من پادشاه جهان هستم!

زندگی در رسیدن‌ها و نرسیدن‌ها خلاصه می‌شود، در نقاطی که شکست می‌خوریم و تصمیم می‌گیریم بلند شویم یا مثل بزدل‌ها روی زمین بمانیم و گریه کنیم! طبیعی است انسان هرچه جلوتر برود، خواسته‌ها و بلندپروازی‌هایش بیشتر و بیشتر می‌شود. فراموش نکنید هرچه سقف آرزوهایمان بلند‌تر باشد، وقتی به آن نرسیم، محکم‌تر زمین می‌خوریم، شاید در نقطه‌ای از رویاها و بلندپروازی‌ها جوری زمین بخوریم که بلند شدن حتی غیر‌ممکن به نظر برسد.
واقعیت این است که باید واژه‌ای به نام لیونل مسی در ادبیات فوتبال زد، واژه‌ای به معنی «استعداد خالص و نبوغی که با تلاش و تصمیم‌های درست به یک شاهکار دست‌نیافتنی تبدیل می‌شود».
جملات کلیشه‌ای را فراموش کنید؛ اینکه می‌گویند مسی به خاطر استعدادش به این نقطه رسیده، مزخرف واقعی است! شاید هزاران و حتی میلیون‌ها نفر در جهان استعدادی بالاتر از مسی داشته باشند، اما مسیرشان به نقاطی تاریک رسیده است. اینکه مسی امروز تبدیل به بهترین فوتبالیست تاریخ شده را خودش انتخاب کرده، خودش با تصمیم‌ها، پشتکار و تلاشی که کنار استعداد و نبوغش او را به یک معجون باورنکردنی و فضایی تبدیل می‌کند!
لیونل مسی در سال‌های حضورش در فوتبال همواره با دیگو مارادونا مقایسه می‌شد، از همان روز اولی که توپ به پاهایش می‌چسبید و بازیکنان حریف را یکی پس از دیگری دریبل می‌زد تا روزی که به یک قدمی جام‌جهانی رسید ولی با سری پایین از مقابلش عبور کرد تا ژرمن‌ها جام را بالای سر ببرند و آرژانتینی‌ها به صف شوند که آیا مسی به اندازه مارادونا خوب است؟ مارادونا ما را یک تنه قهرمان کرد ولی مسی در فینال کجا بود؟
همانجا بود که پسر بچه دیروزی که با مشکلات هورمونی دست و پنجه می‌کرد و در سال ۲۰۱۴ یکی پس از دیگری موفق شده بود جوایز فردی را بالای سر ببرد، پس از نشست در فینال جام‌جهانی گویی از نوک قله آرزوهایش به پایین پرتاب شد.
هر آنچه شما را نکشد، قوی‌ترتان می‌کند. لئو تسلیم نشد؛ چهار سال بعد شکستی سنگین‌تر در مرحله یک‌هشتم نهایی جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه، آرژانتینی‌ها را قانع کرد تا همه از این موضوع حرف بزنند که مسی آن مردی نیست که یک تنه آرژانتین را قهرمان کند. جای خالی قهرمانی در عرصه ملی روز‌به‌روز بیشتر به چشم می‌آمد و بعد از اینکه رونالدو به شکلی تاریخی یورو را برد، قیاس‌ها حتی فراتر هم رفت.
روزهای بعد از جدایی از بارسلونا و نه‌چندان خوب در پاری‌سن‌ژرمن؛ به نظر می‌رسد شعله لیونل مسی کم‌کم در حال خاموش شدن است ولی او آرام بود، آرام مثل همان موقعی که می‌خواست زمین مسابقه را به آتش بکشد، آرام مثل همان زمانی که در زمین مسابقه قدم می‌زد و همان لحظه‌ای که مدافعان تصور می‌کردند مرد آرژانتینی را مهار کرده‌اند، ولی فقط چند ثانیه بعد… فقط چند ثانیه بعد لیونل مسی با همان چهره آرام، مدافعان را به صلیب می‌کشید و مقابل چشمان هواداران، می‌ایستاد تا صدای تشویق‌ها را بشنود.
لیونل مسی در سایه‌ها ایستاد و منتظر ماند؛ منتظر سرنوشتی که برایش نوشته شده بود، سرنوشتی که روایت می‌کرد لیونل مسی چگونه قرار است بهترین بازیکن تاریخ شود! در قطر، کیلومترها دورتر از خانه عبای سنتی بر شانه‌های لیونل مسی آرام گرفت، حالا او پادشاه است! مسی در قطر نلرزید و از آن مهم‌تر به نظر می‌رسید بازیکنان آرژانتین این بار هم‌قسم شده بودند نه برای آرژانتین، بلکه این بار برای مسی بجنگند. آرژانتینی‌ها این بار در فینال مقابل فرانسه‌ای که چهار سال قبل حذف‌شان کرده بود، مثل مبارزانی که دیگر چیزی برای از دست دادن نداشتند، جنگیدند و دستان دیبو قرار بود تاج پادشاهی را بر سر کاپیتان بگذارد!
قیاس کریستیانو رونالدو و لیونل مسی را فراموش کنید، یک زمانی این دو بازیکن را می‌شد با هم قیاس کرد، اما باور کنید حالا که مسی هشتمین توپ طلا را برده و همه جام‌های ممکن و غیرممکن را به کلکسیون افتخاراتش اضافه کرده، قیاس یک موجود فرازمینی با یک موجود زمینی، منطق شما را زیر سوال می‌برد!
روزی همه می‌گفتند مارادونا بزرگ‌تر از لیونل مسی است، اما حالا دیگر آن یک‌قطبی به دوقطبی تبدیل شده و مسی آنقدر درخشیده که دیگر کسی با قاطعیت نگوید مارادونا بهتر از لیونل مسی است و وقتی حرف از خدایان آرژانتینی به میان می‌آید، شاید در نهایت سلیقه شما تعیین کند مسی بهتر است یا مارادونا! هرچند گویا روح مارادونا بود که لیونل مسی را به آسمان‌ها برد، درست همان‌طور که مسی بعد از قهرمانی تاریخی در جام‌جهانی گفت: «این جام متعلق به دیگو هم هست که از آسمان ما را تشویق می‌کند.»
مسی دوشنبه شب گذشته بار دیگر از مارادونا تمجید کرد و علاوه بر اینکه تولدش را تبریک گفت، توپ طلایش را هم تقدیم اسطوره ابدی فوتبال آرژانتین کرد. حالا مارادونا در آسمان‌ها چشم انتظار پسری است که روزی در تیم ملی آرژانتین شاگردش بود؛ پسری که حالا همه غیرممکن‌ها را ممکن کرده است، درست مثل دیگوی بزرگ… کاش می‌شد لیونل مسی نامه‌ای خطاب به دیگو مارادونا بنویسد؛ «نامه‌ای برای تو،‌ ای مربی؛ من حالا پادشاه جهان هستم!»