و به سود نهاد ریاست‌جمهوری است و برای شهروندان هیچ فایده‌ای ندارد.
در دنیای امروز و در میان کشورهایی که به درجه‌های بالایی از دموکراسی و عمل کردن به الزام‌های دموکراسی رسیده‌اند هیچ دولتی حق ندارد «نگفتن» را ذاتی دولت کند. این کار شاید برای آقای عارف مناسب باشد که خود را و شاید دولت را از مجادله با منتقدان بازدارد و در گوشه امن بنشیند اما برای علاقه‌مندان به سیاست و نیز شهروندان اهمیت دارد که بدانند مسوول این همه ضعف در اداره کشور که بوده است. مردم برخلاف ذات دولت چهاردهم که البته بیشتر به ذات جناب عارف سازگاری دارد «نگفتن» را بدترین راهبرد می‌دانند. مردم می‌خواهند بدانند چگونه شده است که کشور در بدترین وضعیت از نظر تامین سوخت و حامل‌های انرژی به سر می‌برد.
مردم می‌خواهند بدانند چه بر سر اقتصاد این کشور آمده است که شهروندان کار کردن در اسنپ و تپسی را بر کار کردن در کارخانه‌ها و بنگاه‌های اقتصادی ترجیح می‌دهند.
مردم می‌خواهند بدانند چرا کسب‌وکارشان هر روز بدتر از دیروز شده است. آقای عارف می‌تواند به جای اینکه در منصب نفر اجرایی دوم باشد سیاست‌ورزی بدون مقام را تجربه کند و «نگفتن» را ادامه دهد.