وضعیت غم‌انگیز مسکن

محمدرضا رسولی – در حالی قسط ماهانه وام ۹۶۰‌میلیون تومانی بانک مسکن حدود ۳۵‌میلیون تومان می‌شود که هزینه‌های بسیار بالای دریافت این وام، خود نیازمند دریافت یک وام دیگر است! و کارگران که جزو طبقات متوسط و آسیب‌پذیر جامعه بوده و هدف اصلی اعطای این تسهیلات هستند با حقوق حداکثر۱۲‌میلیونی توان بازپرداخت اقساط سنگین این وام را ندارند و بر این اساس تنها قشر مرفه و متوسط جامعه هستند که توان خرید خانه را خواهند داشت.
در حال حاضر به‌طور میانگین سهم تسهیلات بخش مسکن از کل تسهیلات پرداختی شبکه بانکی حول‌وحوش ۵‌درصد است!
این در حالی است که در برخی کشورها تا بیش از ۷۰درصد از هزینه خرید یک واحد مسکونی در قالب «وام بلند‌مدت» با «نرخ سود پایین» و با
«قسط در استطاعت» به متقاضی پرداخت می‌شود. براساس داده‌های صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی، مردم ایران پایین‌ترین رتبه میزان قدرت خرید خانه در بین مردم جهان را دارا هستند. بنا به اظهارات ناصر رضایی معاون شرکت عمران شهرهای جدید، «۶ دهک جامعه توان خرید خانه را ندارند و با مردمی مواجه هستیم که حتی اگر مسکن‌شان را تامین کنیم توان نگهداری آن را هم ندارند.» این در حالی است که مسکن یکی از مطالبات به حق مردم بوده و طبق قوانین کشور ما، دولت‌ها مکلف شده‌اند با منابع داخلی شبکه بانکی به خصوص بانک تخصصی بخش مسکن، نسبت به اعطای تسهیلات ارزان‌قیمت با نرخ سود یارانه‌ای و حمایتی اقدام کنند.
حال سوالی اصلی که مطرح است اینکه چگونه ممکن است یک کارگر در کنار هزینه‌های خوراک، بهداشت، آموزش، پوشاک، حمل‌ونقل، تفریح، کالا و خدمات و از همه مهم‌تر اجاره‌بهای مسکن، بتواند اقدامی برای دریافت وام مسکن با اقساط بالا داشته باشد؟ پرواضح است که پرداخت اقساط با این ارقام از عهده مردم خارج بوده بنابراین میزان و نحوه پرداخت اقساط مسکن باید مورد بازنگری جدی قرار گیرد. البته فهم این مساله این‌قدر سخت نیست اما گویا برخی از مسوولان در فضای دیگری به سر می‌برند و در هوای دیگری تنفس می‌کنند و نسبت به آنچه در جامعه می‌گذرد‌، بی‌تفاوت هستند. در‌واقع کسی را که خواب است می‌شود بیدار کرد و کسی که خودش را به خواب زده هرگز اما بدتر از این دو هم وجود دارد! کسی که ظاهرا بیدار است ولی در اصل خواب را چگونه باید بیدار کرد؟!